..

Bazen çok seviyorsunuz. O olmazsa nefes alamayacaksın gibi geliyor. Sen onun her dediğine uyuyorsun. Onun sözünden çıkmıyorsun. Onu mutlu etmek için elinden geleni yapıyorsun. Peki o ne yapıyor ? Siz ilişkinin bitmemesi için çabalarken o başka kızlarla gülüyor. Sizi unutuyor. Giyilmeyen kıyafetler gibi bir köşeye atılıyorsunuz. Ağlıyorsunuz, çok üzülüyorsunuz. Peki sonuç ? Sonuçlar yine aynı. Siz yine ağlıyorsunuz, üzüntünüzden kahroluyorsunuz. O başkalarıyla gülmeye devam ediyor. Canınız çok acıyor. Çevrenizdeki sizi umursar gibi görünüp aslında umursamayan insanlar halinizi önemser gibi '' Sıkma canını, herşey düzelecek '' diyor çoğu zaman. Ama düzelmiyor. Hiç birşey düzelmiyor. Aradan uzun zamanlar gelip geçiyor. Artık eskisi kadar canınız yanmıyor belki ama unutamıyorsunuz. Sadece alışıyorsunuz. Mesela birgün yolda yürüyorsunuz ve o çıkıyor karşınıza, yüzünüzdeki gülümseme yerini nefessiz bir acıya bırakıyor. Kalbiniz acıyor. Bir zamanlar sizi sevdiğini söyleyen şimdi hiç yokmuşsunuz gibi davranıyor. Siz her gece onun hayaliyle yatarken o başkalarıyla yatmanın hayalini kuruyor çoğu zaman. Hiç kimse anlamıyor sizi. Çünkü herkes kendi derdinde. Kimse kimseyi umursamıyor aslında. Sizin acı çekmeniz annenizden başka kimsenin umrunda olmuyor. Genellikle böyle. İnsanlar size artık unutmanız gerektiğini, onun bir daha gelmeyeceğini, boş yere üzüldüğünü söyleyip başınızı ağrıtırlar. Lanet insanlar. Dedikleri kadar kolay olsa siz zaten en başından silmez miydiniz ? Niye acı çekmek isteyesiniz ki ? Ama hayat böyle. Boş insanlardan ibaret. Kural basit ; Umursamayacaksın. Çünkü gün geliyor, acılar ve hüzünler yerini mutluluğa bırakıyor. Yeni biriyle tanışıyorsunuz. Seviyorsunuz. Çok seviyorsunuz. O da sizi seviyor. Bir bakmışsınız mutluluk sizinle. Peki geride kalan ? O da yaşattığı acıların bedelini ödüyor. Bir köşeden sessizce sizin mutluluğunuzu izleyip kahroluyor. Sonuçta herkes ödeşiyor. Herkes hakkını alıyor. Hiçbirşey kalıcı değil, hüzünler de mutluluklar da geçici.