Opgejaagd

De sneeuw weerkaatst het felle ochtendlicht in mijn ogen. Ik knijp mijn ogen dicht en kijk om me heen. Ik ben omringd door sneeuw, rotsen en bomen. Ik ben op een berg. De kou dringt nu pas door. Mijn T-shirt en broek zijn niet geschikt voor deze temperaturen. Achter me hoor ik een takje breken. Ik hap naar adem en paniek zet in. Ik kijk om me heen maar ik zie niks. Dan hoor ik weer een takje breken. Is het hem? Hoor ik dingen? Of is het gewoon een dier? Ik weet het niet, maar ik zet het op een lopen. Ik ren, struikel en glijd naar beneden. Ik schaaf me aan de rotsen, maar ik besteed er geen aandacht aan. Ik voel amper iets door de kou en het beetje dat ik zou voelen wordt verdrongen door de adrenaline. Ik hoor een soort knerpend en donderend geluid achter me. Het was hem. Ik begin nu nog harder te rennen tot ik bij een open vlakte kom. Ik hap naar adem en loop de vlakte op. Het kraakt. De open vlakte is een rivier. Ik hoor hem door het bos naar me toe rennen. Het ijs begint harder te kraken. Ik moet kiezen. Het ijs of hem. De keuze is makkelijk. Het ijs. Ik ren verder en ik ziet dat achter me er scheuren in het ijs komen. Ik ben nu  bijna bij de overkant wanneer het ijs voor me ook begint te scheuren. Ik probeer nog verder te rennen maar het kan niet meer. Het ijs glijd weg onder mijn voeten en ik voel het koude water opspatten. Ik zak door het ijs. Ik probeer boven te komen maar ik ben te moe en het is te koud. Een kalmte die ik nog nooit eerder had gevoeld, komt over mij heen. Ik zink naar de bodem.

Het is de eerste winterdag en ik ben alleen op vakantie in Oostenrijk. Ik ben hier voor het eerst ik ken niemand en ik spreek de taal niet. Maar dat maakt niet uit. Ik heb alles gepland en hoef alleen maar aan mezelf te denken. Ik heb deze vakantie echt nodig, ik was veel te gestrest op mijn werk. Mijn baas zat me constant op te jagen.