KeNdİ DüNyAm

Bölüm:1

Herşeyden nefret ediyorum! Hayattan insanlardan hatta kendimden de hayat bu kadar zor oynamak zorundamı? Gerçi şaşırmamak gerek daha ben doğar doğmaz hayata karşı 1-0 yenik başlamıştım.Hayat böyleydi sen kendi iç dünyanda yaşarken bi anda aynı bi deprem gibi herşeyi yıkıp geçiyordu artık alışmıştım bu depremlere her ne kadar yine her deprem oluşunda kendimden, insanlardan her şeyden nefret etmem bin kat daha da artsada alışmıştım.Çünkü hayat benle böyle oynamayı seçmişti....
                              .......
Her zamanki gibi gece uyuyamamış ve sabahta okula geç gitmiştim.
Sınıfa girince bütün gözler bana döndü "Yosun yine okul kıyafetlerine uygun giyinmemissin hem buda yetmezmiş gibi yine geç kaldın!"dedi Burak hoca. "özür dilerim" diye bişeyler mırıkdandıktan sonra sırama geçtim sıram duvar dibindeydi başımı hemen duvara koydum kış ayında olduğumuz için duvarlar soğuktu ve bana bu soğuk duvar çok iyi geliyordu. "Yosun!" diye bir anda bağırdı hoca bi anlığına dalmıştım. "Yosun sana bi soru sordum"
"tuvalete gidebilirmiyim?" kendimi toplamam gerekiyordu
"tamam peki çık"  hafiften tebessüm ederek çıktım.Koridorda sadece ben vardım ve bastığım her adımda sesler çıkıyordu tuvalete geldiğimde aynadaki yansımama baktım göz altlarım şiş ve mor saçlarım dağınık kaşımdaki piercing.... piercing mi????
Ahh! Tabi bi anlık sarhoşlukla gidip deldirmiştim ama hoş duruyodu dudaklarımın rengi solmuş yüzüm sararmıştı tam bi rezalettim ama kimin umrunda?
İşimi hallettikten sonra sınıfa gidiceğimde biriyle carpıştım sonrada pomm! Yerdeyim "yavaş olsana be ayı"diye bağırırken adını bilmediğim çocuk beni umursamadan gitti bende umursamadım ama o çocuğu ilk kez okulda görüyordum veyada fazla teneffüse çıkmadığımdan olsa gerek.
Gün böyle geçip giderken sonunda eve gitme vaktim gelmiştii zil çalınca sonunda bee sonunda diye söylenirken bi yandanda şimdi eve nasıl gidiceğimi düşünüyodum aslında evle okul arası 10 dk mesafede ama üşeniyodum.
Zorlda olsa eve vardığımda çantayı bi kenera atıp koltuğa yayıldım "ev gibisi yok be" diye bağırdım bi an neden bağırdığımı bilmiyodum yine geldi gelicilerim diye söylenip gülümsedim.