Hayat tesbih gibidir:bazen çekmek,bazen sallamak gerek.
Gamze yine çok üzgündü çünkü babasını çok özlüyordu "keşke babam da benim yanımda olsa,keşke bana bakıp canım(kızın seni çok seviyorum)dese"diyip duruyordu.Üzüldükçe hastalığı dahada kötüye gidiyordu ama yapacak hiçbirşeyi yoktu çünkü bu yaştaki bir çocuğun ailesi olmalıydı ama ne yazık ki sadece annesi Zeynep hanım vardı.Gamze üzülünce yanına gidip "canım benim üzülmene gerek yok,baban seni cennetten izliyor olmalı ama sen üzülürsen o da üzülür"diyordu.Annesi böyle deyince gamze "o zmn babam üzülmesin diye bende üzülmeyeceğim"diyordu ama annesi yanından gidince kendini tutamayıp ağlıyordu.
Daha sonra biraz vakit geçince uyuya kalmıştı,ve uyumuştu.Sabah olunca
-günaydın Anneciğim dedi
-günaydın kızım dün rahat yattınmı
-evet anneciğim
-eee hadi elini yüzünü yıkada gel kahvaltı hazır dedi.
Ve elini yüzünü yıkamaya gitti.
Not:2.kitabım (12den sonra)yı da okumanızı tavsiye ederim.
