Ben artık yanımda ağlayan aptal arkadaşım Cemre'den bıkmıştım."Ama heee! Yeter artık kes ağlamayı!"Cemre sulu gözlerle bana bakarken Yiğite olan sinirim daha da güçlendi."Hadi toparlanın gidiyoruz"Cemre'nin beni anlamasını beklemeden Nermin teyzeyi ve Ceydayı kaptığım gibi dışarı çıkardım.Cemre'nin annesi olan Nermin teyze önde ben ve Ceyda arkasında gidiyorduk.Şu an Cemrenin nerde olacağı umrumda bile değildi.Yiğitin evinin olduğu apartmana geldik."Burası patron!" dedim büyük bir gururla Nermin teyzenin onaylamaz bakışlarını aldırmadan. Belkide içinden neler geçiyordu kadıncağızın?Peki,bu Şirinin umrundamı? Tabii ki değil.HER NEYSE!
Şu an Yiğiti nasıl fantazilerle yalvarttıracağımı senaryoluyordum.Neriman teyze ,Ceyda , ben ve Cemre şeklinde kapının önüne sıralandık.NEH! Cemre mi? Cemrenin burda ne işi var lan? Hangi ara yetişti bize?Hepimiz onu yeni görmüş gibi şaşkınlıkla baka kaldık.Kafasını sallayarak"Ne var ne bakıyorsunuz?" demesiyle, sanki hepimiz anlaşmış gibi aksi bir sesle "Sen arkada kal!" diye böğürdük.Cemre korkusundan birkaç adım geriye kaçtı,bu tepkiyi bizden beklemiyordu cidden.Patrondanda onay aldıktan sonra tam zile basacakken arkadan gelen gerilim müziğiyle dikkatimiz dağıldı ve aynı anda arkaya baktık. "dan dan dana dan". "dan dan dana dan"."Ne var yani hepimizin bu gaza ihtiyacı var." Hepimiz sabırla iç çekip önümüze döndük.Zile basıp kapının açılmasını bekledik. Kapının açılmasıyla müziğin tam "daan" kısmıyla üç silahşörün yumruğunun Yiğitte patlaması bir oldu.
