Εγκλωβισμένη στο ίδιο μου το σπίτι BCA17

Τακ! τακ! τακ!

Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με το έγκλημα. Είχα μία ανεξήγητη τάση που δεν είχαν τα υπόλοιπα αγόρια της ηλικίας μου να διαβάζω και να βλέπω κάθε ταινία και ιστορία μυστηρίου που έπεφτε στα χέρια μου. Τα υπόλοιπα παιδιά με απέφευγαν, με θεωρούσαν περίεργο έως και τρομακτικό θα έλεγα. Έχω φτάσει 16 ετών και δεν έχω κανέναν φίλο. Η αλήθεια είναι όμως πως δεν με ενδιαφέρει και τόσο. Ζω σε έναν δικό μου κόσμο, γεμάτο αστυνόμους, δολοφόνους και εγκληματίες. Το μόνο που έχει σημασία είναι ο ένοχος, αυτός που είτε θα έχει κλέψει κάτι ή στην χειρότερη περίπτωση θα έχει δολοφονήσει κάποιον άνθρωπο.

----: Λυδία εμείς φεύγουμε. Φαγητό έχει στο ψυγείο.

Λυδία: Εντάξει μαμά.

Αυτή ήταν η μαμά μου η οποία μόλις με διέκοψε από την ανάγνωση του αγαπημένου μου βιβλίου " Το ημερολόγιο ενός ψυχοπαθή ". Η αλήθεια είναι πως δεν έχω και πολλά κοινά με τον πρωταγωνιστή του βιβλίου " Τζον ". Τα κοινά μας στοιχεία περιορίζονται μόνο στην ηλικία μας και στην ενασχόληση μας με τα βιβλία και τις ταινίες μυστηρίου και τρόμου. Κατά τα άλλα είμαστε τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες. Εκείνος δεν έχει καθόλου φίλους ενώ εγώ έχω αμέτρητες φίλες και φίλους και έναν δίδυμο αδερφό που τον λένε Βίκτορα.

Αφήνω το βιβλίο μου μιας και τώρα που με διέκοψαν δεν θα μπορούσα να ξανά-συγκεντρωθώ εύκολα και πάω στο δωμάτιο του Βίκτορα. 

Λυδία: Βίκτορα!

Λέω καθώς του χτυπάω την πόρτα. Μετά από λίγα λεπτά ένας αγουροξυπνημένος Βίκτορας ανοίγει την πόρτα.

Βίκτορας: Τι θέλεις Λυδία με ξύπνησες.

Λυδία: Συγγνώμη, εγώ απλώς βαριόμουνα και είπα...

Βίκτορας: Και είπες να ταλαιπωρήσεις τον αδερφό σου.

Λυδία: Ακριβώς.

Αρχίσαμε να τσακωνόμαστε ήσυχα και ωραία όπως κάνουμε πάντα, ξαφνικά όλα τα φώτα σβήνουν.

Βίκτορας: Τι έγινε τώρα;

Λυδία: Τι λες να έγινε Βίκτορα; Ή έπεσε ο γενικός ή κόπηκε το ρεύμα. Μην κάθεσαι εκεί άπραγος βοήθησε με να βρούμε έναν φακό να πάμε να ελέγξουμε τον γενικό.

Βίκτορας: Νομίζεις. Εγώ θα πάω πίσω στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ και εσύ πήγαινε να ελέγξεις τον γενικό.

Λυδία: Μα χωρίς φως θα σκοτωθώ.

Βίκτορας: Ωραία, θα κάνεις και κάτι χρήσιμο.

Προσπερνάω την κρυάδα του αδερφού μου και προσπαθώ να κατέβω τις σκάλες χωρίς να πέσω. Κρατιέμαι από την κουπαστή της σκάλας και κατεβαίνω σιγά, σιγά ένα σκαλί την φορά.

Με τα πολλά καταφέρνω να φτάσω τον πίνακα του γενικού και αφού τον ανοίξω αρχίζω με προσοχή να ψηλαφίζω τις ασφάλειες για να δω αν κάποια έχει πέσει. Όλες είναι στην θέση τους. Αυτό θα πει ότι μάλλον κόπηκε το ρεύμα. 

Ξαφνικά ακούω τρία αργά χτυπήματα στην πόρτα. Την πλησιάζω αργά και κοιτάω από το ματάκι. Δεν μπορώ να διακρίνω τίποτα έξω, μάλλον θα ήταν η ιδέα μου. πάλι ακούω τρία αργά χτυπήματα στην πόρτα. Τακ, τακ, τακ. Είμαι σίγουρη πλέον ότι δεν είναι η φαντασία μου.

Θέλω να πλησιάσω την πόρτα και να κοιτάξω από το ματάκι αλλά φοβάμαι. Οι γονείς μου έχουν κλειδί και δεν περιμένουμε κάποιον. Τρέχω φοβισμένη στο δωμάτιο του αδερφού μου σκοντάφτοντας πάνω στα σκαλοπάτια και στις γωνίες των επίπλων.

Λυδία: Βίκτορα!

Φωνάζω καθώς μπουκάρω χωρίς προειδοποίηση στο δωμάτιο του αδερφού μου.

Βίκτορας: Τι έγινε πάλι, αποφάσισες να με βασανίσεις λίγο ακόμα;

Με ρωτάει νευριασμένος.

Λυδία: Κάποιος χτυπάει την πόρτα.

Βίκτορας: Ποιος;

Λυδία: Δεν ξέρω.

Βίκτορας: Πάμε να δούμε αλλά σε προειδοποιώ ότι αν μου κάνεις φάρσα δεν θα σε αφήσω να ξεμπλέξεις τόσο εύκολα.

Παίρνει έναν φακό από ένα συρτάρι και κατεβαίνουμε μαζί γρήγορα τις σκάλες. Ο Βίκτορας κοιτάζει έξω από το ματάκι της πόρτας.

Βίκτορας: Δεν βλέπω τίποτα. Μου κάνεις πλάκα Λυδία;

Λυδία: Όχι αλήθεια σου λέω.

Εκείνη την στιγμή ακούμε έναν ήχο που με κάνει να ανατριχιάσω ολόκληρη. Κάποιος σέρνει τα νύχια του πάνω στην ξύλινη πόρτα.

Λυδία: Το άκουσες αυτό;

Λέω πλέον ψιθυρίζοντας στον Βίκτορα και εκείνος μου γνέφει τρομαγμένος καταφατικά......

Γεια σας. Ελπίζω να σας άρεσε το πρώτο μέρος της ιστορίας. Θα ήθελα να σας πω να μην βιαστείτε να την παρατήσετε γιατί στην πορεία θα γίνει πιο ενδιαφέρουσα. Αν και τότε δεν σας αρέσει μπορείτε να μην συνεχίσετε να την διαβάζετε.

Κριστιάνα Πάλλη