Behind Those Lines

00: Gray Matter International Academy (Intro)

Third Person P.O.V.

Madilim dito. Tanging liwanag lang mula sa Tv ang nagbibigay liwanag sa buong silid. Ininom n'ya ang laman ng hawak hawak n'yang wine glass. Tumayo siya pagkatapos niyang inumin ito.

Naglakad siyang papuntang veranda. His footsteps echoed the spacious room. Until he reached the place. Matatanaw mo ang mga ilaw sa siyudad, ingay mula sa mga sasakyan. Gayundin ang malalakas na putukan sa kalangitan.

Yes. It's indeed January 1, New Year's Celebration. 30 second had passed after 12:00 o'clock in the morning. Napabuntong hininga nalang siya. Maraming bagay ang biglang dumating. Karamihan dito ay masakit, karamihan din dito, 'di katanggap-tanggap. 'Why do I even need to face this' sabi niya sa kanyang utak.

The door suddenly opened in the middle of his thoughts. Lumingon sya na para bang kilala kung sino ang pumasok nalang bigla. Hindi naman siya nagkamali.

"Sire, I thought you're already asleep. I'm surprised you are still awake in the middle of the night," Butler Morgan said.

"I'm so sorry Morgan. It's just my mind still can't absorb those sudden situations. But don't worry, matutulog na din ako after the fireworks display. At anong sinabi ko sayo about how you'll call me? Magkasing tanda lang naman tayo ha," the man retorted bluntly.

"~sigh~ Okay si- I mean Al, I understand. By the way, are you hungry? They are still celebrating downstairs. Why don't you join them. Besides, it is New Year. You should at least put something in your flat tummy. You really look so thin," he said with a smirk in the end.

"No need. Besides, I wanted to keep my figure this way. Ayokong maging obese. Haha," they laughed. " Okay, maaga pa departure ko bukas. Paki handa nalang yung Euroco Private Jet ni Dad. Sabihan mo na din silang bukas na ako aalis. Ayokong di makapagpaalam sa kanila. I'm preventing them to have grudges to me," he boringly commanded the butler in which the latter accepted heartily.

"Noted. Goodnight Al", then the door closed. Nakaramdam siya ng pagkaantok. Kaya tinungo niya ang kanyang kama. Hinigaan niya ito at pinikit ang kanyang mata. It's starting, sabi niya before he drifted off to sleep.

-

"Al!!!"

"Bitawan niyo 'ko!!!"

"Al!!! TULUNGAN MO AK~~"

"Lia~"

Napabalikwas siya mula sa pagkakahiga. Ni hindi niya napansing may mga luhang tumutulo mula sa kanyang mga mata. Hindi niya pinigilan ang pag-iyak at pinagpatuloy ang paghagulgol. Matagal ng nangyari ang insidente, pero sariwa parin ang mga pangyayari sa binata.

Minute; after minute; after minute of weeping and crying, his sudden outburst faded and composed himself after wiping his fresh tears. He thought of moving on but somehow, fate is not always in his side. It won't be on his side.

Tumayo siya mula sa pagkakahiga. Pumasok sa banyo para maligo at maglinis. After 15 minutes, he dwell off the bathroom to get ready for what will happen later, or what not.

Nakababa na sya mula sa kwarto niya, inuulit-ulit sa isip niya ang mga katagang 'Do not worry. All is well' na para bang sirang plaka. Naabutan niya ang kanyang kapatid sa dining table na most probably kagigising lang. Hawak-hawak niya ang kanyang phone with a crazy-looking smirk. Mukha syang retard. It's a cue for him to smile when the girl saw him walking towards her, which she gladly returned the smile.

"Kuya, bakit ngayon mo lang sinabi na aalis ka?! You're really good in keeping secrets. By the way, bakit hindi sumabay sa'min kanina?! Nakakainis ka!"

She bombarded after she hugged the shocked fellow. "I'm so sorry Phi. You know that I hate gatherings. It reminds me of her," he answered. Naaalala niya parin yung nangyari 2 months ago.

Her eyes widen in the sudden realization. Nakalimutan niya siguro yung nangyari sa kuya niya; yung halos ikamatay na niya. Deafening Silence. Tanging hininga lang ng magkapatid ang maririnig sa loob ng dining room.

Napakalas sa yakap ang nakababatang babae, nakatungo. "Kuya, sorry. I forg—"

"Oh, shut up you brat. HAHAHA! It's okay," pangsasabat ng nakakatanda.

Napansin nang lalaki na medyo tumatagal na ang usapan nilang dalawa. Kaya nagulat s'ya matapos n'yang tignan ang oras mula sa orasan. 6:57 a.m. The man muttered under his breath and quickly took all of his belongings with him. "I need to go. It's almost time. Just chat me if I need to know something," the girl nodded as a response.

Dali-daling tumakbo ang lalaki papuntang sa kanilang underground garage at sumakay sa Black Panther Limousine. Tumagal pa ang paghihintay niya dahil ang kanyang Butler ay tanghali na nagising dahil sa celebration kagabi. "Al, sorry. Muntikan na akong di magising sa kakatulog. Saan tayo ngayon," panghihingi ng tawag ng lalaki.

"It's okay, just go. Alam mo na kung saan," tipid niyang sagot. Umandar na ang sasakyan at muli niyang sinulyapan ang iiwan n'yang tirahan. Pamilya. Alaala.

Sa kalagitnaan ng kanilang byahe, di mamawala diyan ang nakaka-stress na traffic sa EDSA, may mga napansin s'yang mga tao na nakatingin sa kanya. Meron doon sa tapat ng phone booth, sa gilid ng puno, sa tapat ng isang restobar at iba pa. Sa pagkakatanda niya, anim na tao ang nakita niyang ganon. Di niya alam kung marami pang iba.

Nagtataka siya dahil hindi naman makikita ang mga tao sa loob ng kotse pero parang nakatingin sila sa kanya na para bang walang bintang humaharang sa kaniya. Bigla siyang nabagabag sa nakita niya. They are wearing same formal clothes. Black coat over a powder blue colored Polo, with striped necktie; as for there lower garments, lahat pare-parehas na naka black baston pants. Hindi na kita ang kanilang mga sapatos dahil nasa loob siya ng sasakyan.

"Morgan, malapit na ba tayo?"

Kalmadong tanong ng lalaki. Naw-wirdohan na siya sa mga nakikita niya. It feels like he's being chased by Flash himself. Hindi siya mapakali, hindi siya matahimik.

"Just wait, Alphaire. We are near," the former answered. Diretso ang tingin sa kalsada.

After a while, they reached their destination, the airport. The people already fill up the departure area. Nagmamadali na siyang makasakay sa private plane ng kanyang ama. Hindi niya alam kung bakit, pero parang may nararamdaman siyang di magandang mangyayari. Tumatakbo na siya sa sobrang kaba. Hanggang sa may naka-bangga siyang babae. Natumba siya sa lakas ng impact pero nanatiling nakatayo ang babaeng naka black coat.

Bigla siyang hinatak patayo nung nakita niyang babae. Pagkatayo na pagkatayo niya, hinila siya nito sa isang marahas na yakap. Nakalagay ang kanang kamay nito sa batok niya habang ang bibig nito ay malapit sa kanyang kaliwang tenga.

~snap~

"Rickity, ricky, ruckus, roller, rumbling, retort..."

~snap~

"Follow, listen, do what I'll say..."

~snap~

"After 'stop', close your eyes and sleep. Two hours my friend, for two. Rest, risk, restore, close, recap, STOP."

~snap~

Just like that, Alphaire fell immediately over the ground after those words. Everything just went black.

●︿●

Please, read and enjoy this story!

AND do vote, comment your thoughts and share this story to ev'ryone you know!

Salamat ng MARAMI!