Divergent

Chapter 1

'Je zult het vast goed doen.' Mijn moeder geeft me een knuffel. Mijn vader kijkt trots onze kant op,' Ik ben er zeker van dat je de juiste factie zal kiezen.' Ik knik en voel zijn lippen een paar seconden later op mijn voorhoofd. 'Mycena Adams.' Een vrouw van in de dertig kijkt zoekend door de ruimte. 'Hier zo.' Zeg ik en loop naar voor. 'Als u me wilt volgen.' Zegt ze en loopt voor me uit. Ze loopt een kamer in met allerlei spullen. De wanden zijn bedekt met een vuile gele kleur en het ruikt hier naar vis. Ik hoest even en zie dat de vrouw glimlacht. 'Victoria, maar noem me maar Tori.' Zegt ze en legt een mes voor me klaar. 'Mycena.' Mompel ik en kijk nog steeds verbaasd in het rond.

'Je weet wat de bedoeling is?' Ik knik en voel mijn handen zweterig worden. Ik wiebel nerveus van mijn ene been naar mijn andere en kijk naar de grond onder mijn voeten. 'Niet zenuwachtig zijn, je kan geen fouten maken.' Glimlacht ze naar me. 'Waarom moet dit eigenlijk met bloed?' Vraag ik waarna ik het mes in mijn handen neem en het eens rond draai. 'Factie over bloed.' Zegt ze enkel en neemt mijn hand vast. Ze trekt het mes uit mijn andere hand en maakt een klein sneedje in mijn hand. 'Kies.' Zegt ze streng en veegt het mes ondertussen af met een doekje. Ik laat mijn bloed vallen op de kolen van Onverschrokkenheid.

'Prachtig.' Zegt ze en klapt in haar handen. 'Je mag langs daar naar buiten gaan.' Ik kijk verward naar de deur waar de naam van mijn factie op staat. 'Maar mijn ouders dan?' Ik wil ze graag  vertellen dat ik voor een andere factie heb gekozen. 'Ik ga ze zo meteen zeggen dat je voor een andere factie hebt gekozen.' Ik schud mijn hoofd. 'Dat wil ik liever zelf doen.' Ze trekt haar wenkbrauwen op. 'Je mag geen contact meer hebben met je vorige factie.' Zegt ze en wijst me nogmaals de deur. 'Er staat buiten iemand die je verder zal begeleiden.' Ik knik en loop naar de deur die ik voorzichtig open.

'Verloochening?' Ik knik en kijk naar mijn kleren. Grijs, geen idee waarom. Ik wilde het nooit vragen, iets wat mijn ouders onbeleefd vonden. 'Mijn naam is Six.' Zegt hij en draait zich om. 'Waren One, Two, Three, Four en Five al bezet?' Lach ik. Hij draait zich terug om en kijkt me diep in de ogen. 'En wat is jouw naam?' Ik kijk hem recht in de ogen, niet bang en niet van plan weg te kijken. 'Mycena.' 'Luister, Mycena, je krijgt al meteen de eerste les van me.' Ik knik en kijk hem nog steeds aan. Zijn ogen zijn blauw, niet zomaar blauw maar het blauw dat je ziet als je omhoog kijkt naar de lucht en er geen wolkje aan is. Zijn haar is vuil blond en staat omhoog in een kuif. 'Als je wilt overleven als Onverschrokkene zul je, je mond moeten leren houden.'