When Everything Became Different

5. The Hogwarts Express

De dagen in het weeshuis gingen traag voorbij, maar toch was het einde al gauw in zicht. Jules verheugde zich door de dag van de Wegisweg weliswaar minder op Zweinstein dan eerst, toch zou ze alles geven om uit dit saaie spookhuis weg te kunnen.

Zondag 1 september was het dan ook tijd om weer naar school te gaan. En geen normale school, nee, Jules Hilton was nu officieel een heks met een toverstok, en ging dan ook naar Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus.

De enige vraag, weliswaar een vraag die ze aan niemand meer kon stellen; hoe kwam ze daar?

Ze kon zich iets herinneren over het perron, want Hermelien had erover verteld, maar ze wist niet meer welk station of welk perron.

Zuchtend keek Jules naar haar hutkoffer. Dizzle sprong er vrolijk overheen, alsof hij net een bolletje wol had gezien. Hoe moest ze ooit op dat station komen, als ze niet eens wist wélk station?

Ze deed haar koffer weer open en haar blik viel op haar pas gekochte toverspullen. Het was lastig te zien in het halfdonker; Nina sliep nog. Haar toverstok, ketel, inktpotjes, haar zakje galjoenen, en haar treinkaartje glommen een beetje in het streepje licht dat naar binnen viel, recht op haar koffer, alsof het een heilig koffertje was.

Jules pakte haar kaartje, maar liet het direct weer vallen. Het voelde alsof het in de fik stond.

Ze kreeg het gevoel dat ze haar vliegtuig had gemist. Het kaartje voelde nu al aan alsof het niks meer waard was. Jules pakte het op en streek het glad.

Het was een donkerrood kaartje met in gele letters "Zweinstein Express" erop. Daaronder stond in dezelfde krullerige letters perron 9 3/4.

Er ging een lichtje branden in Jules' hoofd. Haar ademhaling versnelde. Opgewonden begon ze het kaartje te bekijken.

Ja! Daar stond het. Station King's Cross in Londen. Perron 9 3/4.

Opgewonden begon ze een dansje te doen.

'Ik ga toch naar Zweinstein, ik ga toch naar Zweinstein! Ahah, yeah!'

Tot haar schrik besefte ze dat Nina in het bed naast haar door het enorm harde geluid zich kreunend omdraaide en met haar gezicht nu naar Jules lag.

Vlug wierp ze haar kaartje weer in
haar koffer en sloeg hem dicht.

Dizzle miauwde even, maar deed verder niets.

Nina zuchtte weer en deed haar ogen open.

'Wat? Hou je soms iets geheim?' sneerde ze slaperig.

Jules keek haar recht aan in haar kleine kraaloogjes, maar zei niets.

Beheers je, fluisterde ze tegen zichzelf. Ze mocht niet toveren, zichzelf niet laten gaan.

Hermelien had gezegd dat ze wat ze ook deed, ze mocht niet toveren. Toen ze nog geen toverstok had was dat niet erg, goed zelfs. Maar nu... Dan overtrad ze de wet, en was het avontuur al aflopen voor het echt begonnen was.

Jules fluisterde zichzelf nog wat moed in, en negeerde Nina verder.

Die grinnikte.

'Ha, praatte je nou tegen jezelf? Dan moet je naar een gekkenhuis. Oh, nu snap ik waarom je plotseling een beurs voor een school hebt gekregen. Het is zeker een gekkenhuis, hè?'

Jules moest nu echt moeite doen om haar te negeren, en probeerde zo snel mogelijk haar koffer dicht te ritsen.

De koffer klemde, maar het maakte haar weinig uit. Ze was blij dat ze überhaupt iets eniszins afleidend had. Zodra die echt dicht zat, schoof ze hem met een krassend geluid onder haar stoffige weeshuisbed.