The Girl With A Secret.

Friendship.

De meester zei 'oké jullie mogen nu elk nu jullie namen vertellen, jullie vertellen eerst wat jullie dachten wat elkaars namen was'. Dus we zeiden wat we dachten zei begon eerst: 'Oke dit is allemaal een beetje akward maar ik dacht dat jou naam Julia was'. We moesten allebei een beetje lachen maar ik zei nee sorry dat is niet mijn naam. Ik zei me echte naam namelijk Ella, ze zei: 'WoW dat had ik echt niet gedacht, wil je nu mijn naam weten'? Ik zei natuurlijk Ja maar ik vertelde eerst wat ik dacht wat haar naam was namelijk Fee dus ik zei dat. We moesten weer allebei lachen en ze zei haar echte naam: Emma. Ik dacht echt zo van Woooowww ik vloog zo echt bijna van men stoel af, maar dat gebeurde in het echt natuurlijk niet ik wist dat mijn naam daar echt gewoon niet tegen op kon, ook al is het geen wedstrijd ofzo maar goed, en de meester begon iets voor zichzelf te doen wat ik gewoon echt niet begreep. Dus wij deden het ook bij elkaar, het eerste waar ik aan dacht is: telefoonnummers uitwisselen maar daar vond ik het nog wel een beetje snel voor maar ik dacht ook aan de andere kant 'Ella wil je nu vrienden maken of niet? Dus ik ging er maar gewoon voor maar het kwam er heel anders uit als ik had gedacht. Eigelijk gewoon het ergste wat je kon hebben het kwam er zo uit: Maar emhh mag ik je iets vragen misschien? En ze zei natuurlijk 'Ja' dus ik stelde de vraag: Ehmm ik weet niet of jij het wil maar als jij het niet wil moet je het zeggen hoor, maar Ehmm wil je misschien telefoonnummers uitwisselen. In men hoofd zette ik een soort van deze scène stil en hoopte er heel er op dat ze ja zou zeggen en het ging gewoon precies als ik had gedacht namelijk zo: Ja hoor ik pak effe me telefoon erbij. Ik me zelf gilde ik zo erg van blijdschap maar het kwam er natuurlijk weer niet er uit. Maar ik pakte me telefoon ook gauw ik had gelukkig van men ouders een nieuwe telefoon gekregen want anders was het heeeel anders geweest zei had de zelfde telefoon