Am i a Murderer?

.chapter 2.

Η πρωτη ωρα περναει δινωντας την θεση της στην δευτερη σχολικη ωρα της ημερας αυτης.

Το κουδουνι χτυπαει.Τα κοριτσια βγαινουν απο τις ταξεις τους και μαζευονται ολες μαζι προκειμενου να περασουν οσο πιο ευχαριστα γινεται το δεκαλεπτο αυτο διαλλειμα μεσα σε ενα περιφραγμενο απο μπλε μεγαλα και ισως λιγακι τρομακτικα καγκελα χωρο του προαυλιου εχωντας απειρα αδιακριτα βλεμματα,προερχομενα απο αλλους μαθητες και μη,καρφωμενα πανω τους.

Ομως καποιος λειπει.Καποιος λειπει ακομα.Τα κοριτσια το αντιλαμβανονται καποιες συντομα και καποιες λιγο πιο καθυστερημενα και κυριευμενες απο περιεργια ρωτανε η μια την αλλη μηπως ξερει κατι.

Εχωντας εκλαβει τρεις αρνητικες απαντησεις η καθεμια τους αρχιζουν να κανουν υποθεσεις για τον λογο απουσιας του χαμενου αυτου ατομου.

Αρρωστια,δυσλειτουργια του ξυπνητηριου,επισκεψη σε γιατρο,απλη κοπανα για μια βολτα στα μαγαζια... Καμια δεν μπορει να μαντεψει τι εχει πραγματικα συμβει.Καμια δεν μπορει να φανταστει τι πραγματικα εγινε.

Λιγες ωρες εμειναν ακομα.Λιγες ωρες μεχρι το σχολειο να τελειωσει και ολοι οι μαθητες να παρουν τον δρομο τους.Λιγες ωρες μεχρι τα κοριτσια να ερθουν προσωπο με προσωπο με την αληθεια.

Αυτα τα τεσσερα ανυποψιαστα κοριτσια που δεν εχουν ζησει ακομα την ζωη τους, εχουν ισως κληθει να αντιμετωπισουν δυσκολες καταστασεις αλλα παντα με την βοηθεια αλλων, πρεπει να σταθουν στο υψος του. Ομως υπαρχουν αρκετες δυσκολιες.Οι μερες που προκειται να ακολουθησουν και τα γεγονοτα που προκειται να συμβουν ειναι πραγματικα πρωτογνωρα για αυτες.

Η σχολικη μερα τελειωνει,οι ταξεις μενουν αδειες περιμενωντας την καθαριστρια να ερθει, να τις κοιταξει απαξιωτικα, να ριξει λιγο νερο δηθεν οτι εχει σφουγγαρισει και να αποχωρισει με το χλωμο γκρι, θορυβωδες, παμπαλαιο, γεματο μισοαδεια μπουκαλακια καροτσακι της. Καποιοι ανθρωποι στις μερες μας ειναι ηρωες. Καποιοι αλλοι οχι...

Τα κοριτσια μαζευονται σε μια γωνιτσα, εξω αυτη την φορα απο τα καγκελα του σχολειου τους, και παιρνουν το δρομο προς τα σπιτια τους.Αν ηξεραν πραγματικα τι ειχε συμβει θα προτιμουσαν να κατσουν ακριβως εκει που βρισκονταν. Να πατησουν ενα κοκκινο μικρο κουμπακι και να γυρισουν τον χρονο πισω. Οσο πιο πισω μπορουσαν.