verborgen verdriet

hoe ging het verder

het boos worden op mij werd steeds erger en vaker. om de kleinste dingetjes werd ik uitgescholden en afgekat. maar het was niet alleen thuis op school werd ik ook gepest. het begon al heel vroeg toen mijn broertje naar de zelfde school ging als mij. met het buiten spelen deden we meiden pakkertje, ik was gepakt en werd in de gevangenis gestopt. mijn broertje speelde ook buiten en zag dat, maar vanwege zijn autisme snapte hij niet dat dit bij het spel hoorde en werd boos en wou mij bevrijden. mijn klasgenootjes vonden dit raar en begonnen boos op hem te worden. als zus kon ik dit niet laten gebeuren dus nam ik het op voor Lars. als ik dat niet had gedaan hadden ze me nooit gepest. later werd het erger het kwam er ook nog bij over hoe mijn gebit stond en dat ik muis niet goed kon uitspreken. ik stopte ook met het mee doen van buskruit (een soort verstoppertje) omdat ze altijd zeiden dat ik hem moest zijn en als ik een paar hadden gevonden zorgde ze er wel voor dat ik hem moest blijven. als kind speelde ik ook veel buiten na school. er was 1 jongen in mijn straat en die had het ook op mijn broertje gemunt. steeds weer als hij wat zei of deed tegen mijn broertje nam ik het op. zelf was ik een erg onhandig kind en ben ook vaak gevallen maar ik liet nooit wat merken dat het zeer deed. op school is het zo doorgegaan tot we van school gingen het werd wel steeds wat minder maar bleef door gaan. het pesten vanwege mijn broertje is overgegaan na een poosje, omdat Lars naar een speciale school is gegaan. ik had het nooit aan iemand verteld dat ik werd gepest. ik dacht altijd dat ik het dan op andere mensen zadelde en heel zielig ging doen. helaas werd het thuis nog weer erger. nu was het niet alleen mama maar Max begon ook iets tegen mij te hebben. hij sloeg mij vaak en schelde mij ook uit. ook dit heb ik nooit gezegd, nou wel een paar keer maar niemand geloofde mij maar Max die het ontkende dat hij wat had gedaan. toen het met mama wat beter ging bleef het gedoe met Max door gaan. op vakantie had hij in de winkel mij een keertje hard vastgepakt in mijn nek (aan de achterkant) dit vertelde ik maar ze geloofde mij pas toen ze zagen dat het knal rood was. ook heeft hij mij een keertje beneden in de gang duwde hij mij tegen een deur  en mijn nek met twee handen vast gepakt net zo als je iemand laat stikken. ik kreeg geen adem en probeerde weg te komen maar dat lukt niet. toen Max los liet stormde ik de kamer en en vertelde het maar niemand geloofde mij, alweer. ik heb daarom ook maar de hoop op gegeven het nog te gaan vertellen dat is iets was. tussen mij en Max is er heel lang taboe gebleven en we spraken elkaar eigenlijk niet en als we tegen elkaar praatte dan hadden we ruzie. Lars was totaal het tegenovergestelde van Max, hij was heel erg tot mij aangetrokken. met alles kwam hij wel naar mij toe. mama vond dit niet leuk en zei dat ik niet zo moest moederen over hem. soms als Lars en ik ruzie hadden was ik degene die het altijd deed volgens mama. ze werd boos op ons maar vooral op mij. als ze haar preek af had gingen we altijd naar boven. Lars moest dan huilen en ik kon het niet meer, ik had er al teveel om gehuild vroeger. iets in mij kan er totaal niet tegen als er iemand huilt dus wil ik ze zo snel mogelijk helpen. heel vaak als Lars huilden sneekte ik naar zijn kamer om hem te troosten. als het in de avond was en we moesten gaan slapen zong ik altijd voor hem om het huilen te stoppen, niet dat hij het hoorde want we hebben beide een aparte kamer maar voor mij voelde dat fijner.