Crush on Her (Camren)

The memories

“Τι εννοείτε ότι πρέπει να μείνω εκτός για τουλάχιστον 3 βδομάδες? Σε λίγες μέρες είναι ο τελικός!” άκουσα την Camila να απευθύνεται στο γιατρό θυμωμένα. Καθώς πηγαίναμε στο γραφείο του γιατρού για την εξέταση, συμφωνήσαμε να μη του μιλήσει άσχημα. Εξάλλου δεν φταίει αυτός. Βέβαια, απ’ ότι φαίνεται δεν τήρησε τον λόγο της και με ανάγκασε να επέμβω. “Camz.. Ηρέμησε. Είναι για το καλό σου. Θες να παίξεις σε αυτόν τον τελικό, αλλά να μη ξαναπατήσεις το πόδι σου στο παρκέ;” προσπάθησα να την ηρεμήσω υπενθυμίζοντάς της το χειρότερό της φόβο. Να μη ξαναπαίξει βόλεϊ. “Μάλιστα.. Και από πότε έγινες γιατρός ας πούμε;” Είπε και γύρισε το βλέμμα της προς τα μένα, το οποίο πριν ήταν στα πόδια της. “Δεσποινίς Cabello, η φίλη σας έχει δίκιο. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς γιατρός για να καταλάβει αυτό το απλό πράγμα. Θα υπάρξουν μέρες που θα σας πονάει υπερβολικά. Δεν θα μπορείτε να κάνετε τίποτα άλλο πέρα από το να πάρετε ένα ισχυρό παυσίπονο και να περιμένετε μέχρι να δράσει.” Απάντησε ήρεμα ο γιατρός, ενώ εγώ στεκόμουν ακίνητη δίπλα του, κοιτώντας τη Camila με τα χέρια μου σταυρωμένα. “Βεβαίως, έχετε απόλυτο δίκιο! Είχα παίξει σε τόσους αγώνες και ο ένας θα μου κάνει κακό.” Άκουσα την κοπέλα μου να λέει καθώς σηκώθηκε από το κρεβάτι και κατευθυνόταν προς την πόρτα. “Δεν καταλαβαίνεις το βαθμό επικινδυνότητας που έχει…” είπε ο γιατρός και στη συνέχεια άκουσα το όνομά μου. “Lauren? Θα έρθεις ή θα κάτσεις με αυτόν;” Κοίταξα στιγμιαία τη Camila και αμέσως μετά απευθύνθηκα στον γιατρό, προσπαθώντας να απολογηθώ για την συμπεριφορά της και του είπα ότι θα κάνω ότι μπορώ για να την πείσω.

-

Από τη στιγμή που φύγαμε απ’ το ιατρείο δεν έχω ακούσει λέξη να βγαίνει απ’ το στόμα της. Το μόνο που ακούω είναι οι γρήγορες βαθιές ανάσες της, σα να προσπαθεί να ελέγξει την αναπνοή της. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο να το αποδεχτεί. Καταλαβαίνω ότι ο αγώνας είναι πολύ σημαντικός για την καριέρα της, αλλά όχι τόσο σημαντικός όσο η υγεία της. Βέβαια, θα μπορούσα να πω ότι το βόλεϊ είναι η ζωή της. Δίνει το 110% του εαυτού της συνέχεια και ίσως πιστεύει πως είναι η μεγαλύτερη της ευκαιρία να «επεκταθεί η φήμη της» και εκτός συνόρων. Οι σκέψεις μου αυτές, σταμάτησαν όταν ακούσαμε τον ταξιτζή να λέει ότι φτάσαμε στον προορισμό μας. Σε λίγες μέρες θα έχω το δίπλωμά μου και δε θα χρειάζεται να παίρνω πάντα ταξί ή λεωφορείο για την μετακίνησή μου. Πλήρωσα τον οδηγό και βγήκαμε απ’ το όχημα. “Ευχαριστώ για σήμερα Lauren. Θα τα πούμε αύριο.” Είπε η κοπέλα απέναντί μου κοιτάζοντας τα πόδια της και ένιωθα πως περίμενε μια συγκεκριμένη απάντηση από μένα. Αλλά δεν έπρεπε να της την δώσω, όσο και να το ήθελα. “Βασικά έχω αφήσει τον σάκο μου πάνω, οπότε αν δε σε πειράζει λέω να ανέβω να τον πάρω.. αλλιώς μπορώ να περάσω αύριο πρωί.” – “Δεν υπάρχει πρόβλημα, μπορείς να έρθεις και τώρα.” Μου είπε και πήραμε το ασανσέρ για τον τρίτο όροφο. Βγήκαμε από το ασανσέρ και την ακολούθησα μέσα στο σπίτι. Πήγα στη γωνία όπου είχα αφήσει τον σάκο μου και έπειτα κατευθύνθηκα στο σαλόνι όπου ήταν η Camila. Δεν ήθελα να αρχίσω καυγά, αλλά ούτε να το προσπεράσω σα να μην έγινε τίποτα. Ξέρω πως δε θα συμφωνήσει μαζί μου, αλλά τουλάχιστον ελπίζω να το σκεφτεί. Έτσι, έκατσα στον καναπέ με τα δύο μου χέρια να ακουμπούν τα πόδια μου και παρατήρησα τη Camila δίπλα μου να κοιτάει τα πλεγμένα της χέρια. “Camila… Πραγματικά πιστεύω πως δεν έπρεπε να του μιλήσεις έτσι. Ξέρει πολλά περισσότερα πράγματα και από μένα και από εσένα και απ’ τον καθένα. Όταν λέει πως κάποιος δεν πρέπει να κάνει το οτιδήποτε, θα πρέπει να τον ακούσει. Camila, αν δε τον ακούσεις θα χειροτερέψει. Θα χρειαστείς χειρουργείο και μετά απ’ αυτό ίσως δεν θα είσαι σε θέση να ξαν-” – “Μπλα μπλα μπλα!” με διέκοψε πριν ολοκληρώσω τη πρόταση μου και ένιωσα το σώμα της δίπλα μου να σηκώνεται απ’ τον καναπέ. “Σαν να ακούω τη μαμά μου! Μου τη θυμίζεις απίστευτα μερικές φορές.” Συνέχισε να μιλάει. Πλέον μπορούσα να διακρίνω την ειρωνεία στο βλέμμα της. “Η μαμά σου νοιάζεται για σένα. Όπως και γω. Νομίζεις ότι θέλουμε το κακό σου, ότι είμαστε οι κακοί της υπόθεσης επειδή βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θέλουμε να τα δούμε.” Η ένταση μεταξύ μας είχε φουντώσει για τα καλά από τη στιγμή που σηκώθηκα και πήγαινα προς το μέρος της χωρίς να χάσω ούτε λεπτό την επαφή με τα μάτια της. “Νοιάζομαι πάρα πολύ για σένα. Θα κάνω ότι περνάει απ’ το χέρι μου για να μη χειροτερέψει η κατάστασή σου. Θα δεχτώ τα πάντα. Ακόμα και το να με μισήσεις.” Της είπα, πριν απομακρυνθώ από αυτήν και ευχόμουν να καταλάβει ότι έχει κάνει λάθος. Στη ζωή απαιτούνται θυσίες. Δεν είναι όλα ρόδινα σε αυτό τον κόσμο και ούτε θα γίνουν ποτέ. Κανείς δεν είναι τέλειος, κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας θα αναγκαστούμε να διαλέξουμε έναν δρόμο, τον οποίο θα πρέπει να ακολουθήσουμε. Δεν υπάρχει «σωστός» και «λάθος» δρόμος. Υπάρχει ο «νους» και η «καρδιά». Αυτά τα δύο και μόνο, καθοδηγούν τον άνθρωπο. Το κακό είναι ότι τις περισσότερες φορές έχουν εντελώς αντίθετες απόψεις και κλίνεσαι να επιλέξεις στην μία από αυτές. “Τότε πρέπει να σταματήσεις να νοιάζεσαι για μένα γιατί όπως ξέρουμε και οι δύο, τα άτομα τα οποία θα έκανες τα πάντα γι’ αυτούς, έχουν πεθάνει.” «έχουν πεθάνει», «έχουν πεθάνει» επαναλάμβανα αυτές τις δύο λέξεις συνέχεια στο μυαλό μου. Η καρδιά μου χτυπούσε σα τρελή και ένιωθα έναν τεράστιο κόμπο στη κοιλιά μου. Δεν πίστευα ότι το είπε αυτό. Δεν πίστευα ότι συμβαίνει. Σήκωσα το βλέμμα μου απ’ το πάτωμα, κοίταξα φευγαλέα την Camila και χωρίς να μιλήσω προχώρησα προς την πόρτα. “Lauren συγγνώμη… Δεν ήθελα-” ακούστηκε η φωνή της μετανιωμένη. Ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσα από αυτή προτού κλείσω με δύναμη τη πόρτα του διαμερίσματός της. «Εσύ φταις που είναι νεκροί», «δεν τους βοήθησες», έκανα διάφορους συνειρμούς στο μυαλό μου. Δεν ήξερα πώς να νιώσω. Να θυμώσω; Να κλάψω; Να εκτονωθώ σε κάτι; Δεν ήξερα. Ήταν κακή ιδέα να ανέβω πάνω μαζί της. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου πέρασαν σα ταινία απ’ το μυαλό μου, τα γεγονότα που σημάδεψαν για πάντα τη ζωή μου… τότε, όταν ήμουν μικρή. Το αυτοκίνητο να πέφτει πάνω μας με μεγάλη ταχύτητα από τη μεριά του οδηγού. Θυμάμαι τους γιατρούς να μας βάζουν μέσα στο ασθενοφόρο και τον μπαμπά μου να μου λέει να μη φοβάμαι, πως όλα θα πάνε καλά. Θυμάμαι τη μαμά μου, η οποία είχε κάποια ελαφριά τραύματα να προσπαθεί να κρατήσει ξύπνιο τον αδελφό μου, αλλά δεν τα κατάφερε. Μέσα στο ασθενοφόρο άφησε την τελευταία του πνοή.  Θυμάμαι τους γιατρούς να απομακρύνουν τη μαμά μου από πάνω του και να προσπαθούν να τον επαναφέρουν στη ζωή. Θυμάμαι τον μπαμπά μου να μου πιάνει το χέρι μου σφιχτά, με όση δύναμη του είχε απομείνει και να παλεύει να βγάλει τις λέξεις που μου έλεγε κάθε μέρα πριν φύγει για τη δουλειά. «Σ’αγαπώ πολύ μικρή μου, να προσέχεις»  Ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα τη σκληρή επιδερμίδα του χεριού του. Θεέ μου, μου λείπουν τόσο πολύ!