*Η ιστορία έχει γραφτεί πριν από αρκετά χρόνια και δεν φέρω την ευθύνη του κριντζ επεισοδίου που μπορεί να πάθετε*
Enjoy I guess
*****
Η Άρι είναι το παιδί φάντασμα του σχολείου.Κανεις δεν της δίνει σημασια,παραμονο το bad boy του σχολείου και κολλη...
Κάναμε βόλτες,με τα παιδιά διχοντας τους όλα τα σημαντικά σημεία του σχολείου.Το αμφιθέατρο,την καφετέρια,το γήπεδο του τένις και του μπάσκετ,το μεγάλο πλατάνι,το στέκι μου όπως το λέω,όταν πέσαμε πάνω τους.Νομιζω όλοι καταλάβατε... "Καινούρια παρέα φρικιό;"ρώτησε η Δέσποινα."Καινούριος είσαι;"ρώτησε τον Άλεξ αγνοώντας την Χαρά. "Ναι,είμαστε τα παιδιά του καινούριου λυκειάρχη"είπε και έφερε την Χαρά στην αγκαλιά του.Δεν έχω ξαναδεί τόσο αγαπημένα αδέλφια.... "Ιουυυ"είπαν και οι δύο μαζί κοιτώντας την Χαρά από πάνω έως κάτω. "Ιου να πείτε τις φάτσες σας.Τι μακιγιάζ βάλατε σήμερα το πρωί στόκο;Γιατί νομίζω διαρρέει μέσα στον λιγοστό εγκέφαλό σας"είπε αποφασιστικά ο Άρης. "Ξέρεις Άρη μου"είπε η Νίκη,"αν είχα την φήμη σου-οχι ότι δεν την έχω δηλαδή αλλά τεσπα-,δεν θα χαραμιζα τον χρόνο μου με αποτυχημένα...γιατί όπως λέει και ο μπαμπακουλης,ο χρόνος είναι χρήμα."είπε και τίναξε το μαλλί σε στυλ ντίβας*χτυπάει την Δέσποινα,βλέπω να της ξεριζώνει όλες τις τρεσες σε λίγο...* "Το χρήμα όμως,δεν φέρνει πάντα την ευτυχία..."μουρμουρισε η Χαρά και φύγαμε για το μπροστινό προαύλιο αφού χτύπησε το κουδούνι."Λοιπόν οι μαθητές του Β1 είναι........Του Β2 είναι οι,...... Ορφανίδη Χαρά, Ορφανίδης Αλέξανδρος......Πάπα Αριάδνη,....... Παπουτσής Αριστείδης......και τέλος.... Στεφάνου Νικολέτα....και τώρα το Β3..."είπε ο λυκειαρχης και αφού τελείωσε,μπήκαμε στις τάξεις.Η Χαρά έκατσε μαζί μου,και από μπροστά εκατσαν ο Άρης με τον Άλεξ.Αρχισα να ζωγραφίζω στο τετράδιο που είχα φέρει μαζί μου,ενώ η Χαρά με παρακολουθούσε με δέος:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Ζωγραφίζεις πολύ ωραία"μου είπε και μου έδωσε την σβηστρα. "Ευχαριστώ"της απάντησα"είναι οικογενειακό ταλέντο."Εσύ; Ζωγραφίζεις;"την ρώτησα και άφησα το μολύβι στην άκρη, συγκεντρώνοντας όλο μου το ενδιαφέρον σε αυτήν. "Όχι,τραγουδάω όμως.Το πήρα από την μαμά μου."είπε και έσκυψε το πρόσωπο της στο θρανίο. "Αν δεν θες να μιλήσεις..." "Όλα άρχισαν δύο χρόνια πριν..." Μεριά Χαράς: "Η μαμά μου ήταν μια πολύ καλή,και ευγενική γυναίκα.Τον αγαπούσε πολύ τον πατέρα μου.Ομως αυτός ποτέ δεν την αγάπησε.Απλα προσποιούνταν. Οι άλλοι τρεις τις μοιάζουν.Εγω όχι.Ειμαι ξανθιά,σαν τον πατέρα μου,και τα μάτια μου γαλανά σαν τα δικά του.Η Κατερινουλα, είναι και αυτή ξανθιά,αλλά τις μοιάζει στα χαρακτηριστικά.Μισω, μισώ,μισώ που του μοιάζω.Ενα βράδυ,η μαμά μας πήρε όλους στο μεγάλο σαλόνι.Οι μικρές,έκαναν σαματα όπως πάντα,αλλά μας κοιτούσε όλους με το ίδιο γλυκό χαμόγελο."Αγάπες μου"αναφέρθηκε σε εμένα και τον Άλεξ"όπως ξέρετε με τον πατέρα σας,τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλά...θέλει να με διώξει.. και θα το κάνει"είπε και δύο χοντρά δάκρυά κύλησαν στα μάγουλα της."Μαμά όχι"είπε ο Άλεξ και χώθηκε στην αγκαλιά της.Παντα ήταν το παιδί της μαμάς.Παρολο που μόνο σε αυτόν φερόταν καλά ο πατέρας μας.Ηταν ο μεγαλύτερος για πέντε λεπτά.Πεντε λεπτά αν είναι δυνατόν.Αλλα πάντα τον ξεχώριζε από εμενα και τώρα από τα μωρά. Έπειτα από δύο μήνες, ο πατέρας μου την έδιωξε από το σπίτι.Η μαμά μου πήγε να μείνει στην Κρήτη μαζί με την θεία μας και την γιαγιά μας. Ο πατέρας μας,μας στέλνει τα καλοκαίρια για μια εβδομάδα το πολύ και αν.Ενω αυτός κάθεται στο σπίτι και μπεκρουλιαζει ή φέρνει καμία γκόμενα και γλεντανε.Νομιζεις ότι με αγαπάει;Μόνο τον Άλεξ αγαπάει.Ή μήπως νομίζεις ότι είναι περιφανος,για τα μαλλιά μου,για τα τατουάζ μου,που καβαλάω μηχανή και για τον τρόπο που έχω επιλέξει να ζω;Δεν είναι καλός Αρι.Μπορει να σε βοήθησε την Παρασκευή,στο περιστατικο με την Νίκη και την Δέσποινα,αλλά πίστεψε με δεν είναι καλός...Αγαπάει μόνο τον εαυτό του.Αν διξει ενδιαφέρον για εσένα,θα είναι μόνο για το συμφέρον του..." Τελειώνοντας την κοίταξα.Ηταν σοκαρισμένη.Ενα ειρωνικό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου. "Οι άνθρωποι δεν είναι αυτό που φενονται πολλές φορές τιγρακι"είπε ο Άλεξ από μπροστά.Ειχαν γυρίσει προς το μέρος μας και είχαν προφανώς ακούσει όλη την συζήτηση. "Δεν το πιστεύω"είπαν ταυτόχρονα η Αρι και ο Άρης. "Το τέρας"είπε η Άρι και έσφιξε τις γροθιές της. "Τι κάνει τόση ώρα η καθηγήτρια;"ρώτησε διστακτικά ο Άρης προσπαθώντας να αλλάξει διακριτικά το θέμα. Είναι τόσο καλός... "Έλα μου ντε"είπε ο Άλεξ και αρχίσαμε να γελάμε. "Θα σκάσετε;"ρώτησαν οι άκυροι από πίσω. "Γιατί σε ενοχλούμε;"ρώτησε η Άρι. "Ναι λίγο πολύ..."είπε και γύρισε στον διπλανό του, ψιθυρίζοντας κάτι. Λίγες πολλες να είναι οι ώρες σου. "Καλημέρα παιδιά και καλώς ήρθατε στο μάθημα των αρχαίων." Στο διάολο πότε ήρθε αυτή με κοψοχωλιασε. "Είμαι η κυρία Σταθάτου. Ειρήνη Σταθάτου,και η υπεύθυνη του τμήματος σας."είπε γράφοντας το όνομα της στο πίνακα. "Επειδή είμαι καινούρια εδώ,θέλω να μου πείτε ένας ένας τα ονόματά σας και κάτι για τον εαυτό σας. 35 λεπτά αργότερα: "Ωραία και τώρα που τα είπαμε και κάναμε την επανάληψη μας,θα σας βάλω μια ομαδική εργασία.Διπλανος με διπλανό."είπε και κοιταχτηκαμε πλαγιά με την Αρι. "ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΠΊΤΙ!"φωνάξαμε ταυτόχρονα κάνοντας όλη την τάξη να γυρίσουν και να μας κοιτάξουν.Αλλα μας νοιάζει;Οχχχχχιιιιι!!! "Στο δικό μου"τις ψιθύρισα και χασκογελασε. "Καλλλαα"είπε και της έδωσα απευθείας το χαρτάκι με την διεύθυνση μου.
Μετά το σχολείο.... *** "Θα φέρω μια φίλη εδώ"διλωσα στους πάντες,όταν τους βρήκα στην κουζίνα. "Ναααιιι"φώναξαν οι μικρές αλλά το βούλωσαν μόλις ο πατέρας μου τους έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα. Με πιο δικαίωμα κύριος; "Είμαι η κοπέλα που είδαμε στο σχολείο την Παρασκευή"είπε ο Άλεξ από δίπλα. "Έλεος!"είπε και χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι κάνοντας τις μικρές να πεταχτούν και να έρθουν δίπλα μας. Ωραίος τρόπος να φέρεσαι,μπροστά σε ένα τρίχρονο και ένα τετράχρονο... "Τι το είδατε εδώ μέσα;Κέντρο διαρχομενων να φέρνετε όποιον θέλετε;"ρώτησε εξαγριωμένος. "Η Άρι θα έρθει θες δεν θες"του φώναξα με την σειρά μου και έτρεξα στο δωμάτιο μου. Κρετινε....
*** Γειιια και χαρά μανγκεεεεες.Τι κάνετε;Είδαμε λίγο από την πλευρά της Χαράς σήμερα...Τελικά δεν είναι και τόσο καλός ο πατέρας της...
Σποιλερ:Κάποιος που τον νομίζουμε κακό δεν είναι και τόσο...
