Beautiful

Hoofdstuk 1 - Knor, Knor, Knor

Het donkerblauwe jurkje valt op de grond. "Pap! Heb je die nieuwe spijkerbroek gewassen?" roep ik, maar ik krijg geen antwoord. Ik zucht en haal een witte broek uit de kast en trek hem aan. Het lichtblauwe shirt valt luchtjes over de broek en ik knik tevreden naar mezelf in de spiegel. Cade en Dis komen me zo halen om ons wekelijkse dagje shoppen te vervullen. Op het moment dat ik op mijn horloge kijk, gaat de bel.

Ik ren de trap af en bots bijna tegen mijn vader aan. "Waarom reageer je nooit als ik je roep?" vraag ik hem. Hij haalt zijn schouders op en verdwijnt in zijn kantoor. 'He Bree! Doe je nog open?" hoor ik Cade roepen en lachend open ik de deur. "Brynn, dit is Jessie," zegt Dis, met een verlegen glimlach op haar gezicht. Het meisje, met blonde highlights, staart me met een overduidelijk neppe glimlach aan. Ik glimlach onhandig terug. "Kom op, laten we gaan shoppen!" roept Cade vrolijk uit. Ze grijpt mijn hand en trekt me mee.

♥

"Oh! Dat truitje staat je supergoed!" hoor ik Jessie zeggen, vanuit het andere kleedhokje. "Jessie ziet er aardig uit?" zegt Cade, hoewel het klinkt alsof ze het vraagt. "Lieg niet tegen me," zeg ik en Cade knikt glimlachend. "Zullen we dadelijk wat gaan eten bij Dinner TIme?" vraagt ze dan. Dinner Time is een lunchzaak waar we altijd gaan lunchen. "Dat blauwe truitje moet je zeker weten nemen!" hoor ik Jessie zeggen. "Het is veel te duur!" roept Dis uit, waarop Jessie net hard genoeg fluistert; "Dus..?"

Cade en ik wisselen een blik. Ik loop het paskamertje uit, met Cade aan mijn zijde. Nog geen tel daarna, komen Dis en Jessie ook naar buiten. "Ik hang de kleren wel terug," zeg ik gauw en neem de kleding van ze aan. "Wij gaan alvast naar Dinner Time! We zien je daar wel!" roept Dis, voordat ze in de winkelende menigte verdwijnen. Snel bekijk ik de kleding die Jessie en Dis in mijn handen hadden geduwd. Geen blauw truitje. 

Ik geef de kleding aan een verkoopster en loop zo snel ik kan naar Dinner Time. Zoekend kijk ik om me heen, om te zien of ik Cade en de rest nog ergens zie en bots meteen tegen een grotere jongen aan, ongeveer 18 jaar, met donkerblond haar. Hij kijkt me met een grijns aan. Player. Hij bekijkt me snel van top tot teen en roept dan; "Kijk toch uit je doppen, achterlijk varken." Zijn vrienden beginnen te lachen en maken knorgeluiden. Beschaamd loop ik door. Ik voel al snel een duwtje tegen mijn schouder en weer een paar knorgeluiden, die vervolgd worden door hard gelach. 

Na een ongemakkelijke weg richting het restaurant, plof ik neer in een van de stoelen naast Cade. Ik zucht. "Wat is er?" vraagt ze en ik schud mijn hoofd. Ik kijk op naar haar en glimlach geruststellend. Ik ga kapot vanbinnen.