Crush on Her (Camren)

The beginning

“1…2…3, ΕΛΛΑΣ!” φωνάξαμε όλες μαζί και μπήκαμε στο παρκέ. Τα σετ ήταν 2-1 υπέρ μας. Πλέον πιστεύαμε πως η νίκη μας ανήκει μετά από την ολική μας ανατροπή ενάντιας στο τότε φαβορί, την Ρωσία. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα το να νικήσουμε τη Ρωσία στην ημιτελική φάση του Ευρωπαϊκού κυπέλλου. Με λένε Lauren, είμαι 19 ετών και είμαι μια από τις βασικές παίκτριες στην ομάδα. Ο coach μου λέει πως δεν έχει ξαναδεί οποιαδήποτε κοπέλα στην ηλικία μου, να παίζει όπως παίζω εγώ και πιστεύει πως κάποια μέρα θα πάω πολύ ψηλά. Βέβαια εκτός από εμένα υπάρχουν και άλλες έμπειρες νέες κοπέλες στην ομάδα. Μερικές από αυτές είναι η Ally (22 χρονών), η Normani (19 χρονών), η Camila (18 χρονών) και η Dinah (18 χρονών). Well, εγώ με την Dinah είμαστε κολλητές από την τρίτη γυμνασίου, από όταν δηλαδή μετακόμισα για οικογενειακούς λόγους στην Θεσσαλονίκη. “Κοπελιά! Ηρέμησε και συγκεντρώσου στο παιχνίδι!” άκουσα να μου λέει η Αγγελική, αλλά δεν της έδωσα καθόλου σημασία. Το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάξω το σκορ. Χάναμε 21-23. Σέρβις είχε η Ρωσία. Έκανα λάθος υποδοχή με αποτέλεσμα η μπάλα να βγει έξω απ’ το απέναντι γήπεδο. 21-24. Ο περισσότερος κόσμος με γιουχάριζε για αυτό το λάθος. Τότε ο coach ζήτησε time-out. "Εντάξει κορίτσια ακούστε με. Πιστέψτε στον εαυτό σας! Τις ικανότητες τις έχετε, απλά βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει. Θα τα καταφέρετε, είμαι σίγουρος! Λοιπόν, θα κάνουμε μια αλλαγή… Camila θα μπεις στη θέση της Lauren και θα προσπαθήσεις να καλύψεις το κέντρο. Έχε το νου σου στο νούμερο 21” Μόλις το άκουσα αυτό, κατάλαβα πως ήταν μακράν ο χειρότερός μου αγώνας. Δεν συνήθιζε να με βγάζει. Συνήθως πόνταρε πάνω μου για την νίκη στους τελευταίους πόντους. “Πιστεύω πως το έχει! Δεν χρειάζεται να την αντικαταστήσω. Δώστε της μια ευκαιρία” είπε η καστανόξανθη κοπέλα με τα καφέ μάτια που βρισκόταν ακριβώς απέναντι μου. “Δεν το κάνω γι’αυτό το λόγο. Λοιπόν ισχύουν αυτά που είπαμε. Ελάτε εδώ.” «1…2…3, ΕΛΛΑΣ!» Η Camila μπήκε και εγώ έκατσα στο πάγκο. Μπορώ να πω πως από εδώ κάτω δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου άγχος. Βέβαια, το να είσαι στο παρκέ… έχει και αυτό την μαγεία του! Το σκορ ήταν πλέον 25-25. Μόνο 2 πόντους μας χώριζαν από την νίκη και τον τελικό. Προσπαθούσαμε να ανεβάσουμε το ηθικό τον συμπαικτριών μας φωνάζοντας, χειροκροτώντας… Εγώ από την άλλη δεν μπορούσα να ξεκαρφώσω τα μάτια μου από τη Camila. Ήταν σαν να με είχε εγκλωβίσει μέσα στα καφέ μάτια της.

Κάποια στιγμή άκουσα κραυγές χαράς από δίπλα μου. Κοίταξα τον πίνακα. 29-27. Είχαμε νικήσει! Όλοι τρέξαμε μέσα στο γήπεδο για να συγχαρούμε τις παίκτριες. Κατευθύνθηκα αμέσως προς την Dinah. “ΣΤΟ ΕΙΠΑ ΦΙΛΗ ΜΟΥ. ΝΙΚΗΣΑΑΜΕΕΕ!!” της είπα και την αγκάλιασα αμέσως. Μετά από λίγα λεπτά, στηθήκαμε για να βγάλουμε την καθιερωμένη νικητήρια φωτογραφία μας και στην συνέχεια, αφού χαιρετούσαμε τον κόσμο, θα πηγαίναμε στα αποδυτήρια. Εκείνη τη στιγμή βλέπω την Camila να κατευθύνεται μόνη της προς τα αποδυτήρια και χωρίς να το σκεφτώ, έτρεξα προς το μέρος της. “Ειι Camila..” φώναξα και κατευθείαν γύρισε να δει ποιος είναι. Αν δεν κάνω λάθος διέκρινα ένα βλέμμα απορίας στο πρόσωπό της. “Ήθελα απλά να σου πω συγχαρητήρια. Έπαιξες πραγματικά πολύ καλά. Έδειξες στον coach τι είσαι ικανή να κάνεις!” της είπα χαμογελώντας και της έδωσα το χέρι μου, όπως έκανε και αυτή στη συνέχεια. “Ευχαριστώ πολύ.. Αν και πιστεύω πως δεν έπρεπε καν να το σκεφτεί να το μπω στην θέση σου. Είσαι πηγή έμπνευσης αν όχι όλων των κοριτσιών, τότε σίγουρα αρκετών!!” “Χαχα, ελπίζω στο μέλλον να μην απογοητεύσω τα κορίτσια μου τότε…” «JAUREGUI…ΕΛΑ ΕΔΩ ΑΜΕΣΩΣ!» άκουσα την κολλητή μου να λέει. “Νομίζω πως πρέπει να φύγω. Θα σε δω σήμερα στο πάρτι έτσι;” “Πιστεύω πως ναι.” “Τέλεια! Τα λέμε εκεί λοιπόν…” της είπα και της έκλεισα το μάτι. Κάτι με τραβούσε τοοσο πολύ πάνω σε αυτή τη κοπέλα. Όχι μόνο σήμερα αλλά γενικά και στις προπονήσεις. Ο τρόπος που κοιτάει, ο τρόπος που γελάει… δεν ξέρω. Τις σκέψεις αυτές, τις σταμάτησε το αγόρι που βρισκόταν δίπλα από την κολλητή μου. “Ήσουν μακράν η καλύτερη σήμερα! Τίποτα ασυνήθιστο βέβαια για σένα..” – “Brad? Τι κάνεις εσύ εδώ;” Εκείνη τη στιγμή με έπιασε από τη μέση, με έφερε κοντά του και με φίλησε. “Τι έγινε μωρό μου; Δεν χαίρεσαι που με βλέπεις;” Ο Brad είναι 4 χρόνια μεγαλύτερος μου και είναι το αγόρι μου. “Και φυσικά χαίρομαι!! Απλά δεν περίμενα πως θα σε δω εδώ. Ήταν λιγάκι ξαφνικό.” Και αυτή ήταν η αλήθεια. Δεν ήξερα πως θα ερχόταν. Τότε με ξαναφέρνει προς το μέρος του και με φιλάει για ακόμα μια φορά. Για μια στιγμή βλέπω με την άκρη του ματιού μου τη Camila να μας κοιτάει επίμονα, αλλά όταν κατάλαβε ότι την κοιτάζω, γύρισε το βλέμμα της αλλού και στην συνέχεια έφυγε. “Πωπωω τα πιτσουνάκια!! Bradley μου, πρέπει να στην πάρω τώρα. Έχουμε και μερικές υποχρεώσεις” – “Θα σε δω το βράδυ?” με ρώτησε το αγόρι απέναντί μου. “Δεν ξέρω. Θα σε πάρω τηλέφωνο να κανονίσουμε. Φιλάκια..” του απάντησα και κατευθύνθηκα γρήγορα προς τα αποδυτήρια, όπου όλα τα κορίτσια μας περίμεναν. “Επιτέλους!! Που ήσασταν εσείς οι δύο?” μας ρώτησε ο coach μας εκνευρισμένος. “Anyway, today is the day που θα το γιορτάσουμε! Πολλά συγχαρητήρια σε όλες σας γιατί το αξίζετε!!” φαινόταν πολύ χαρούμενος που καταφέραμε να φτάσουμε στον τελικό. Παρόλα αυτά, συνέχισε να μιλάει για ακόμα μερικά λεπτά. Κλασσικός coach βασικά. Στο μεταξύ εγώ και η Camila ανταλλάζαμε ματιές που και που. Αυτός ήταν ο λόγος που με σκούντηξε 1-2 φορές η Dinah. “Τιι έκανα;;;” – “Σταμάτα να την κοιτάς τόσο επίμονα.” – “μπλα μπλα μπλα...”