~Starting Over ~ Boek 2 van de I Found You Serie ( C.S.)

♣2♣ Spark

Chapter: 2 Spark

Tes P.o.v.

Daar lag ik dan. Nog steeds bij te komen van wat er net was gebeurd. Hoe kon ze dit doen, hoe? Ik heb haar niks misdaan. Waarom pakt ze mij? Ik ben niet de gene geweest die haar zo heeft behandeld. Ik drukte mezelf op met mijn handen. Ik was 3 cm boven de grond en draaide mezelf toen voorzichtig om. Zodat ik op mijn rug lag. Ik ademde even snel in toen ik de koude stenen vloer raakte met mijn rug. Hij had een harde klap gemaakt en ik ben er bijna zeker van dat er een blauwe plek, ongeveer ten grote van een voetbal, op zit. Ik ademde rustig in en uit terwijl ik mijn handen op mijn buik had gelegd. Opeens hoorde ik iets aan de linkerkant van me. Het klonk als een zacht gejank. Spark?

“Spark, ben jij dat?” Fluisterde ik half. Ik hoorde wat geschuifel achter me. Ik probeerde mijn hoofd te draaien om achter me te kijken maar tevergeefs, mijn rug liet het niet toe.

“ Spark?” Vroeg ik nu half. Ik hoorde weer wat gejank en toen zachte voetstapjes die dichterbij leken te komen.

Ik sloot mijn ogen en zuchtte. Please, laat het Spark zijn.

Opeens voelde ik iets nats tegen mijn wang. Mijn ogen schoten open en ik keek recht in de blauwe ogen van Spark. Hij blafte en likte mijn wang weer. Ik grinnikte.

“ Spark, jongen.” Zei ik blij. Ik haalde mijn rechter hand omhoog en aaide de zijkant van zijn hoofd. Het voelen van de warme en zachte vacht van mijn hond maakte me gelijk weer een beetje beter. Nu wist ik tenminste dat ze hem niks misdaan had. Ik bleef Spark door aaien totdat ik pijn kreeg in mijn schouder, die ook een ferme klap had gehad. Spark keek me schuin aan.

“ Sorry, jongen. Mama haar schouder doet pijn en ze heeft het koud.” Zei ik met een scheve grijns. Het leek net of hij mij begreep want meteen toen ik dat had gezegd liep hij naar mijn zij en rolde hij zich tegen me op als een bolletje, met zijn hoofd naar mijn gezicht toe. Zijn lichaamswarmte maakte de koude harde grond een beetje dragelijker. Spark legde zijn hoofd op zijn pootjes en keek me aan. Ik tilde mijn hoofd een beetje op en lachte naar hem. Daarna legde ik mijn hoofd snel weer terug, vanwege de pijn.

Ik zuchtte. Ik kon niet opstaan, ik kon niet rechtop gaan zitten, ik kon me niet eens fatsoenlijk omdraaien. Ik sloot mijn ogen en begon te denken aan iets leuks. Meteen schoten de jongens in mijn hoofd. Hoe zou het nou met ze gaan? Zou Harry boos zijn.? Zou Liam verdrietig zijn omdat ik hem zonder gedag te zeggen, heb verlaten.?

Zouden Edith en Amy, 2 van mijn beste vriendinnen, mij missen?

Ik heb iedereen achtergelaten, en alleen een brief van mij is daar gebleven. Als ik wist dat er zo iets als dit zou gebeuren wanneer ik besloot om naar mijn tante te gaan. Had ik gewoon bij de jongens, Edith en Amy gebleven. Ook al zou het tussen mij en Harry awkward zijn geweest.  Maar dat had me helemaal niks uitgemaakt. Zolang ik hier maar weg was. Blijkbaar heb ik dus een enorm fout gemaakt door weg te gaan. Nu zit ik hier in dit hol, met enorme pijn een gekke tante en mijn broertje die elk moment door mijn tante kan worden aangepakt. Hoe kon dit zo ver komen.

Tranen begon langs mijn wang te rollen. Ik voelde Spark bewegen en even later voelde ik zijn natte glibberige tong weer tegen mijn wang. Ik bleef huilen, maar lachte ook een beetje tussen door. Ik had gewoon nooit weg moeten gaan, dan was er niks gebeurt.

Ik bleef door huilen totdat het uiteindelijk donkerder werd buiten en ik uitgedroogd en doodsmoe in slaap viel, met Spark naast me in een bolletje op de grond.

Liam’s p.o.v.

Was het echt Harry’s schuld dat Tes weg ging. Of had het ook gedeeltelijk mijn schuld kunnen zijn. Nee toch, ik heb niks verkeerds gedaan. Ik heb haar juist geholpen. Daarom stond er ook op de achterkant dat ze voor mij terug zou komen, toch? Ik schudden mijn hoofd en zuchtte. Harry is echt een lul.