Saving Humanity: Chapter 1
Nagising ako sa dahil ingay sa labas. Parang may kumakalabog. Ano ba yan! Lumingon ako sa orasan at nakita kong 2:00 am pa. Sheez! Can't I sleep? Ang aga-aga pa.
Tinabunan ko ng unan ang ulo ko perong lumalakas na talaga ang ingay sa labas. Geez! Ngayon may sigawan na. Okay, what the heck is happening?
Bumangon ako at nagsuot ng jogging pants at black jacket over my shorts and white sleeveless top. And malamang, slippers.
Lumabas ako ng bahay at nakita kong may nagtatakbuhan. Masyado akong na curious kung ano ang nangyayari kaya lumabas na talaga ako sa gate. And there. I saw it.
People are running everywhere. May mga nakabaliktad na sasakyan sa di kalayuan at dugo? There's blood everywhere with guts and limbs scattered around the place. I also noticed a kid eating someone.
Wait- what?
Parang hindi siya buhay na tao. Gumagalaw naman siya pero mukhang naaagnas na. Eww. Is it halloween today? It can't be. Sa pagkakatanda ko ay May palang ngayon. Did I slept for six months?
Then realization struck me. Hindi siya halloween at hindi fake ang nangyayari sa paligid. Medyo nagpanic na ako. Zombies! They're zombies!
I ran and closed our gate immediately. Shoots! Walang kadena! I ran inside the house at tumakbo sa kwarto ni mama at papa. We need to get out of here! Fast!
"Mama! Papa! Wake up!" sigaw ko sa kanila.
"Jem, it's too early. And don't shout," sabi ni mama habang nakapikit parin.
Bigla kong narining ang gate namin na parang kinakalampag. Shoots!
"Ma! Zombies! Wake up! Zombies! Zombies! Ahhh!"
Di ko na talaga mapigilan. Were about to die! Aahhhh!
Bumangon si papa at mama at tinignan ako na parang nababaliw ako.
"Yan na nga ba Jem! You're reading too much fiction. We should visit a psychologist later," sabi ni papa.
Geez! Are they thinking that i'm insane?
Kaysa na makipag away pa ako sa kanila ay hinila ko na sila mama papunta sa bintana. I pointed the commotion outside.
Parang narealize naman nila.
"Pack your bags now!" sigaw ni papa at tumakbo siya para gisingin ang grandparents ko.
Hala! Paano na si lolo at lola. They're not too slow. They're still in their early 60's pero mahirap. And my baby brothers. Gosh!
I ran to my room at kumuha ng isang light blue backpack. No choice. Wala na akong ibang backpack. Kumuha ako ng tatlong shirts, dalawang sleeveless tops, dalawang jeans, isang pajama, dalawang shorts, socks and inner wears. Sinuot ko din ang running shoes ko. Di na ako nagbihis. I also grabbed some books. I won't leave my books here.
"Go to the car now," sabi ni papa sakin.
I was about to run to the car nang natandaan ko si Mr. Blue, my teddy bear. Can't leave him! Tumakbo ako papunta sa second floor at kinuha ito na nakapatong sa aming cabinet. Pumunta ako sa terrace namin. Geez! O.O
Nakapasok na sila sa gate! Nasa loob ng sasakyan na sila lahat, well, except for me. They're all shouting pero hindi ko sila marinig.
I heard a moan kaya lumingin ako sa likod ko. I gasped when I saw a zombie meters away from me. The zombies eyes were bloodshot and natangal na ang kanyang left arm. Nakikita ko din ang kanyang jaws. The actual jaw bones. My hands are shaking and sweat is trickling down my neck. Mabilis kong kinuha ang pinakamalapit na bagay sakin. Isang paso ng halaman. Tinapon ko agad ito sa mukha niya pero umatras lamang siya.
Kumuha ulit ako ng isang paso at this time, may lupa at halaman na. Rose pa. Ang sweet ko ba? Malakas kong tinapon sa kanya ang paso at -- natangal ang ulo niya. Eww. Parang nahihilo ako. I think I'm about to pass out. May phobia nga pala ako sa injuries. Nahihilo at sumusuka ako kapag nakakakita ako ng maraming dugo o sugat and now I just beheaded a zombie.
I heard a shout kaya tumingin ako sa baba. They're calling me at padami ng padami na ang zombies and i can see a horde coming closing to our house. I can't risk my whole family.
"Go!" sigaw ko sa kanila "I can handle this! Go!"
They're about to protest pero sumigaw ulit ako.
"Get my brothers to a safe place ma! Go!"
Napaupo ako sa sahig. Parang umiikot ang mundo. Dumidilim na din ang paningin ko.
"Palawan! Go to Palawan!" papa shouted. It was his voice.
And that's the last thing I remembered before I passed out.
