Luhan, çocuk yerinde öylece dururken, tırnaklarını kemiriyordu.
Pekala, bu kadar yakışıklı olmasını beklemiyordu. Nasıl kendine çirkin diyebiliyordu?
Yanına gitmek istiyordu, ama gitmeye korkuyordu.
Neden korktuğunu henüz kendisi bile bilmiyordu.
Çocuk sonuçta onu seviyordu, bunu biliyordu.
“O zaman, Xiao Luhan,” diye mırıldandı. “O zaman, bu sefer keşke demeyeceksin.”
Ve pencereden çıkıp, çocuğun yanına kadar yürüdü.
Oldukça yakın bir mesafeden aldığı kokusu, size baharın ilk aylarındaymışsınız hissi veriyordu.
Ve yavaşça, sırtına dokundu.
Sehun, Luhan'a döndü.
Ve tam o an, zaman durdu.
Bir daha hiç akmayacakmış gibi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Flower Boy. | Hunhan
Fanfictionluhan'ın camındaki çiçeğe her gece bir not iliştirilirdi. (yazdığımda küçüktüm ama kaldırmıyorum)
