SterrenTeken.

5

Wanneer ik mijn kamer uit wil lopen om vervolgens naar de kantine te gaan, komt Jonathan me tegemoet. Hij stopt met lopen en trekt zijn wenkbrauwen op. 'Hey, Alessia!' Glimlacht hij dan opgewekt. 'Hoi.' Glimlach ik terug en trek mijn shirtje wat beter recht. 'Nu is het al helemaal gek dat we elkaar nog nooit hebben gezien, onze kamers zitten in dezelfde gang.'

'Ik kom niet zo vaak mijn kamer uit, alleen als ik naar buiten ga.' Ik haal mijn schouders op. 'Mhm, ik hoorde al van Dante dat dat een beetje jou plekje was,' Zegt Jonathan denkent. 'Maar goed, ik ging dus net naar de kantine. Loop je mee? Of blijf je hier?'

'Ik was ook net van plan om naar de kantine te gaan.' Alhoewel, dat is een beetje gelogen. Ik was van plan om even te kijken en dan direct weer terug te gaan naar kamer. Ondanks het feit dat het gisteravond nog best wel leuk was. Maar toch twijfelde ik. Waarom ik twijfelde? Geen idee. Op één of andere manier zat de twijfel er gewoon. Misschien omdat iets ging gebeuren, misschien omdat ik het spannend vond. Het was er gewoon.

'Gezellig.' Ik knik en begin dan samen met Jonathan te lopen. 'Waarom bleef je eigenlijk altijd in je kamer?' Vraagt Jonathan bijna direct. 'Ik hou van de rust, en van de dingen die je opdat moment opeens kan bedenken.' Jonathan knikt. 'Dat klinkt best wel logisch, maar is het niet vervelend dat je die dingen die je opdat moment bedenkt niet kan vertellen aan iemand?'

'Mhm, jawel. Ik mis soms wel de gesprekken over één onderwerp waar je uren over kunt praten.' Ik kijk Jonathan aan die nadenkend kijkt. 'Je hebt ons nu, brand maar los als je iets hebt te vertellen.' Hij glimlacht even en loopt dat de kantine in. Ik volg hem naar de tafel waar Dante en Dennis al zitten. 'Hallo.' Grijnst Dante als ik er bij kom zitten. 'Hey.'

'Heeft onze sterrenkijker lekker geslapen?' Ik draai met mijn ogen. 'Ja hoor. Jij dan? Prins op het witte paard?' Ik hoor Jonathan naast me grinniken wanneer hij opstaat. 'Ik ga eten halen, tot zo.' Jonathan loopt weg. 'Ik heb heerlijk geslapen.' Precies op dat moment komt Helen aan de tafel zitten en gooit boos haar dienblad op de tafel. 'Ik kan haar wel slaan.' Ik kijk haar aan en trek mijn wenkbrauwen op. 'Wie?'

'Sarah.' Mompelt ze. Ik kijk haar vragend aan. 'Ohja, jij kent haar natuurlijk niet.' Dante grinnikt en kijkt dan mijn kant op. 'Sarah is de koningin hier.' Helen maakt een sarcastisch geluidje. 'Dat denkt ze.'

'Ja, sorry. Dat denkt ze,' verbeterd Dante zich. 'Ze kan opzich wel aardig zijn maar Helen mag haar niet.'

'Opzich wel aardig zijn? Pas op met wat je over haar zegt bij mij in de buurt, anders heb je opeens geen haar meer als je wakker word.' Snauwt Helen naar Dante als ze een worteltje in haar mond doet. Dante gooit zijn handen naar achter als overgave. Ik grinnik. 'Is ze nog hier dan?' Helen kijkt om zich heen. Ze knikt richting de linker kant. 'Zij, met dat olijf groene shirtje.' Ik kijk naar de kant waar Helen naar knikt. In de hoek zit een meisje met een grote glimlach op haar gezicht een verhaal te vertellen aan een jongen tegenover haar. 'Ze lijkt me wel aardig.'

'Totdat je met haar praat. Iets in haar is niet aardig, ik zeg het je.' Ik kijk naar Dante die met een grijns naar Helen kijkt. 'Heeft iemand Jeff gezien?' Vraagt Jonathan uitgeput als hij weer aan tafel komt zitten. 'Nee, volgensmij was er iets met zijn vader.' Dante haalt zijn schouders op en begint met eten. 'Kan Rafael zich zelf niet redden?' Jonathan begint te lachen om zijn eigen, slechte, grap. 'Er was iets met de vrouwen toiletten. Waarschijnlijk had hij de charmes van zijn zoon nodig.' Zegt Dennis opeens, die de hele tijd stil was. Daarna staat hij op met zijn dienblad en loopt weg om vervolgens terug te gaan naar zijn kamer. 'Met de charmes van Jeff kom je niet ver hoor.' Mompelt Helen. 'Geef toe, als je hem niet had gekend was je binnen drie seconden voor hem als een blok gevallen.' Grijnst Jonathan als hij even snel een hand door zijn haar haalt. 'Als dat zo was, dan zou hetzelfde bij Alessia zijn gebeurd want zij kende hem ook niet.'

'Sorry Jona, deze keer sta ik aan Helen haar kant. Hij mag er misschien goed uitzien maar zijn zo gehete charmes zijn niet bepaalt aantrekkelijk.' Grinnik ik. Jonathan zucht. 'Geef het maar op vriend, de dames hebben deze van je gewonnen.' Grapt Dante.

Precies opdat moment gaat er een alarm af. Rode lichten beginnen te schijnen en een stem spreekt hard over de kantine en de rest blok heen. 'Verplaats je naar de grote zaal.' Die zin herhaalt zich paar keer als we allemaal opstaan. 'Er is rel bij de meidentoiletten. Jeff zijn charmes hebben hun deze keer niet gered.' Grapt Jonathan zenuwachtig als hij begint te lopen. Helen pakt mijn hand vast en trekt me mee. 'Wij blijven bij elkaar, oké?' Ik knik en volg haar naar de grote zaal.

Als Helen begint te lopen kijk ik om mij heen of ik Dante kan vinden. Zonet was hij er nog, maar is opeens verdwenen in de mensenmassa. Ik geef het op met zoeken naar hem en loop dan achter Helen aan. 'Wat zou er aan de hand zijn?' Mompel ik naar haar toe als we bijna bij de grote zaal zijn. 'Ik heb geen idee, maar mijn voorgevoel zegt dat het niets goeds is.'

In mijn ooghoek zie ik Dante aankomen lopen. 'Daar zijn jullie.' Een zucht van opluchting verlaat zijn mond. 'Blijf dicht bij mij, waarschijnlijk kunnen we bij mijn vader staan.' Dante begint met lopen waarop wij volgen. Ergens voorin de hoek staat Rafael met Jeffrey en waarschijnlijk de vader van Dante. We komen er bijstaan waarna Helen mijn hand loslaat. 'Wat is er aan de hand?' Is bijna direct de vraag die uit mijn mond komt wanneer ik naast Rafael ga staan. 'We hebben geen idee.'

Opeens begint er iets te schijnen op de grote witte muur voor ons. Een man verschijnt in een zwarte bloesje. 'Hallo Boogschutters.' Het gepraat in de zaal word langzamerhand minder totdat het bijna stil is. De man op het scherm schraapt zijn keel en begint met praten. 'Zoals jullie weten is iedereen opgedeeld in zijn of haar sterrenbeeld.'

'De meest slimste man op aarde.' Mompelt Helen sarcastisch in mijn oor waardoor een klein lachje mijn mond verlaat. 'Wanneer de sterren gunstig staan mogen jullie je blok verlaten, en kennis maken met de bewoonde wereld.'

Naast mij beginnen Rafael en de vader van Dante te fluisteren. 'En dat is ook de reden waarom ik jullie allemaal heb opgeroepen. Binnen nu, en één jaar kan dat gebeuren.' Sommige mensen beginnen te klappen en te juigen. 'Dan zijn we eindelijk af van de plek!' Hoor ik achter me iemand schreeuwen. 'Maar juig niet te snel, voordat de grote deur open gaat moet er nog veel gebeuren. Zonder dat jullie het door hebben worden jullie getest op bepaalde dingen dat je nodig hebt achter de grote deur.' Dante, die voor ons staan met zijn armen over elkaar, draait zich om en kijkt mij even aan voordat hij zich weer terug draait. 'Langzamer hand zou jullie voedsel, medicijnen en grondstoffen opraken.'

'We zijn geen fucking dieren!' Word er vanuit de zaal geroepen waarna iedereen begint te praten. Naast mijn hoor ik Rafael zacht naar adem happen. 'Mond dicht!' Schreeuwt Jeffrey terug waardoor iedereen langzaam zijn mond weer sluit. 'Denk goed na met wie je vrienden word, want Boogschutters het draait nu niet meer om leven, het draai nu om overleven!' Het scherm verdwijnt waardoor het rumoerig word. Rafael loopt direct voor na de groep. 'Stilte!' Zijn stem komt net niet boven het geluid uit waardoor mensen alleen maar harder gaan schreeuwen. 'Stil!' De stem van de vader van Dante galmt over de zaal heen. Het word stil. 'Dit betekend niet dat we in opstand moeten,' Begint Rafael. 'We blijven doorgaan met wat we deden. We eten elke ochtend in de kantine en elke avond. Je blijft je zelfde routine doen en komt met problemen naar mij toe! Zolang we het zelfde blijven doen kunnen we het volhouden tot de grote deur open gaat. Wanneer je iets doet wat wij niet toleren zullen wij maatregelen nemen! Ga verder met waar je mee bezig was. Als wij meer informatie hebben zullen we het zo snel mogelijk met jullie delen.' Eindigt Rafael en maakt een gebaar dat iedereen weg mag.

-

Ik hou steeds meer van dit boek whoew.