Ateş bir gün yüce dağların ardında sevdalanmış onun deli dalgalarına. Hırçın hırçın kayalara vuruşuna, yüreğindeki duruluğa... Demiş ki suya: gel sevdalım ol, hayatıma anlam veren mucizem ol... Su dayanamamış ateşin gözlerindeki sıcaklığa al demiş: yüreğim sana armağan... Sarılmış ateşle su birbirlerine sıkıca, kopmamacasına... Zamanla su, buhar olmaya, ateş, kül olmaya başlamış. Ya kendisi yok olacakmış , ya aşkı... Baştan alınlarına yazılmış olan kaderi de yüreğindeki kederi de alıp gitmiş uzak diyarlara su... Ateş kızmış, ateş yakmış ormanları... Aramış suyu diyarlar boyu, günler boyu, Bir gün , gelmiş suya varmış yolu bakmış o duru gözlerine suyun, biraz kırgın , biraz hırçın. Ve o an anlamış ; aşkın bazen gitmek olduğunu, ama gitmenin yitirmek olmadığını... Ateş durmuş, susmuş, sönmüş aşkıyla. İşte o zamandan beridir ki: ateş sudan, su ateşten kaçar olmuş... Ateşin yüreğini sadece su, suyun yüreğini sadece ateş alır olmuş...
Can YÜCEL
