Kış ilk defa bu kadar sert geldi.Annem babamın olmamasından olsa gerek.7 ay öncesine her şey ne kadar da güzeldi. Her sabah dünya tatlısı babamın bizi öpmesi ile uyanırdık. Babam ilk ablam Bade 'yi uyandırırdı,ikisi birlikte beni uyandırırlardı sonra üçümüz birleşip Emine'yi uyandırırdık. Bu her sabah böyle olurdu. Ta ki o güne kadar. Bir sabah hep birlikte bir feryat içinde uyandık.Annemin çığlık dolu ağlayışları ... Babam kendini asmıştı. Kimse nedenini bilmiyordu. Ağlamaktan harap olmuş gözlerimiz bizi zar zor idare ederken annemin notu ile başladık yeni güne. "Canım kızlarım sizleri çok seviyorum ama size daha fazla üzüntü yaşatamam , ben gidiyorum. Bayan Teresa 'yı sizinle ilgilenmesi için göndericem.Teresa benim yokluğumu hiç belli etmeyecek sakın üzülmeyin sizi çok seviyorum ." Lanet olsun ! Annem annemde gitmişti neydi şimdi bu ne demekti ne için bırakmıştı biz ne yapacaktık. Hem üzmekte neydi annem bizi niye üzecekti ki . İşte 7 ay bu düşünceler içinde geçti. Kış sert geldi. Bade ablam bu kadar üzüntü sebebi ile üniversiteyi kazanamamıştı bu yıl tekrar hazırlanacak. Kardeşim Emine hala iyileşemedi. Ben ise bir öyle bir böyleyim.-"Geceeeeee!" öff şu an ablamı çekebileceğimi düşünmüyorum. "Geceeeee" hay anasını ya!
-"efendim abla." "Hemen buraya gel"
-"Geliyorum ne var!"
-"Sana kaç kere söyleyeceğim bu iğrenç kediyi benim odamın önüne bırakma diye."
Gülmemek için kendimi zor tuttum. Silvi (kedim) yapmıştı yapacağını ablamın yatağına yatmıştı.Bu da ablamı delirtmeye yetmişti.
