The Secret

~Chapter 1~

Καθόμουν σε ένα παγκάκι και περίμενα ν'ακούσω τον ήχο της καμπάνας του χωριού, που ανακύρισε το μεσημέρι. Σκεφτόμουν τα γενέθλια της πολυαγαπημένης μου μητέρας που πλησίαζαν σε λίγους μήνες. Ποιό θα ήταν το κατάλληλο δώρο; Είχα μαζέψει αρκετά χρήματα για να επισκεφτώ το αγαπημένο της μαγαζί "The White Rose", αλλά πονάγανε υπερβολικά πολύ τα πόδια μου για να κατέβω στην αγορά. Δεν πειράζει• θα πάω και αύριο μετά την εξέταση. Ουσιαστικά στην εξέταση, οι ανώτεροι, δηλαδή οι αξιωματικοί, μας τοποθετούσαν σε μια σειρά και ο καθένας μας περνούσε από απλές ή συνθέτες δοκιμασίες, ώστε ή να τον κρατήσουν στο χωριό ή να τον στείλουν στο έξω. Κανείς δεν ξέρει πως είναι εκεί, αλλά υπάρχουν ιστορίες που λέγονται μόνο και μόνο για να μας κρατήσουν εντός κάποιον ορίων, κατά την γνώμη μου δηλαδή. Πιστεύω πως απλά υπάρχουν αρπακτικά και άγρια ζώα, αντί για μάγισσες και ότι άλλες αερολογίες λένε τα βιβλία. Δηλαδή ποιός πραγματικά πιστεύει ότι υπάρχουν; Πάνω που είχε μόλις αρχίσει το νοερό κουβεντολόι στο κεφάλι μου, πετάγεται από πίσω μου ο Άσπεν λέγοντας μου:
~"έφτασε η ώρα"
και φυσικά εγώ πετάγομαι σαν γάτα που ξαφνικά έπεσε σε νερό.
~"Γίνεται για μία μόνο φορά στη ζωή σου να σταματήσεις προτού με κοψοχολιάσεις και να σκεφτείς {λες να μείνει η Λίνα από έμφραγμα;}"
του λέω θυμωμένη.
~"Εμμ όχι δεν νομίζω"
απαντάει και χαμογελάει φανερώνοντας τα υπέροχα λακκάκια στα μάγουλα του. Ξεφυσάω λοιπόν αγανακτησμένη και συνεχίζω
~"λοιπόν; για ποιό πράγμα έφτασε η ώρα;"
λέω με περίεργεια. Πάνω που πηγαίνει να μου εξηγήσει, ξεκινά να χτυπά η καμπάνα και απαντάει τελικά ~"για το μεσημεριανό φυσικά"
λέει λες και ήταν αυτονόητο. Οπότε λοιπόν σηκώνομαι και τον πιάνω αγκαζέ, για να πάμε σπίτι.

~Author note~
*Στην φωτογραφία είναι ο Άσπεν*

Γειαα! 😊 Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο που γράφω και ελπίζω να σας αρέσει. Ξέρω ότι το πρώτο κεφάλαιο είναι λίγο μικρό αλλά τα υπόλοιπα, υπόσχομαι να είναι μεγαλύτερα. Ελπίζω να σας αρέσει ως εδώ. 💘