Bibi

Doen alsof

Terwijl ik mijn rug strek en mijn schouders zo ver mogelijk naar achter duw- zodat ik in een haastige beweging bijna mijn evenwicht verlies- weet ik het zeker. Mensen zijn continu bezig met doen alsof. Doen alsof ze gelukkig zijn, als ze voor de vierde keer: 'Wat hebben we het toch gezellig', luid schreeuwend in een restaurant roepen. Doen alsof het ze iets interesseert als een vriendin alsmaar over haar studie vertelt. Of doen alsof het ze niets interesseert als je de pijn in hun ogen leest. Misschien maak ik deze bevinding ietwat laat en is het doen alsof al jarenlang het nieuwe doen. Weten wij daarom niet meer wanneer iets echt of nep is, wie je echte vrienden zijn en wie slechts bij je zijn voor hun status. Maar ik realiseer het mij vandaag, nu op dit moment. Ik loop anders; met gestrekte schouders en ik waag een poging voor een zelfverzekerde blik. Dit alles niet omdat ik solliciteer voor mijn eerste baantje- dit moment stel ik nog een paar jaar uit-, tevens niet omdat ik mij in een vreemde omgeving bevind en een goede indruk wil maken. Maar omdat ik ze samen zie zitten. Lucas en Marie. Ze lachen samen, strelen elkaars armen. En wanneer hun hoofden stilstaan, kijken ze elkaar aan. Ze lijken verzonken in elkanders ogen. Ook al zitten ze op twee bankjes vandaan waar ik loop, toch lijk ik even niets meer te horen. Lijken de vogel te stoppen met fluiten en het rumoer van gelach van mensen in het Vondelpark te zijn verdwenen. Mijn benen beginnen zich sneller voort te bewegen, mijn mond wil schreeuwen; maar zwijgt. Ik heb nauwelijks door dat ik hard kom aanlopen totdat ik Lucas zie opkijken, hij kijkt verward. Alsof hij mij niet had verwacht, ook hij doet alsof hij het niet erg vind om mij te zien. Alsof ik zijn romantische date niet door mijn aanwezigheid heb verpest. 'Hey Bibi, alles goed?', hij kijkt mij recht aan. Ik zie zijn arm om haar hals liggen, zijn hand raakt haar bovenarm lichtjes aan. Ik knik koeltjes, 'met jou?' Hij lacht terwijl zijn hoofd naar beneden gaat. Ik trek een wenkbrauw op. 'Prima', zegt hij 'Leuk je even gezien te hebben', met deze woorden probeert hij het gesprek te eindigen. Ik knik en loop door. En terwijl ik verder loop probeer ik niet te struikelen over losliggende kiezelsteentjes en duw ik mijn schouder nog iets naar achter.