Ağlamya başlamıştım,kendime soruyordum. neden, nasıl, niçin kafayı yemek üzüreydim saatler geçmiyordu.
Gardiyen 1 saate bir gelip bağırma artık diyordu, ben kendi sesimi duymuyorken o benim sesimi nasıl duyuyordu?
Yıllar geçmişti ve artık çıkmanın zamanı gelmişti benim içinde.
Yıl 2017 olmuştu ve ben artık 49 yaşındaydım. Tamı tamına 35 sene dile kolay geçmişti,yaşadığım eve geri dönmüştüm ve evde birileri vardı şaşırmıştım yıllar sonra döndüğüm evde kim yaşıyordu?
Gidip kapıyı çaldığımda bir kadın açmıştı kapıyı anneme çok benziyordu suratına bakıp kalmıştım o bir yandan bana.
- pardon birine mi bakmıştın?
Diyerek soru soruyordu, benden cevap alamayınca korkup kapatmıştı kapıyı.
Bir daha kapıyı çaldım ve bu sefer kapıyı açar açmaz ona.
+ Burda ne işin var.
Demiştim.
- burası benim evim.
+ Hayır böyle birşey olamaz 35 sene önce ben ve ailem burda yaşıyordum ve burası bana ait.
- yoksa siz o bütün ailesini öldüren kişimisniz.
+ Evet benim.( bu nasıl bir özgüven )
Çığlık sesi.
Ve bir anda kapı kapandı, kaldırıma geçip oturdum ve 5 dk sonra polisler gelip.
- gel seni evine götürelim.
Dediler ve beni alıp bir yere götürdüler.
Her yerde tanımadığım kişiler vardı korkuyordum yıllar sonra ilk kez dışarı çıkmıştım.
Polis bana dönüp.
- Seni her gün oradan almak zorunda değiliz, yeter gitme artık.
Demişti cevap vermek istiyordum ama ağzım bir türlü açılmıyordu.
Beni getirdikleriyer akıl hastanesiydi her gün hafızam gidiyordu.
hapisten çıktığım güne geri dönüyordum o gün yaşadığım herşeyi bir daha yaşıyordum.
Tek fark;
Gittiğim yerde bir ev yok.
Ve zaten ben o günden sonra konuşamıyordum da...
