Η χώρα των μηχανών #gbc2017

Άτιτλο κεφάλαιο 1

Κανείς δεν περίμενε πως ένα τόσο όμορφο πρωινό θα μπορούσε να μετατραπεί σε κόλαση . Δεν πέρασε από κανενός το μυαλό πως μια τόσο όμορφη μέρα θα μπορούσε να οδηγήσει στον προσωπικό τους εφιάλτη , κανένα σημάδι δεν προμηνούσε την βραδινή καταστροφή .

Όπως κάθε πρωί ο κόσμος σηκώθηκε από το κρεβάτι του , έφαγε το πρωινό του και έφυγε βιαστικά για την δουλεία ανυποψίαστος για τον επικείμενο χαμό . Αυτό ακριβώς επιχείρησε να κάνει και ο κύριος Α . Αλλά για εκείνον η μοίρα είχε επιλέξει ένα διαφορετικό μονοπάτι . Σηκώθηκε το πρωί συνειδητοποιώντας πως είχε είδη αργήσει για την δουλειά του μιας και το ξυπνητήρι επέλεξε να μην του κάνει την χάρη και να παραμείνει βουβό . Δεν υπήρχε πια χρόνος για πρωινό , έπρεπε να πάρει τον χαρτοφύλακα του και να φύγει γρήγορα για την δουλειά . Για άλλη μια φορά όμως η τύχη δεν ήταν με το μέρος του . Το μικρότερο παιδί του είχε πάρει τον χαρτοφύλακα και είχε αδειάσει το περιεχόμενο του στο μαρμάρινο πάτωμα του σπιτιού . Κάθε έγγραφο ήταν ζωγραφισμένο με παιδικές ζωγραφιές και όπως ήταν φυσικό αυτή δεν ήταν εμφάνιση εταιρικού χαρτοφύλακα .

Του πείρε μισή ώρα να δαχτυλογραφήσει και να εκτυπώσει τα έγραφα κάνοντας έτσι την αργοπορία του ακόμα πιο αισθητή . Ο κύριος Α. έριξε μια γρήγορη ματιά στο ασημένιο ρολόι που κοσμούσε τον καρπό του και σημάδια απελπισίας ζωγραφίστηκαν στο πρόσωπο του . Αυτή την φορά ήταν σίγουρος πως το χαρτί της απόλυσης του θα ήταν ακουμπημένο στο γραφείο του όταν αυτός θα έφτανε στο χώρο εργασίας του . Έβαλε γρήγορα τα καφέ σκαρπίνια του έστρωσε το σακάκι του και αφού σιγουρεύτηκε πως κρατούσε τον χαρτοφύλακα έφυγε από το σπίτι κλείνοντας την πόρτα πίσω του .

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο το σύμπαν είχε βαλθεί να τον καταστρέψει . Το αυτοκίνητο του δεν έλεγε να πάρει μπρος και η δουλειά του βρισκώταν 30 χιλιόμετρα μακριά . Η μόνη λύση ήταν το τραμ . Ή στάση όμως βρισκόταν 10 λεπτά μακριά με τα πόδια και δεν είχε τόσο χρόνο στην διάθεση του ούτε χρήματα για ταξί . Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να τρέξει . Και αυτό έκανε . Για πρώτη φορά στην ζωή του ένιωθε τόσο αγχωμένος , εδώ δεν διακινδυνεύοντα μόνο η θέση του στην δουλειά αλλά και η ζωή της οικογένειας του . Αυτή η δουλειά τους πρόσφερε τα απαραίτητα για να ζήσουν .

Με την ψυχή στο στόμα έφτασε στον σταθμό μόνο και μόνο για να ανακαλύψει πως οι οδηγεί έκαναν απεργία. Η απελπισία του ήταν πια εμφανής σε όλο του το σώμα . Η κατάσταση είχε φτάσει στα όρια της τρέλας . Ξαφνικά όμως κάτι τράβηξε την προσοχή του . Ένα ποδήλατο παρατημένο σε μια γωνία . Χωρίς δεύτερη σκέψη ανέβηκε πάνω του και άρχισε το πετάλι . Δυστυχώς για εκείνον όμως κάθε πράξη έχει μια αντίδραση .Τα πόδια του είχαν πάρει φωτιά και το που μπορούσε να σκεφτεί εκείνη την στιγμή ήταν πως δεν έπρεπε να χάσει την δουλειά του . Είχε μοχθήσει πολύ για αυτήν την θέση και δεν θα άφηνε μια μικρή κακοτυχία να του μπει εμπόδιο .