Kalan İzler Aşkına

1

Öncelikle iyi günler dostlarım. Ben Gamze. 19 yaşında hayatta yaşama sebebi kalmamış bir kızım. Biliyorum herkes için bir sebep vardır yaşamak için. Benim de vardı bir sebebim. Ta ki 17 Aralık günü ölüm , onu gelip benden ayırana kadar... Tam 39 gün oldu tek sebebim gideli. Biliyorum belki bana bir kızın tek yaşama sebebi bir erkek olamaz diyeceksiniz. Haklısınız , ama cidden tek yaşama sebebim oydu. Annesi ve babasını trafik kazasında kaybeden bir insan için tek sebepti Eren. Umudunu kaybetmiş bir kızın karşısına çıkabilecek en güzel sebepti hem de. Hiç unutmam hayatıma , kalbime girdiği anı.
3 yıl önce bir okul çıkışı arkadaşlarımla birlikte Capitain Cafe ye gitmiştik. O da orada çalışıyordu kahverengi gözlüm benim... Bir şeyler isteyip istemediğimizi sormak için masamıza gelmişti. Malık değil mi işte bakakaldım öyle... Meğersem o da bana bakmış bi an. Hayatımı değiştiren andır o an. Diğer kızlardan daha çok ilgili davranıyordu bana. Daha güzel , daha şefkatli... Ölmeden önce dediği gibi bana "Küçük Hanım" diyerek sorardı her şeyi. Artık yolcusu olmuştum kafenin. Onu daha çok görebilmek için. O da farkına varmıştı sanki. Hiç eksilmeyen gülüşüyle bakardı kuzum bana... Yanıma gelip "Hafta sonu bir şeyler yapalım mı ?" demişti bana. Ben heyecandan havaya uçmuş kızlara anlatıyordum. Cumartesi sahildeki kayalıklara çağırmıştı beni. O gün yanına oturduğumda sevdiğim erkekle olduğumu hissetmiştim. Herhalde dünyanın en güzel hissiydi bu... Bakakaldık birbirimize. Öylece , masumca... Her zamanki tatlılığıyla güldü bana ve aniden ağzından şu cümle fırlamıştı "Gamze ben senin olmak , seni sevmek istiyorum..." diye. O an gönlümün efendisiydi artık o benim. Ölümü ilerde darmadağan etse de. Hayatta insanın aileden sonra en değerli şeyidir eşi ve o benim hem ailem hem eşim olmuştu. Gerçekten severdi. Beni öpmek için değil benliğim için severdi Eren'im... Bana hep "Sarılman dünyalara bedel." derdi bana. Bilmezdi asıl dünyam kendisi. Ve o dünya 17 Aralık günü başıma yıkıldı benim... Düşünsenize bir anda dünyanız yok oldu. Boşlukta boğuluyorsunuz , bu çok kötü bir şey... Ve ben onsuz 39 gündür her gece boğuluyorum. Meğersem boğulmak için suya gerek yokmuş onu öğreniyorum her defasında... Onu gördüğümde kalbimde uçuşan kelebekler , şimdi hiçbiri yaşamıyor. Çünkü artık bir yaşatanları kalmadı... Gözlerindeki kahverengilik bana ve kelebeklerime çok şey anlatırdı oysa. Doğayı , toprağı ve aşkı anlatırdı bana... Bakar kaybolurdum gözlerinde erkeğimin. Sarılırken dahi kafamızı geri tutar gözlerimize bakardık. Ben onunkine ayrı aşkla bakardım. Ama öldüğü yere gittiğimde ölmüş bedeni bana masum bir çocuktan başka bir şeyi anlatamadı. Size bunun acısını anlatamam. Yok mu o gözleri. O gözlerde yabancılaştım kendi kendime... Sevin dostlarım sevin o gözler önünüzde kaybolsa bile sevin....