Το είδωλο έχει ρωγμές. Μια φευγαλέα ματιά προκαλεί τρόμο. Ποιος κρύβεται πίσω από την βαριά, βελούδινη κουρτίνα; Καταφέρνει μέσα σε λίγα βήματα, να αναπνεύσει ξανά. Το βιβλίο στο ίδιο ράφι, η σκόνη δεν έχασε κόκκο. Δεν είναι μόνος. Το ξέρει. Το νιώθει. Παγωμένο το πτώμα, η μυρωδιά ανεπαίσθητη. Καταναλώνει το κερί, η φλόγα του ισχνή. Κάτι τον ακουμπά, γυρίζει απότομα, λιωμένη σάρκα κεριού ένα με το δέρμα του. Δεν είναι μόνος. Για λίγο στέκεται, γελάει. Τίποτα δεν είναι, ψιθυρίζει. Άθελά του, ξεγελά για λίγο τις σκιές που τον ακολουθούν. Αναγκάστηκε, δεν έφταιγε εκείνος. Αυτό είχε αποφασίσει να πει, ήταν ένα ατύχημα. Έκανε να προχωρήσει. Μάταιος κόπος. Οι Ερινύες ήξεραν, καλύτερα από όλες τις θεότητες, το θύμα τους καλά φυλακισμένο να κρατούν.
