တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ဟာ အမွန္ေတာ့ လက္ႏွစ္လံုးျခားေလာက္နဲ႔ ကြာေဝးေနေလာက္သည္။
တစ္ေယာက္က ေပ်ာ္ရႊင္မႈသဲ့သဲ့ႏွင့္ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့အၿပီးမွာ တစ္ပါးသူက အလိုမက်မႈေတြ ယွက္ႏြယ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးနဲ႔ ထိုင္ေနရတာ...
နီးစပ္လ်က္နဲ႔ ေဝးကြာလြန္းတယ္။
"သိပ္ကို အရသာ႐ွိလြန္းတယ္....."
"Pardon?!"
စကားကနဦးအစဟာ မိတ္ဆက္ျခင္းမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ဖက္သားရဲ႕ အာရံုကို ေထြျပားေစေလာက္ေသာ္ျငား ၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူဖြင့္မဟခဲ့....
"စာခ်ဳပ္......"
သူ႔ႏႈတ္က ခပ္တိုးတိုးဟရံုနဲ႔ စားပြဲေပၚေရာက္လာတဲ့ စာအုပ္ေလး ႏွစ္အုပ္ဟာ အျမင္အရပါးလႊာေပမဲ့ ထူထဲေနလြန္းသည္။
သူ ဝတ္ထားတဲ့ suit ေအာက္က ေဖာင္တိန္ကို အသာဆြဲထုတ္ၿပီး ခပ္ေသာ့ေသာ့လက္ေရးမ်ိဳးနဲ႔ ေဒၚလာသိန္းခ်ီတဲ့ လက္မွတ္တစ္ခုကို အသက္သြင္းေပးလိုက္သည္။
ႀကီးမားတဲ့ တစ္စံုတစ္ခုအတြက္.....
တန္ဖိုးမ႐ွိတဲ့အရာတစ္ခုကို စေတးပစ္ရတာ....
အေလာင္းကစားပြဲထက္ေတာင္ တန္ပါေသးတယ္....
သူ႔နီးတူ လက္မွတ္ကို ေရးျခစ္ေနတဲ့ ထိုေယာက္်ားသားကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည့္ႏွယ္.
ယခင္လို အေရာင္မစံုေတာ့တဲ့ ဆံႏြယ္ေတြက ေကာ္ဖီေရာင္ ရင့္ရင့္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သပ္ရပ္ေနေလရဲ႕.
တစ္ခုေတာ့ သူဝန္ခံပါသည္။
ထိုလူသားသည္ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လြန္လာလွ်င္ ပိုၿပီး ရင့္က်က္ကာ ခန္႔ညားမႈဖက္ကို ဦးတည္ေသာ ေဒါင္းမ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။
ဤကဲ့သို႔ မေတြ႕ရေသာ ႏွစ္အတြင္း၌ ထိုသူ႔ ခန္႔ညားမႈမ်ားက ျမင္ေနက် ဓာတ္ပံုႏွင့္ အေတာ္ေလးပင္ ကြာျခားေနလြန္းသည္။
