დრამიონი (დასრულებულია)

თავი 5

გადიოდა დრო და ნელნელა ვხვდებოდი რომ დრაკო სიგიჟემდე მიყვარდა თავისი უვარგისი საქციელების მიუხედავად. მიუხედავად კიარა თავისი საქციელებით შემაყვარა თავისი უტვინო თავი ოოჰ.. ღმერთო როგორ მიყვარს როგორრ ხანდახან მინდოდა რომ ჩავხუტებოდი აღარ გამეშვა და მისთვის ყველაფერი მეთქვა. უკვე 5 თვე გავიდა რაც აქ ვართ ორივე და ორივეს ყველანაირად გადაგვეწურა იმედი იმის რომ ამ კუნძულიდან გავაღწევდით ერთხელ თავის ტკივილი მოვიმიზეზე რომ დრაკო ჩემთან უფრო ახლოს ყოფილიყო მოვიმიზეზე და ლოგინში ჩავწექი

- აჰჰ.. მალფოიი

- ხოარ კვდები გრეინჯერ?

- მგონი გაგიმართლა და კიი აჰჰ.. თავი მტკივააა მიშველე გთხოვვვ

- რაგიშველო ადამიანი მე რავიციი აუ არმოკვდერა ამხეპა კუნძულზე მარტოს ნუ დამტოვებ (გადაიხარხარა)

ხუთი წუთი საწოლზე იჯდა მერე ადგა თითქის შევამჩნიე რომ ტიროდა სადაც იჯდა იქ კი ცრემლის ნაკვალევი იყო ნუთუ ტირის არარსებობს არაა.. რომ მოვიდა მე უკვე ვტიროდი იმიტომ რომ რაც მოვიტყუე გამართლდა და მართლა სააშინლად მტკიოდა თავი ჩემ დღიურში დღევანდელ დღეზე დავწერე და შევინახე ამ დროს მოვიდა და მკითხა

- რას წერ გრეინჯერ?

- რა შენი საქმეა მალფოი

- ზუსტადაც ჩემი საქმეა

შემდეგ დღიური გამომართვა უფრო სწორად წარმართვა და წამში გაქრა. ჯანდაბა იმ დღიურში ხომ მე მასზე მწერა თითოეული გრძნობა ჯანდაბა.. ნეტავ არნახოს და სიცოცხლესაც დავთმობდი მინდოდა ავმდგარიყავი მაგრამ ვერ შევძელი წამოდგომა და დაცემა ერთი იყო როცა დავეცი ოთახში მალფოი შემოვიდა.

- გრეინჯერ რა იყო მიწაზე წამოწოლა ხომ არ მოგინდა?
(ჩაიცინა)

- მალფოი ლაყბობას გირჩევნია ამაყენო და ჩემი დღიური მომცე

მან ხელი გამომიწოდა როცა შევეხე მინდოდა რომ აღარ გამეშვა. შემდეგ დღიურიც მომცა. ცოტა რომ მოვძლიერდი გარეთ გავედი და დღიური მიწაში ჩავმალე მერე სახლში შემოვედი დრაკო საჭმლის მოსატანად წავიდა. რომ შემოვიდა თვითკმაყოფილი ღიმილით მიყურებდა