Jij en jij alleen

45

Ryan

Ik open mijn ogen. Ik denk terug aan gister avond. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. Ik moet onthouden dat er niks gebeurd is. Dat is tenminste hoe ik me moet gedragen, "alsof er niks gebeurd is."

Vandaag is de laatste dag en wat we gaan doen, is nog de vraag.

Ik sta op uit bed. Ik hoor Karlijn en Laura kletsen in de badkamer. Met een slaapkop kom ik de kamer uit stappen. In mijn voetbal broekje en blote boven lichaam neem ik plaats naast Quin die, net als ik, zit te wachten tot de meiden klaar zijn zodat wij in de badkamer kunnen.

'Goedemorgen zonnestraaltje!' Lacht Quin. Ik lach. De meiden komen uit de badkamer. Laura ziet er weer stralend uit. Haar haar ligt mooi over haar schouders, haar make-up zit er perfect op en die witte broek met een rood basic shirtje maakt het af. Ze is bloed mooi.

Laura

Daar zit hij dan. De grootste fout van gisteravond. Zijn slaapkop maakt hem zo sexy en zijn sixpack is om van te kwijlen, net als al die andere spieren.

Hoe slecht het ook was, het voelde goed.

Er is alleen "niks" gebeurd.

'Bevalt het uitzicht, liefje?' Ik kom uit mijn trans. Ik glimlach. 'Ja, mooie bank!' Ik ga zitten op de bank tegenover de bank waar zij op zitten. Quin en Ryan verdwijnen in de badkamer en Karlijn neemt plaats op de bank waar de jongens net op zaten.

-

We nemen plaats aan onze tafel. Het ontbijt staat al klaar. We smeren allemaal een broodje.

'Is het nou eigenlijk al goed tussen jullie twee?' Vraagt Quin. Ik stop met eten en kijk naar Ryan met een ongemakkelijke blik. Ik wijk mijn blik snel af. 'Uh, redelijk, ja.' Zegt Ryan en krabt aan zijn hoofd. Ik kijk naar mijn eten en eet ongemakkelijk door zonder iets te zeggen. 'Dus jullie zijn weer wat jullie altijd waren?' Vraagt Quin nu. Ik schrik omhoog. 'Wat waren wij altijd?'

'Wow, rustig.' Quin lacht ongemakkelijk. 'Wat waren wij altijd, Quin?' Vraag ik nogmaals. Dit keer vraag ik het wat intimiderend. 'Soms vriend, soms vijand.' Is het antwoord. 'Oh, dat.' Antwoord ik opgelucht en eet door. Karlijn en Ryan houden zich maar stil.

Meneer de Valk staat op. Thank god, einde van deze ongemakkelijke situatie.

'Vandaag gaan we in twee tallen werken en geen gezamenlijke opdracht. Met je tweetal krijg je een thema. Van dat thema ga je tien foto's maken. Dat mag buiten het hotel, maar ook bij of in het hotel zijn. Jullie hebben van twee uur tot vijf uur de tijd hiervoor.' Ik kijk Karlijn aan als teken dat we samen gaan. 'De twee tallen moeten bestaan uit één jongen en één meisje.' Rond meneer de Valk af. Nu raak ik in paniek.

'Quin?'

'Karlijn?' Zeggen Ryan en ik tegelijk. We kijken elkaar ongemakkelijk aan. 'Oké?' Zegt Quin. 'Is er iets tussen jullie gebeurd wat wij niet weten?' Vraagt hij dan. 'Nee, wat zou er gebeurd moeten zijn dan?' Reageer ik iets te snel en iets te fel. 'Het zal wel.' Hij rolt met zijn ogen. Ik schraap mijn keel.

Na het eten loop ik samen met Quin naar meneer de Valk om ons thema op te halen.

'Quin en Laura? Ik had Quin bij Karlijn verwacht en Laura bij Ryan.' Grinnikt meneer de Valk. Ik rol geïrriteerd mijn ogen. 'We kwamen hier om ons thema op te halen, niet om advies voor twee tallen.' Zeg ik kil en ruk een kaartje uit zijn hand waar ons thema op staat. Ik loop weg en Quin strompelt achter mij aan.

'Dieren.' Zeg ik. Quin fronst niet begrijpend met zijn wenkbrauwen. 'Ons thema, dieren.' Herhaal ik duidelijker. Hij vormt een "oh" met zijn mond. 'Waar gaan we tien foto's maken van dieren?' Vraagt Quin. Ik zet mijn chagrijnigheid op zij en ga er een leuke dag van maken.

Ryan heeft vanmorgen tegen iedereen gezegd dat het een leugen was wat hij verteld had. Hij heeft erbij gezegd dat hij het uit boosheid deed. Hij heeft iedereen gedwongen niet verdere vragen er over te stellen en elk persoon dat er iets over heeft gezegd tegen mij, zijn excuses moest aan bieden. Als ze niet zouden luisteren, komt Ryan ze even een bezoekje brengen. Ik vind het nog redelijk vriendelijk gezegd voor Ryan's doen.

'We gaan gewoon naar de dierentuin!' Stel ik enthousiast voor. Hij kijkt me denkend aan. Ik grijns. Hij zucht. 'Oké, kom.' Ik juich blij en dan sleurt hij me aan mijn arm mee als een klein kind.

Ryan

Jaloers kijk ik toe hoe Quin de enthousiaste Laura meeneemt aan haar arm. Ik snap niet waarom ik steeds zo jaloers ben. Ik ben dat nooit. Ik ben hard. Ik voel nooit wat.

Flashback zes jaar terug

Het gesprek van drie jaar geleden ben ik nog nooit vergeten. "Als hij dertien is, mag je hem hebben." Raad eens? Ik ben dertien.

Een week later

'Je kan het niet maken, het is nog een kind! Je pakt zijn jeugd af!' Schreeuwt mama naar papa. Sinds ik dertien ben, maken ze alleen nog maar ruzie. 'Hij moet! We hebben het Oscar belooft! Anders kunnen wij ons leven wel vergeten, Angela!' Schreeuwt papa boos. 'Ik ga mijn kind niet afstaan aan de duivel!' Gaat mama er tegen in. 'Ik heb Oscar het belooft, jou gejank om het tegen te houden, kan ik er niet bij hebben.' Hoor ik papa zeggen. Vlak daarna hoor ik mama hard schreeuwen. Ik schrik zo erg. Ik sla mijn handen voor mijn mond. Ik ren de trap af. Het eerste wat ik zie is papa met een bloedend mes in zijn handen. Dan zie ik mama. Haar keel is doorgesneden. Het bloed spuit uit haar keel. Ik begin te schreeuwen en te huilen. Ik ren op mama af en kniel naast haar neer. 'Mama nee!' Schreeuw ik huilend.

Ik word om hoog gesleurd door mijn vader. 'Jank niet, zoon. Vrouwen zijn zeik wijven. Hun gevoelens altijd. We hebben ze niet nodig. Les één, krijg nooit gevoelens. Al helemaal niet voor een vrouw. Les twee, wees een man. Wees hard. Vrouwen zijn leuk voor plezier en de laatste les voor vandaag, les drie, ontwijk de pijn. Stop het weg. Als je dat lang genoeg doet, gaat het vanzelf en voel je nooit meer pijn zoon. Nu niet zo janken meer om dat wijf, het was maar een vrouw. Pak wat spullen in en dan breng ik je naar Oscar.' Zegt hij streng en eisend.

Ik ben zo in shock. Ik sta verstijfd. Moet ik luisteren naar papa? Heeft hij gelijk? En wie is toch steeds die Oscar? Waarom moet ik daar heen? Maar het enige wat ik nu kan zeggen is.

'Wat heb je met mama gedaan, moordenaar.'

Einde flashback

'Ryan!' Knipt Karlijn in mijn gezicht met haar vingers. Ik schrik een beetje en kom uit mijn gedachten. 'Sorry.' Mompel ik. Ze zucht. 'Kom, ons thema is eten, easy!' Ze loopt weg en ik loop stil achter haar aan.

Ik voel opeens de pijn. De pijn van alles wat ik heb doorstaan. De pijn die ik niet mocht voelen. Wat me gedwongen werd om weg te stoppen.

En Laura heeft me opgewekt. Door haar voel ik alles. Elke emotie. Pijn, haat en verdriet. Hoe dat komt?

Ik ben verliefd.