Ο νοσοκομος της καρδιας μου...🌹

🌹 •Πριν το ατυχημα• 🌹

"Λορεν στης 8 ακριβως θελω να εισαι ετοιμη εχω συναντηση με εναν νεο εργοδοτη στης 9!"Ειπε ενω χτυπαγε την πορτα ταυτοχρονα.

"Ενταξει μπαμπα!"Ειπα ενω εβγαζα να δοκιμασω τι ρουχα θα βαλω το βραδυ.

"Αμα αργησεις θα σε αφησω στο σπιτι στο λεω!"Ειπε με αυστηρο τονο στην φωνη του.

"ΜΠΑΜΠΑ ΑΣΕ ΜΕ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ 5."Φωναξα με νευρα.

Ελεος!Ανηπομωνω να ξεκινησω να δουλευω απο Σεμπτεβρη για να πληρωνω δικο μου ενοικιο.

Ειπα και πατησα μια κρεμαστρα.

《ΑΟΥ》Φωναξα και νομιζω οτι ακουσα τον μπαμπα μου να γελαει απο εξω.

Κουνησα το κεφαλι μου και συνεχισα να τοποθετω τα φρεσκοπλημεννα ρουχα μεσα στην ντουλαπα.

Αποφασισα να βαλω ενα φορεμα ⬇

Ολοι σχολιαζουν τα γουστα μου στα ρουχα.Βασικα λενε οτι φοραω πολυ χρωματιστα.Αλλα δεν μου αρεσουν τα μαυρα.

"Λορεν!"Φωναξε ο μπαμπας μου.

"Τι θες πια?"Ειπα αγανακτησμενη.

"Θελω να σου ανακοινωσω κατι"Ειπε λυπημενα.

"Τι εγινε?"Ειπα και ανοιξα την πορτα

"Θυμασαι την δουλεια που ηταν να παω στο Τεξας ετσι?"

"ΣΤΟ ΤΕΞΑΣ?"Ειπα και το ποτηρι του νερου που κραταγα εγινε χιλια κομματια στο πατωμα.

"Λορεν θα γυρισω στο Τεξας και  θα πρεπει να ερθεις μαζι μου."

Ειπε με σταθερη φωνη.

Λες και ειμαι αναγκασμενη να ειμαι μαζι του.

"Και για ποιον λογο ειμαι αναγκασμενη να ερθω?20 χρονων ειμαι οχι 5."Ειπα παραπονεμενα.

"Το ξερεις οτι δεν υπαρχουν αρκετα χρηματα για να ενοιασεις διαμερισμα στο Παρισι ετσι?"

"Θα δουλεψω και θα παρω δανειο και τοσους τραπεζικους λογαριασμους εχεις απλα δεν τους πειραζεις."

"Στους τραπεζικους λογαριασμους Λορεν ειναι συμμετοχως η μητερα σου."Ειπε δυνατα.

Οι γονεις μου χωρισαν γιατι η μητερα μου εφυγε με εναν πλουσιο στην Γερμανια.

"Δεν χρειαζεται η μαμα αυτα τα λεφτα μπαμπα!Περνει πολλα περισσοτερα μεσα σε 1 μερα!"Ειπα ενω φωναζα.

"Λορεν με ακουσες αμα θες να ερθεις μαζι μου και να ζησεις σε ενα σπιτι ελα.Αλλιως μεινε στον δρομο!"Φωναξε και εφυγε.

Πηγα στο δωματιο μου και πριν καλα καλα το καταλαβω αρχισα να πακεταρω τα παντα.

Ο πατερας μου εχει δικιο.Στο Τεξας θα μπορουσα να βρω δουλεια σε κανενα γραφειο.

(...)

1 ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ

"Αυτο ή αυτο?"Διαλεγαμε διαμερισματα με τον πατερα μου.

"Αυτο."Ειπα κοφτα.

"Ολα ετοιμα?"Ειπε ησυχα.

"Ναι ολα ετοιμα"Ειπα και χαμογελασα καπως.

Μετα σηκωθηκα επλυνα τα πιατα και πηγα να κοιμηθω.

Να αλλαξω πολη θα ειναι μια ωραια αλλαγη στην ζωη μου.Ελεγα στον εαυτο μου.

Ετσι κιαλλιως ολοι ειναι σε αλλες πολεις για σπουδες.

Πηρα τηλεφωνο την μητερα μου να της πω τα νεα και να δω τι κανει.

Αφου χτυπησε 3 φορες η μαμα μου ακουστηκε στην αλλη γραμμη.

-Παρακαλω οικεια Γιακιστον.