Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik word wakker met een hels brande pijn die uit mijn hals kwam. Ik greep naar mijn keel om het te doen stoppen. Hysterisch kijk ik rond mij op zoek naar iets dat het zou kunnen doen stoppen. Ik merkte dat op het nachtkastje naast mij een glas water stond. Zonder nadenken greep ik naar het glas waardoor ik op de koude vloer viel. Ik pakte het vallende glas op in een fractie van een seconde en dronk het glas volledig leeg. Ik zette me op mijn knieën en leunde tegen het bed. Met mijn ogen dicht kwam ik op adem. Toen ik mijn ogen opende, zag ik een reflectie in de witte reflecterende vloer. Een meisje van ongeveer 16 jaar met lange bruin golvend haren en felgroene ogen. Het duurde even voor ik doorhad dat het mijn reflectie was. Met water in mijn ogen voelde ik aan mijn gezicht, mijn haar en mijn handen.
"Dit ben ik."
Ik greep naar de rand van het bed en zette het glas weer op het nachtkastje. Ik stelde me recht. Voor mij zag ik zonnestralen die door een wit gordijn werden geblokkeerd. Ik stapte er voorzichtig naar toe en maakte ze open. De zonnestralen straalden op mijn lichte huid.
Het voelde magisch. Ik keek naar het mooie landschap voor mij. De mooie groene bomen, en de vele bloemen die op hun hoogste punt stonden. Gericht naar de mooie felle zon. Ik ging op het bankje aan het raam zitten kijkend naar buiten. 'Wat als mijn naam nu Katelyn is?' Zoals de stem zij. 'Wat als ik verliefd was?' 'Wat als ik ...' De tranen lopen langzaam een voor een naar beneden langs mijn wangen. Ik veegde ze snel weg toen ik iemand naar mijn deur hoorde stappen. Het was niet de verpleegster. Deze keer waren de voetstappen veel lichter en maakte ze een tikkend geluid bij elke stap. Bang stelde ik me recht en ging achter de muur staan waar ik uitzicht heb over de deur. Met mijn ogen lettend op elk detail ging de deur langzaam open. "Thomas?" Een meisje van ongeveer mijn leeftijd met modieuze kleding en lang blond gestijld haar staat in de deuropening. Verward kijkt ze rond. Toen de angst afnam stapte ik naar haar toe.
"Hallo." Zei ik met mijn stem waarvan ik nog steeds de rillingen kreeg elke keer ik het hoorde. 'Hey, jij ... bent niet thomas.' Zij ze met een glimlach terwijl haar ogen nieuwsgierig naar mij keken. "Niet dat ik weet nee." "Ik dacht echt dat de verpleegster zei dat hij in kamer 329 ligt. Ach ja tegenwoordig moet je ook alles zelf doen. Ik zal mijn broer wel bellen om te vragen in welke kamer hij ligt." Ik knikte een beetje onwennig. "O sorry, hoe onbeleefd van mij. Ik ben Grace, Grace Alvin." "Aangenaam."
Ik ben Katelyn. "" Aangenaam kennis te maken Katelyn. "Vind je het erg als ik gewoon Kate zeg?" Ze knipoogde. "Ik vind Kate beter klinken." Lachte ze. Zonder mij een kans te geven om te reageren nam ze haar GSM in haar hand. 'Misschien kom ik nog wel eens als ik mijn broer weer kom bezoeken. Als dat goed is voor jou natuurlijk. '' Ja hoor. ' Lachte ik. Blij dat ik iemand anders kan zien dan de verpleegster. Ze zette haar gsm tegen haar oor en stapte naar buiten. Met een glimlach ging ik op mijn bed zitten. "Kate." Ze heeft gelijk. Kate klinkt veel beter.
Ik was hier al 3 dagen en verveelde me kapot.
De enige persoon die ik zag was mijn verpleegster en de dokter maar voor de rest niemand. Zelfs Grace niet. Ik voelde me mentaal achteruit gaan en volgens mij zag de verpleegster het ook. Ik sliep en at amper, niet omdat ik geen honger had, ik had zelfs super veel honger. Het was het eten dat ik maar niet binnen kreeg het smaakte smaakloos. Ik kreeg er geen energie van ... En als dat nog niet genoeg was kwam de pijn in mijn keel terug maar elke keer erger dan daarvoor. In het begin kon ik het nog met veel moeite controleren maar de laatste tijd werkte dat niet meer. Ik was bang. Maar hoe graag ik het ook wou zeggen aan iemand lukte het mij niet. Hoe dichter andere mensen kwamen hoe pijnlijker het werd.
Daarom was ik blij dat Grace de afgelopen dagen nog niet is geweest. Hoe graag ik het ook zou willen, de pijn was sterker. Ik bleef de afgelopen dagen in mijn bed liggen, soms als het regende ging ik voor de raam zitten kijken naar de druppels. Hoe veel pijn ik ook leed die momenten toonde me dat ik sterk moest zijn dat niets voor niets is. Als snel viel ik in slaap. Blij dat de dag gedaan was.
-De volgende ochtend-
Ik werd wakker van een ongelooflijke goede geur. In een fractie van een seconde schoten mijn ogen open. Op mijn nachtkastje stond er een briefje met mijn naam op. Verward nam ik het in mijn handen en las het luidop. - 'Ik heb je een transfusie gegeven voor je bloed op peil te houden. Ik hoop dat dat vordering maakt. Groetjes Dr. Kendall. '-' Bloed? 'Aan mijn arm zag ik een kleine buisje met een rode vloeistof die aan mijn arm was verbonden. Met mijn ogen volgde ik het buisje. Zoveel bloed had ik nog nooit gezien. Met die gedachten kwam de pijn terug. Ik sloeg mijn handen rond mijn hals. 'Nee. Hou op! 'De pijn werd erger en erger. Mijn ademhaling werd onregelmatig. Het enige waar ik aan kon denken was het bloed. Ik kreeg hevige hoofdpijn. En mijn ogen begonnen te brandde.
Zonder na te denken, schoof ik de infusie uit mijn arm, de bloedzak scheurde open. Alles gebeurde zo snel. Mijn handen, mijn kleren, mijn mond ... Alles zat onder het bloed. Mijn pijn werd steeds minder en minder. Er verscheen een lach op mijn gezicht. Ik voelde mijn lichaam herstellen. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Ik stelde me recht met mijn voeten in een bloedplas. Ik voelde me herboren. Ik stapte naar mijn kleine privé badkamer. Pakte een handdoek en veegde mijn mond ermee af. Ik keek naar mijn spiegelbeeld in de spiegel. Mijn lach verdween al snel van mijn gezicht. Mijn ogen waren ... Zwart.
