BÖLÜM 1-
ÇIĞLIK
Christopher Grace, güzel isim...İnsanların karşısına yeni bir kişilik olarak çıkmak tuhaf ama heyecan verici.Kendime eski işleri yapmayacağıma ne kadar söz vermiş olsam da içimde hala bir istek var.Her neyse. Yeni insanlar,yeni ülke,yeni bir hayat ve yeni ben. İnsanların gözlerine bakmadan koşar adımlarla yürürken çığlık sesiyle durdum.İnanın umurumda bile değildi bu yüzden yürümeye devam ettim. Nefes alırken ki sesimi duyabiliyordum. Uyumak...Sadece uyumak istiyordum. Motele geldiğim de saat akşam 10'u çoktan geçmişti.Odama çıktım ve kendimi yatağa attım.Böyle monoton bir hayatı kim ister ki? Yaptığım biraz yürümek ve uyumak. Eskiden de pek farklı değildi. Yürü,cinayet işle ve uyu.Ama hiç yoktan bir hareket vardı.Bunları düşünürken uyuya kalmışım.Sabah kalktığımda motelde bir hareketlilik vardı.Sebepsizce bir korku gelir ya hani işte öyle bir korku vardı içimde.Dışarı çıktım.Söylenenlere göre motel gece soyulmuş motel de kalanlardan bir kaç kişinin de eşyaları çalınmış. Sanırım burdan da gitme vakti geldi.Eşyalarımı topladım ve motelden çıktım.Peki şimdi ne olcak? Nereye gidebilirdim ki? Motelin karşısında ki ara sokağa girdim.Nereye gideceğimi düşünürken ağlama sesleriyle kendime geldim. Kaldırımda oturmuş ağlayan kadını görmezden gelerek yürümeye devam edecektim ki....Yine o çığlık. Yanına gidip durdum bana baktı.Kızıl saçlı, mavi gözlü çizgi film karakterlerini andıran güzel bir kadındı. Bir süre gözlerime baktı.Ne yapmam gerektiğini,ne söyleyeceğimi bilmiyordum.Onun çığlık atması beni neden ilgilendiriyordu ki? Bir an hiç birşey söylemeden öylece gitmeyi de düşündüm ama yapamadım.Gözlerini devirdi kaldırıma oturdu ve ağlamaya devam etti. Bende yanına oturdum.Neden ağladığı zerre umurumda değildi ama yine de konuşmaya çalıştım.
-Dün cadde de çığlık atan da sen miydin?
Bir süre cevap vermedi.Kadının dehşet derece de bir güzelliği vardı. Sorumu tekrarladım. Kısık bir sesle cevap verdi ;
"Evet,bendim."
Başını omzuma koyacak gibi oldu ama sonra kafasını çevirdi.
-Neden ağlıyorsun peki? ( Ağlayan bir insana sorulan en saçma soru olduğunu bilsem de soru sormaktan başka bir şey gelmiyordu elimden)
"Erkekler hep böyle mi?" diye cevap verdi. Boğazım düğümlendi.Benim gibi biri bu kadına yardım falan edemez. Yaptığım şeyleri bilse... Konuşamadım.Kadın yürümeye başladı.Ara sokakta gözden kaybolana kadar onun salınarak yürümesini izledim.İşte o zaman neden ağladığını gerçekten merak ettim.
