Ο καιρός σήμερα δεν ηταν καλός,τα σύννεφα πάλι ήταν γκρίζα,ο ουρανός σκούρος καθώς τα σύννεφα κάλυπταν την λάμψη των αστεριών μέσα στο σκοτάδι.Η σταγόνες άρχιζαν να πέφτουν σιγα-σιγα ενώ η βροχή άρχισε να δυναμώνει περισσότερο.Καθόμουνα στο μπαλκόνι εδώ και μια ώρα παρατηρώντας τους ανθρώπους να τρέχουν μεσα στη βροχή.Θυμάμαι η μαμά μου πριν φύγει μου έλεγε το εξής:"Η ζωή δεν είναι πως θα επιβιώνεις στη καταιγίδα,αλλα για να μαθαίνεις να χορεύεις στη βροχή."Τότε δεν καταλάβαινα τι προσπαθούσε να μου πει,καθως μεγάλωνα όμως άρχισα να καταλαβαίνω και είχε δίκιο.Όποτε έβρεχε καθόμουν και την σκεφτόμουν.Της άρεσε κι'αυτής η βροχή,να περπατάει,να τρέχει ανάμεσα της!Όπως μου έλεγε κι εκείνη "χόρευε".
Ρουφούσα το τσιγάρο μέσα μου ενώ οι αναμνήσεις μου θόλωναν το μυαλό και τα μάτια μου.Τα δάκρυα μου στη θύμιση της εικόας της έτρεξαν άθελα μου.
"Τα δάκρυα είναι ακριβά διαμάντια μην τα χαριζείς σε φτηνούς ανθρώπους."
Η φωνή της.Μου ειχε λείψει απο τότε.Ηταν σοφή,παντά της άρεσε να λεει σοφά πράγματα.Πάντα προσπαθούσε να με καθησυχάσει με τα λογιά της και τη ζεστηη της αγκαλιά.Γιατι έφυγε όμως; Γιατι δεν έμεινες να φύγουμε μαζί μαμά; Μπορεί να ήμουν 18 χρονών αλλα ποτέ μου δεν την ξέχασα,ένιωθα την παρουσία της κοντά μου με παράξενο τροπο.Ήταν ο καλύτερος άνθρωπος που είχα ποτέ στη ζωή μου αλλα με άφησε και έφυγε όπως όλοι οι άλλοι.Στιγμές όπως αυτές,όταν την σκεφτόμουν μπορεί να έκλεγα για ώρες αλλα είχα συνηθήσει με την απουσία της στη πραγματικότητα.
"Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός" Έλεγε αλλά δεν ήταν,ο χρόνος σε βοηθούσε να συμβιβάζεσαι μ'αυτό.
YOU ARE READING
Disrespected Self
RomanceΌταν το παρελθόν επιστρέφει στη ζωή της,τα πράγματα χειροτερεύουν γι'αυτήν.Ένα γεγονός, ένα μυστικό,μια αγάπη χωρίς όρια και μια αλήθεια βγαίνουν στη φόρα μετατρέποντας τη ζωή της σ'ενα εφιαλτη και οχι μόνο.
