H.
Napadpad ako sa isang park na hindi malayo doon sa restaurant, konti lang ang mga taong naririto dahil na din siguro madilim na ang ulap at anong oras lang ay bubuhos na ang ulan. Pinagmasdan ko ang tanawin sa itaas at mapait na napangiti. Sumasabay nga naman ang panahon sa sakit na nararamdaman ko. My phone ring and grab it. “H-hello?”
(Jan?) Si Troy.
“T-troy…”
(Okay ka lang? you don’t sound good.) May halong pagalala ang boses niya
“I-I’m fine, hindi lang masyadong maganda ang pakiramdam.”
(San ka ba? I’ll fetch you.)
“No, hindi na. May pupuntahan pa ako.”
(Sure ka? Gusto mo samahan nalang kita?)
I sighed in frustration, “Troy, I know you’re worried about me but, just take care na company okay?”
(But baby—)
“Sige na, take care. Malilate ako ng uwi. I love you.”
I heard him made a deep sigh before answering, (If you need anything call me, Okay? Tumawag lang ako para kamustahin ka. I love you so much Janella, I don’t know kung ano ang magagawa ko pag mawala ka.)
Nasaktan ako sa mga sinasabi niya, and laki ng kasalanan ko sa kanya. I cheated on him. “I will never leave you Troy, never.”
“Yes you will.”
Parang kuryenteng dumapo sa tenga ko ang boses niya, I turn around to face him. Wala sa isip na ini-off ko ang phone ko. “Y-yuan…” natataranta kong sabi. He has his smirk plastered on his face showing his devilous look at kakaibang nakatingin sa akin. His eyes were raging in a couple of word, pain and anger. “Pano mo nalaman na nandito ako?” napalunok pa ako sa sariling tanong ko. “It’s easy to find you, kahit magtago ka pa, I will always find you. Ikaw yung babaeng hindi dapat pwedeng mawala sa paningin dahil palagi kang tatakbo at lalayo.” He seriously said staring onto my eyes.
I bit my lips harshly, wala akong pake kung dumugo pa ito pero masakit ang binibitawan niyang salita na may halong kilig. Ewan ko, hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Isa lang ang alam ko, mahal ko parin siya at hindi yun mawawala. Kahit ilang beses niya pa akong saktan, I will always love him. Kahit hindi niya alam, I will always do. Martyr na kung martyr, pero hindi ako masasaktan na may kasama siyang iba kung hindi ko na siya mahal. Kaso nasaktan ako, masakit kahit simpleng may kausap siyang babae nasasaktan ako. Nasasaktan akong isipin na mabuti pa yung babae nakakausap niya si Yuan ng maayos.
“B-bakit ka nandito?” pagiba ko ng tanong. “To chase my runaway princess of course.” He said darkly, showing his perfect white teeth with his grin. Biglang bumagsak ang malakas na ulan, “Tara.” Cold, too cold. His voice was too unusual. Bigla niya akong hinila papunta sa sasakyan niya. Marahas niya akong tinapon sa tabi ng drivers seat. He even chuckled ng muntik na mabunggo ang ulo ko sa manibela ng sasakyan. Inayos ko ang upo ko at mabilis siyang nakapasok sa sasakyan, tahimik siyang nagdadrive habang diretso lang ang tingin ko sa harapan. Tinignan ko ang cellphone ko at nakitang alas 6:00 na ng gabi. “Kelan mo ako pauuwiin?” malamig ko ring tanong. Ayokong ipahalata sa kanya na natatakot ako sa pinagkikilos niya.
His lips formed into a smirk again, sa totoo lang gusto kong burahin ang mga ngiting iyon kaso hindi tulad noon na malaya kong nahahawakan ang mukha niya. Yung nahahalikan ang pisngi o kaya noo, yung nakikitang kinikilig siya… noon. Noong hindi pa ganito ang nangyayari sa buhay naming. Noong hindi pa ganito ka komplikado. “What if I’ll say, wala akong balak na ibalik ka?”mapaglarong tanong niya habang ang mata ay nasa daan parin. Napalunok ako ng laway sa sinagot niya. “S-stop playing dirty tricks Yuan, it’s not funny.” Malamig kong sabi.
Tumingin ako sa kanya para malaman kung ano ang reaksyon niya, his smirk widen. Bumaba ang tingin ko sa mga kamao niyang namumuti sa sobrang paghawak sa manibela. “Then shall I tell you I don’t have any plans to give you back? Will you accept it?” I suddenly tensed up, seeing that his already mad. “St-stop it Yuan, you’re scaring me.” Pagamin ko. Tumawa siya, tumingin siya sa akin na may ngisi sa labi at kaagad binalik ang tingin sa daan. “I told you, I’m not letting him have you again.” I started to panic, not knowing what should I do.
Tumingin ako sa paligid, Jesus! Papuntang airport to. “San mo ko dadalhin?!” galit kong tanong habang pilit tinatago ang takot na bumabalot sa akin. “A place that will devour your mind.” He calmly said, I saw something I could never forget. His eyes… On how it sparks. Like, he was recalling some reminiscene. Pero kahit ganun, nanaig ang galit ko sa kanya. He can’t do this, si Alliah si Troy. I can’t leave them. Bumuhos ang patak ng luha ko ng makita ang airport. “Y-yuan…” banggit ko sa pangalan niya habang nakatingin parin sa daan.
Wala akong narinig na sagot kaya pinagpatuloy ko ang pagsalita. “Si Troy…” simula ko. “Si Alliah…” I clenched my fist dahil sa hirap na nadarama. At mabilis na pinunasan ko ang mga luhang mabilis na tumutulo. “The three of you are the pieces of my game. Paglalaruan ko kayo, you’ll be begging to make me stop Janella. Papahirapan ko kayo, guguluhin ko ang buhay niyo. Mararanasan mo ang mas malupit kong paghihiganti.” And again he looked at me. The sparkling eyes I saw earlier was gone. Making it sinister and menacing.
XXXX
Guys, tignan niyo ang new story ko please! Nasa External link.
Good for people who wants Dark Bloody Romance.
Leave your votes and comments. :)
- May -
