A New Life In A Different World

Chapter 1: Suicide

Mula pa nung bata palang ako Walang nagkakagusto sa akin. Ayaw nila akong makasama pati ang mga magulang ko ay ikinahihiya ako
Panget ako. Kulot ang buhok ko,maitim,Pangut ang ngipin at pangit ang kutis.
Palagi akong nilalait ng mga tao na nakakakita sa akin. Kahit mga magulang ko ay ikinahihiya ako.
Oo Panget ako. Kulot ang buhok, maitim, Panget ang mga ngipin at pangit ang kutis.
Palagi akong nilalait ng mga taong nakakakita sa akin. Pati na ang mga magulang ko. Palagi nalang akong binubugbog ni papa at palaging sinasabihan ng walang kwenta o walang silbi. Si mama ay pinapabayaan lang niya si papa na bugbogin ako, wala siyang pake kahit mamatay matay na ako. At sa tanang ng buhay ko ay hindi pa nila ako tinatawag na 'anak'. Sa tingin ko nga ay hindi nila ako tunay na anak. Hindi ko alam kung ilang taon na ako at kung kailan ang kaarawan ko.
Minsan na akong pinagsasamantalahan ni papa pag laseng siya at sinasaktan. Wala na akong magawa kundi umiyak,magdasal at magmakaawa sa kanya na tumigil na siya.
Pinapaso niya ako ng sigarilyo niya at pinapalo ng sinturon. Pinaghuhubad pa niya ako sa harapan niya.
Iyak lang talaga ang nagawa ko.
Palagi nalang ganito..  Ayoko na.. Wala akong magawa.. Tama sila.. Wala akong silbi.. Walang kwenta..
Bakit pa ba ako nabuhay?
Bakit ba ako pinahihirapan ng ganito?
Malaki ang pananampalataya ko sa diyos pero bakit ganito? Bakit naging ganito ang buhay ko? Hindi ko sinisisi ang diyos.
Siya nalang kasi ang makakaramay ko sa ngayon.. Sa kalagayan ko ngayon.. Dasal ako ng dasal at nananalangin na matupad ang hinihiling kong magkaroon ng maayos at masayang buhay. Na may pamilya, may kaibigan at Karamay.
Pero hindi iyon natutupad at wala na akong magawa.
Nakaupo nalang ako sa sahig habang yakap yakap ang mga tuhod ko at umiiyak..
Wala akong silbi..
Walang kwenta..
Panget..
Walang nagmamahal sa akin..
Puno na ng pasa at sugat ang katawan ko dahil sa pananakit ni papa..
AYOKO NA! SUKO NA AKO!
AYOKO NG MABUHAY!!!
Kinuha ko ang Vase na nasa tabi ko at binasag ko ito.
Nilapit ko ang piraso nito sa kaliwang kamay ko sa pulso.
Patawad panginoon pero hindi ko na talaga kaya ito, sobrang hirap.. Hirap na hirap na ako..
Sinugatan ko ang pulso ko at dumanak ang ang maraming dugo.. Nanghina ako dahilan ng pagbagsak ko sa malamig na sahig.
Napangiti ako ng mapait.
Tapos na.. Tapos na ang paghihirap ko.. Sa wakas.. Malaya na ako..

Bago pa man ako mawalan ng buhay ay narinig ko ang yapak ng paa papunta sa gawi ko.
"Ano ba yan. Agad sumuko tong babaeng to.Wala ng silbi at walang kwenta dito sa pamamahay ko. Hoy belinda! Pumunta ka nga dito at kunin tong babaeng to! Kainis naman! Wala tayong panglibing jan, itapon nalang natin siya jan sa may ilog! Hindi naman natin siya tunay na anak eh! Belinda! Bilisan mo!" Sabi ni papa.
"Oo sandale! Kukunin ko lang yung karton!"
Sagot ni mama.

Hahahahahaha.. Ano yun? Ilalagay nila ako sa karton at itatapon sa Ilog? Mga walanghiya mga demonyo!!!.
Sabi ko na nga ba hindi nila ako tunay na anak.. Sino kaya ang mga tunay na magulang ko? Mabait kaya sila? Kung mabait sila eh bakit ako nandito at hindi nasa kanila?
Gusto ko lang naman ay pagmamahal ng mga magulang.. Ng kaibigan.. Pero pinagkait ito sa akin.. Ha! Ang malas ko..
Naramdaman kong namuo ang luha ko sa mata at tumulo ito.
Hayaan mo na Ran.. Tapos na to.. Malaya ka na.. Hindi ka na maghihirap..
Napangiti nalang ako at nawalan na ng buhay dahil sa kaubusan ng dugo.
Sa wakas........
Paalam na sa mapait kong buhay.....

_____________________________
A/N: Ano ayos ba?
Comment naman kayo para ganahan si ako mag update..

Kawawa si Ran anoh?
Walang nagmamahal sa kanya.. Tapos yung kinilala niyang magulang ay hindi pala niya totoong magulang.
May ganito kaya sa totoong buhay? I'm sure meron..
Hayyysss Naaawa ako sa kanya..
Tnx for reading!
                           -Girl_In_Black