Είσαι ξαπλωμένη στο απαλό σου κρεβάτι, τυλιγμένη με την αγαπημένη σου κουβερτούλα που είχες από πολύ μικρή, όμως δεν μπορούσες ποτέ να αποχωριστείς. Με κλειστά μάτια, απολάμβανες κάθε επιλεκτικό κομμάτι που έμπαινε στο ραδιόφωνό σου. Το κάθε ένα με διαφορετικό περιεχόμενο, διαφορετική ιστορία να σου αφηγηθεί. Εσύ όμως είχες εστιάσει σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι. Μπορεί να μην ήξερες τον τίτλο του, δεν χρειαζόταν κιόλας. Το σημαντικό όμως ήταν ότι σου ξυπνούσε αναμνήσεις. Αγαπημένες, που θα έδινες τα πάντα να ξαναζήσεις έστω και για λίγο. Να μπορέσεις να νιώσεις τη μαγεία των παιδικών σου χρόνων μία ακόμη φορά κι ας ήταν η τελευταία σου. Βυθισμένη στις σκέψεις σου αποκοιμιέσαι γλυκά δίχως να το καταλάβεις. Πλέον άφηνες τη μοίρα σου στα χέρια των ονείρων.
Ανοίγεις τα μάτια σου. Γνώριμο τοπίο, η μνήμη σου όμως δεν βοηθάει να το αναγνωρίσεις. Σηκώνεσαι από το παγκάκι αποφασισμένη να εξερευνήσεις το μέρος. Δέντρα παντού με τη συνοδεία ευωδιαστών λουλουδιών. Από μακρυά παρατηρείς μία γωνία γεμάτη κατάλευκους κρίνους. Το αγαπημένο σου φυτό. Πάντα σε έκανε να νιώθεις ξεχωριστή. Φτάνοντας στο μέρος τους, σκύβεις και μυρίζεις έναν. Και τώρα θυμήθηκες. Βρισκόσασταν στο πολυτιμότερο μέρος όλων των παιδιών. Στο πανέμορφο πάρκο της γειτονιάς σου. Αναμνήσεις κατέκλυσαν το μυαλό σου, το βάδισμα και η φωνή ενός παιδιού όμως σε επανέφεραν στη πραγματικότητα. Γύρισες απότομα το κεφάλι σου και το μόνο που κατάφερες να αντικρίσεις ήταν ένα κοριτσάκι ντυμένο αρκετά όμορφα, με το κόκκινο αμάνικο φορεματάκι του μαζί με το άσπρο δαντελωτό μπλουζάκι που φορούσε από κάτω, τις λουστρίνι κόκκινες μπαλαρίνες της και τέλος τα μακρυά καστανά σπαστά της μαλλιά. Τόσο χαριτωμένη. Δυστυχώς όμως δεν μπόρεσες να αντικρίσεις το πρόσωπό της.
"Παιδιά είναι ένας μεγάλος εδώ. Πάμε στην άλλη πλευρά του πάρκου."
Η παιδική της φωνή παρότρυνε όλους τους φίλους της να αλλάξουν πορεία και να κατευθηνθούν στον καινούριο τους προορισμό.
Η περιέργεια σε είχε κυριεύσει. Ήθελες τόσο πολύ να πας στο μέρος τους και να τους δεις. Κάτι σου έλεγε ότι τους γνώριζες όλους, έναν προς έναν. Έπρεπε λοιπόν να σου λυθεί αυτή η απορία. Με αργά μεν βήματα διέσχησες το πιο σύντομο δρομάκι που έφτανε στην άλλη πλευρά. Θυμάσαι πως εσύ το είχες φτιάξει μαζί με τους φίλους σου για το κρυφτό. Κανένας δεν το ήξερε, παραμόνο εσείς. Γελάς σε αυτή σου την ανάμνηση. Το μυαλό ενός παιδιού είναι το πιο πολύτιμο αγαθό σε όλο το κόσμο. Και το καταλαβαίνεις τώρα που είσαι σε αυτή την ηλικία. Τότε δεν υπήρχαν προβλήματα. Δεν υπήρχαν έγνοιες. Απλά διασκέδαζες. Διασκέδαζες με τη ψυχή σου. Έκανες πραγματικότητα κάθε φαντασίωσή σου δίχως να υπάρχουν όρια. Το μόνο όπλο ήταν το μυαλό. Και η μόνη στεναχώρια ήταν η νύχτα, διότι τότε σταματούσε όλο αυτό το όνειρο. Και πάλι όμως η ελπίδα δεν χανόταν ποτέ, ερχόταν το αύριο με πιο συναρπαστικά σχέδια και περισσότερα χαμόγελα. Δεν προσπαθούσες να αποδείξεις τίποτε. Ήσουν απλά ο εαυτός σου με όλη τη σημασία της λέξης. Πλέον γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Δεν χρειάζεται να το αναλύσω, αρκεί να ρίξεις μία ματιά στην καθημερινή ρουτίνα σου. Εάν έχεις την ευκαιρία άλλαξέ το, όσο περισσότερο γίνεται.
