İçimi dökmeye yalnızlığımı söndürmeye ihtiyacım var. Kime güvensem kime inansam sanki o inanç bir tutam hatta bir kucak aleve dönüşüyor. O alev sönse bile ardından her zaman yanmış küllerini bırakıyor ve o yanmış küller zamanla uçuyo sen unutuyorsun .
Yeniden başlıyorsun hayata başladığın hayat sana yeni umut getiriyo sana .Mutlusun umutlusun ama yinede bir şeyler ters gidiyor neden mi ? Çünkü yanmış küllerin bir kaçı kalbinde kendinden çok büyük yaralar birakıyor. O yaralarda kalbinde bıraktığı yaralar gibi seni bırakmıyor ve sen yine mutsuzsun.
