take me to church | taekook

I was born sick, but I love it

• Βάλτε το τραγούδι να παίζει

Ετρεχα και έτρεχα και έτρεχα, σαν αυτός ο δρόμος να μην βγάζει πουθενά. Είναι νύχτα, δεν φαίνομαι, φοράω σκούρα χρώματα, θα ήταν επικίνδυνο εαν με καταλάβαινε κανείς. Στις σκέψεις μου, μόνο εσύ, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το πρώτο μου φιλί, το πρώτο μας φιλί.

Φοβόμουν, τι θα αντίκρυζα όταν έμπαινα στο σπίτι σου. Τι θα σου είχαν κάνει. Είχα άσχημο προαίσθημα, και το προαίσθημα μου αλάνθαστο. Δεν μπορώ, μου είναι πνευματικά αδύνατον να σε βγάλω απο τις σκέψεις μου. Μόνο εσύ, εγώ η λίμνη.

Μαζί σου παντού. Μαζί σου τα πάντα. Για πάντα. Μόνοι, μακριά από την κόλαση. Οι στιγμές μαζί σου, ο παράδεισος μου. Είμαι δικός σου, προσεύχομαι στον βωμό των ψεμμάτων σου. Εξομολοηγούμαι τις αμαρτίες μου και κάνε ο,τι θες.

Τρέχω, τα πόδια μου πονάνε καθώς έρχονται σε επαφή με το τσιμέντο του δρόμου. Τα παπούτσια μου, κάπου σε εκείνη την παραλία, εκεί όπου ποτέ δεν εμφανίστηκες. Εκεί, όπου είχα δει πρώτη φορά, αυτά τα μάτια. Εκεί όπου είχα ακούσει αυτή τη φωνή.

Στο σπίτι μου το κρεβάτι ξέστρωτο, βιάστηκα να φύγω. Βιάστηκες να φύγεις. Την πρώτη στιγμή, που ήρθαμε σε επαφή. Την τελευταία φορά, που μου είπες τι είμαι για σένα.

Φοβάμαι. Οχι τους ουρανούς, όχι τον Θεό, έπρεπε να είχα προσευχηθεί για σένα. Είμαστε αμαρτωλοί, αλλά καλύτερη αθωότητα από την αμαρτία μας, δεν υπάρχει. Μου 'χες πει ότι το κρεβάτι μας, ο ναός μας.

Μου κλέβεις τον παράδεισο μου. Δεν είσαι εδώ και πονάω. Οτι πληγή στο σώμα μου έχεις αφήσει, με καίει. Νιώθεις κάτι;

Ο δρόμος έρημος, μακάρι να υπήρχε ένα όχημα να με βγάλει από το μαρτύριο που ζω εξαιτίας τους.

Είναι σκληροί. Κάνουν πολλά. Τους έχω δει, μέσα από την οθόνη μου. Ολοι ίδιοι, με τα ίδια μπουφάν, τις ίδιες μάσκες, το ίδιο αγριεμένο ύφος, τον ίδιο θυμό, την ίδια νοοτροπία. Ομοφοβικοί.

Είχα το σακίδιό μου μαζί μου. Είχα όλα μου τα ρούχα που μύριζαν το άρωμά σου.

Τα πόδια μου δεν με κρατούν άλλο. Θέλω να πέσω. Σε σκέφτομαι. Και σηκώνομαι.

Κυνηγάω τις σκέψεις, σε ένα σύμπαν παράλληλο, δεν υπάρχουν αυτοί εκεί. Κανένας δεν χαλάει τις στιγμές μας.

Θυμάμαι στη λίμνη. Εφερες το τσιγάρο κοντά στο στόμα σου, σε είχα μάθει. Ακόμη και όταν κάπνιζες, η μυρωδιά σου, δεν χανόταν. Το πέταξες κάτω και το πάτησες, όπως σου κάνουν αυτοί τώρα. Γύρισα για ακόμη μία φορά να αντικρύσω τα μάτια σου. Τα χείλη μου στερεύουν, γέρνω το κεφάλι μου και σχηματίζω ένα μαγευτικό φιλί, που δεν κρατάει για πολύ, όμως εγώ χάνομαι, σαν να έχουν περάσει αιώνες που σε φιλάω, όμως δεν θέλω να τελειώει η επαφή μας.