I'd Lie (ONE-SHOT)(book 2 Of IDWSYWH)

I'd Lie

Nakangiti ngunit lumuluha akong nakatingin sa kanila habang masaya silang magkayakap sa taas ng stage at ako ay nasa malayo.

Masaya ako oo. Dahil walang nasayang sa bawat sakripisyong ginawa ko. Me and my twin are good now.  Jameson and I, w
e're still best friends and that's the worst part.

Masakit. Sobrang sakit. 10 years. 10 years akong nagtiis. 10 years akong nagpanggap. 10 taon akong best friend nya. It's been 10 fcking years yet I'm still the best friend.

Minsan kinuwestiyon ko na din ang sarili ko. What the hell is wrong with me? Bakit hindi ako? Bakit ang kambal ko? Ako ang nakasama nya sa buong sampung taon pero mas minahal nya ang kapatid ko. Minahal nya nang higit sa pagtingin niya sa kung ano ako.

The day he confessed to me. The same day i got my hopes up. Those four words he said that day. It was a music in my ears. But then, i saw how his eyes looked at me. I saw his sincerity yet i didn't saw love. I saw my reflection. No- i saw my sister in his eyes. And looking into his eyes made me see the whole him. And I realized how stupid am I? How stupid am I to let me be drawn into him. While my sister is crying. Begging every day and night for his love to come back. Here I am standing in front of the man she loved, hoping. Wishing. So yeah. I dumped the man I loved and remained in the place where I belong. As his best friend. The one who he can always counts on. The next day after dumping him, pinuntahan ko siya sa bahay niya. I saw him holding a picture of me and my sister. I felt a glimpse of pain yet i just subsided it. Dinaganan ko sya like how i used to.

"What the hell- Boss!?"

"Oh baket? Masama na ba pumunta sa bahay nang besprend ko?" ngumiti siya sa akin ng pilit at umiling.

"Hanggang dun lang ba talaga Margaux?" Siya lang ang nagiisang taong tumatawag sakin ng Margaux. And hearing him say my name feels heavenly. Pero i didn't came here for that. Tumawa ako ng malakas kahit ang totoo ay naiiyak na ako. Tumawa ako ng tumawa hanggang sa hinayaan ko nang tuluyang tumulo ang iilang luha ko.

"Ghad! HAHAAHAHA! You looked like shit while saying that Jameson! Tngina! Wag na wag mo nang uulitin yon!" onti onti ay napansin kong natatawa na din siya. Tama yan. Itawa mo lang Jameson. Wag mong sasabihing seryoso kang mahal mo ako dahil baka makalimutan ko kung gaano ko kamahal ang kakambal ko at piliin kita. Hindi Jameson. Wag. Ako ang best friend mo. Kapag nawala ako sayo, magugunaw ang mundo.

"Gagu talaga neto! Napaka babaw ng kaligayahan e! Hahahha. Punasan mo nga luha mo." Hinawakan niya ang pisnge ko at pinunasan ang luha ko. Pasimple kong tinabig ang kamay nya at ako na ang nagpunas non sabay tawa ulit. Jameson huwag. Wag. Parang awa mo na. Baka hindi ko na mapigilan ang sarili ko na umiyak sa harap mo. Na aminin sayo ang totoo. Na mahal na mahal kita Jameson. Mahal na mahal kita. Sobrang pagmamahal ko na ako na ang magdedesisyon na hindi sa akin pero sa kakambal ko ikaw sasaya. Kaya Jameson nakikiusap ako. Wag.

"Jameson, anong balak mo kay ME? Aba dapat don binabawi!" pabiro kong sabi pero deep inside I was wishing. Wag Jameson. Wag ka nang bumalik. But half of me says, Do everything Jameson. Get her back and fix her. Dahil sa panahon na ito, hindi ako pero ikaw ang kailangan niya. Hindi ako pero kayo ang dapat para sumaya.