Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Iemands leven nemen om zelf te leven zou ik nooit doen. Maar wat als ik geen keuze heb ..." -
Waterdruppels dwarrelen langs het raam langzaam naar beneden. Dat was het enige wat ik kon zien door de kleine opening die mijn ogen konden maken. Ik concentreerde mij op het mooie en rustige geluid van de regen die langzaam luider werd. Mijn gedachten werden verstoord door een deur die piepend open ging en weer dicht werd geduwd. Het geluid van voetstappen stapte door de stilte heen. Ongeveer ergens naast me stopte de voetstappen. "Goeiemorgen jongedame." Zei een vriendelijke vrouwelijke stem die de stilte weer verbrak. Ik probeerde haar te antwoorden, maar tot men groote verbazing kan ik geen woord naar buiten brengen. Het leek alsof mijn mond verlamd is. En zo was het ook met al mijn andere lichaamsdelen; Gevoelloos, gevangen in mijn eigen lichaam. De eerste tranen vloeien langzaam langs mijn wang naar beneden terwijl ik het binnenin uitschreeuwde en de tranen veel harder vloeiden. Een zachte hand veegde mijn tranen van angst weg. "Wees maar niet bang liefje, het is maar een kwestie van tijd. Over een uur of twee zal je je weer kunnen bewegen." Zei ze gerustellend terwijl ze een lok van mijn haar uit mijn gezicht legde. Ze stapte naar de deur om zo weer weg te gaan.
Ik concentreerde me weer op het geluid van de regen die nu bijna gestopt was. Over honderd minuten minuten kan ik mijn ogen weer openen, mijn handen bewegen en kan ik weer spreken.
- 2 uur later -
'Ben je al wakker liefje?' Mijn ogen schoten in een fractie van een seconde open. Bijna te snel om echt te zijn. Mijn ogen gingen rond heel de kamer; De witte muren, de hartbewaking, de röntgenfoto's en de mooie vrouw in het wit. Ik bleef staren naar haar hals met een stethoscoop rond. Haar hals. Ik kreeg koude rillingen van de gedachten alleen al. 'Kan je nog niet praten?'
Zei ze onwennig. Mijn ogen keken nu naar de verpleegster haar gezicht, maar dan veel trager dan eerst. 'Ik denk het wel.' De stem die over mijn lippen naar buiten gleed was bijna te mooi om echt te zijn. De verpleegster staarde met een lege maar nog steeds vriendelijke blik mij aan. We bleven zo een paar minuten naar elkaar kijken, dat het wel uren leek. 'Euhm ... nu je toch wakker bent kunnen we misschien over je huidige toestand spreken.' Ik knikte afwezig. 'We hebben je al twee weken geobserveerd en het lijkt nu al veel beter te gaan met je hersenschudding. Wat wil zeggen dat als je geen bijwerkingen krijgt, je al over een week naar huis mag gaan. 'Bijwerkingen?' "Ja, het is mogelijk dat je door je coma geheugenverlies hebt ontwikkeld."
"Geheugenverlies? Coma?"
Ik probeerde me mijn leven voor ogen te brengen maar telkens als ik er bijna was glipte het weer uit mijn handen. De verpleegster heeft gelijk. Ik herinner me niets meer. Mijn ouders niet, mijn vrienden en familie niet en het ergste; Ik weet niet eens wie ik ben of was. Mijn naam, mijn karakter, mijn uiterlijk, niets. Alles is weg. Alles.
'Maar je hoeft je geen zorgen te maken, er is maar een kleine kans dat je geheugenverlies hebt.' Ik knikte. 'Weet je wat er met me gebeurd is ?' De verpleegster staarde met een koele en meelevende blik mij aan. We weten dat je niet in de databank staat en dat je vergiftigd bent met een soort gif dat niet bij ons bekend staat Niemand is je ook komen bezoeken in de twee weken dat je hier bent. "" Niemand ... "Het woord gleed zacht en angstig uit mijn mond. Daarna voelde ik mijn lichaam Schudden. Mijn lichaam bewoog maar het was net als eerst, ik was weer gevangen in mijn eigen lichaam. In gevecht met mijn lichaam werd alles wazig ik hoorde de verpleegster nog 'Code 4 in kamer 329' Roepen maar dat was alles. Het leek wel dat er nog iemand tegen mij sprak maar ik kon niet antwoorden. De mannelijke stem bleef maar "Het spijt me katelyn, het spijt me zo erg kate. Vergeet niet dat ik je nooit opzettelijk zou pijn doen."
Na die woorden voelde ik mijn tranen over mijn wangen glijden. Alsof die woorden, die naam iets te betekenen hadden voor mij maar ik er geen betekenis aan kon geven. Op dat moment had ik geen controle meer, over niets. Ik voelde mijn adem snel en luider worden. En dan? Dan was alles zwart.
