"Είναι η σειρά σου. Μέτρα εώς το 100 και μετά έλα να με βρεις. Τα όρια τα ξέρεις. Παίξε καθαρά. Μην κλέψεις. Θα μου λείψεις."
Γέλασα στο άκουσμα των τελευταίων λέξεών του και αφού έκανα έναν ειρωνικό μορφασμό, στράφηκα προς το δέντρο όπου ήταν η αφετηρία μας.
Ήταν βράδυ. Αρκετά αργά για να επισκεφτεί κάποιος ένα δάσος. Αλλά αυτό ήταν το χόμπυ μας. Κάθε νύχτα του καλοκαιριού με πανσέληνο ερχόμασταν σε αυτό το μυστηριώδες, όπως το αποκαλούν μερικοί, δάσος και περνάμε την ώρα μας καθώς θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια.
"...,98,99,100. Βγαίνω!"
Άνοιξα τα μάτια μου και έκανα μία στροφή γύρω από τον εαυτό μου. Απόλυτο σκοτάδι. Το μαύρο πέπλο είχε καλύψει για τα καλά τον πρώην γαλανό ουρανό. Το λαμπερό φως των αστεριών είχε μειωθεί λόγω του ολόγιομου φεγγαριού. Ήταν πραγματικά μία υπέροχη νύχτα.
Άρχισα να περπατάω με σιγανά βήματα, μήπως και ακούσω κάτι που προδώσει την παρουσία του. Ένα γέλιο ακούστηκε και φάνηκε γνωστό. Χαμογελώντας αποφάσισα να ακολουθήσω την χαρακτηριστική χροιά, η οποία με οδήγησε σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Δίστασα να προχωρήσω. Η αλήθεια είναι ότι με φόβιζε.
"Εάν είσαι μέσα σε παρακαλώ αποκαλύψου. Δεν πρόκειται να έρθω να σε βρω. Να το ξέρεις." Ξεροκατάπια. Ήξερα ότι δεν θα πετύχαινε, αλλά δεν θα έχανα κάτι εάν προσπαθούσα.
"Παίξε δίκαια. Άν θέλεις να νικήσεις έλα να με βρεις."
Δεν περίμενα κάτι διαφορέτικο. Είμαι σίγουρη ότι το έκανε επείτηδες. Ξέρει πόσο εύκολα φοβάμαι, όμως προτίμησε να με προκαλέσει. Για ακόμη μία φορά.
Η μόνη επιλογή ήταν να ακολουθήσω τους κανόνες. Έβγαλα τον φακό από την τσάντα μου και προχώρησα με αργά βήματα προς το κτήριο. Το θρόισμα των φύλλων ανέβαζε την αδρεναλίνη μου στα ύψη. Το τοπίο γύρω μου δεν βοηθούσε ώστε να ηρεμίσω. Αντιθέτως έκανε την κατάσταση χειρότερη.
Απείχα πλέον μόλις λίγα μέτρα από την είσοδο. Κοίταξα το περιβάλλον γύρω μου. Πιστεύω πως μοιάζει με ταινία θρίλερ. Αν και δεν έχει τύχει να δω ποτέ τέτοιου είδους ταινία και ούτε πρόκειται, είμαι σίγουρη πως το περιεχόμενό τους είναι μία τέτοια εικόνα. Μαζεύοντας όλο το θάρρος και τη δύναμη που κουβαλούσα μέσα μου, κάνω την αρχή της καταδίκης μου. Το ενοχλητικό τρίξιμο της πόρτα τρυπάει τα αφτιά μου, κάνοντας με να θέλω μα τσηρίξω από τον πόνο. Τα βήματά μου αντιχούσαν σε όλα τα πατώματα του σπιτιού. Το δωμάτιο ψυχρό, σκοτεινό, δημιούργησε ένα ρίγος στο σώμα μου. Όχι μόνο λόγω της έλλειψης θέρμανσης που υπήρχε, αλλά ο τρόμος έκανε το αίμα να παγώνει στις φλέβες μου.
