Zoraki AŞK

Uzun zaman oldu

Temmuz 2012

Ona dair hatırladığım tek şey ülkeyi terk ederken yanağıma nazik bir şekilde kondurduğu öpücük ve cebime sıkıştırdığı içerisinde binlerce kez özür dilediği kağıt parçasıydı.

On yaşındaydım o bana en büyük hayal kırıklığımı yaşatırken.Koskoca sekiz sene geçti üzerinden.Kum havuzunda başlamıştı herşey.Beş yaşlarında falandım oyun oynarken gıcık hareketler yapar dikkat çekmeye çalışırdı.Benden İki yaş büyüktü .o zaman bile kızlarla arası iyiydi veletin.Bir şekilde bana takılır ,dalga geçerdi sonraları yakınlaşmaya başladık .Birbirimizi insanlara karşı koruyorduk en yakın arkadaşımdı o ,beni koruyan oydu ,yanında hiç hissetmediğim kadar iyi hissederdim.Benimle dalga geçen bir sürü kişiden de o kurtarmıştı beni kavga ederek.Zaten ondan sonrada zaman geçtikçe gitgide yakınlaşmış,ayrılmaz ikiliye dönüşüvermiştik birbirimiz için en yakın arkadaş hatta kardeştik
hatta bilekliklerimiz bile vardı.Ben hep yalnızdım ama onun sevgilileri olurdu. Tabi o,hep kızların ilgi duyduğu çocuklardandı kaç yalında olursa olsun siyah saçları,beyaz teni ve mavi gözleriyle ona erimicek kız görmemiştim.Gayet normaldi açıkcası geleceğinin de parlak olduğunu rahatlıkla söyleyebilirdiniz ama ben pekte o geleceği görebilecek kadar şanslı sayıldığımı anladım.

Birgün elinde valizle kapıma dayandı ve gideceğini söyledi işte bu en kötü anımdı.Ben...Hiçkimseye bağlanamayan ben en yakın arkadaşıma veda edicektim!tek yakın arkadaşıma !!benimle dalga geçmeyen tek erkeğe ve bana gideceğini bile gittiği gün söylüyordu.Bu kadar mı değersizdim? sıkıca sarılarak binlerce kez "özür dilerim" diye fısıldadı,yanağıma küçük,nazik bir öpücük kondurdu ve cebime notu bırakarak hiç birşey demeden gördüğünüz anda babasıının iyi bir iş sahibi olduğunu anlayacağınız arabaya koştu pek hatırlamıyorum arabanın markasını .On yaşındaki bir çocuk nasıl dikat edip o kadar sene sonra hatırlasınki o kadar ayrıntıyı ama tuhaf olan hala o sarıldığı anki elma ve tarçın birleşimi güzel kokusunu unutmamam,o kağıdı bile saklamıştım aslında ama tek kalan şey o kokuydu ve öyle kalması gerekiyordu.Herşeyin bitmesi,koskoca sekiz senenin ardından buraya geri dönmesi çılgınlık tam bir çılgınlık neden neden şimdi dönmeye karar verdi ki...

Şu süre boyunca tek bir mesaj bile atmadı bana hiç bir şey demedi nasıl olduğunu bile bilmiyordum.O zamanki meleğimsi suratı hayal meyal hatırlıyorum.Bu kadar mı zor insanın en yakın arkadaşına ulaşması.Bana tek bir telefon numarası bile bırakmadı.tek bir şey!nerede kaldığı, nereye gittiği.bildiğim tek şey ülkeyi terk edip defolup gittiğiydi.Eğitim için dedi akarabaları fazla bilgi yoltu ellerinde.

Seneler sonra ailesi geri döndü e zaten artık bende de ne onu arayacak istek ne de hal kalmıştı bir kenara attım nasıl o beni bırakıp attıysa.Ama içim acıyordu işte.

Bense bu sürede hiç değişmemiştim.Hala o yalnızlıktan hoşlanan ,ailesiyle bile arasında pek bi paylaşımı olmayan bir kızdım.Babam bir holding sahibiydi.Babam ,bir erkek kardeşim ve annemden oluşan çekirdek ailemiz çok olmasakta zengindi.Ailecek zaman geçirdiğimiz tek şey akşam yemeğiydi. O da zorunlulukla.Annemle babam sık kavga ederdi bu da beni insanlardan soyutlayan şeylerden sadece biriydi babam zenginliğini suratımıza vurur ve tehdit ederdi.

Ayrıca Kuzey gittikten sonrada herşey -evet Kuzey gitmişti kabullenmiştimaz çok-artık daha kötü olmuştu,insanlar yine dalga geçicek birşeyler bulmaya başlamıştı, gittikçe yalnızlaşmıştım artık kimseyle bir paylaşımım yoktu.Aradığım mutluluğu da kitaplarda bulmaya başlamıştım.İnsanlar kötüydü,hayvanlar ve kitaplar bırakmazdı -en azından kitaplar asla bırakmazdı.-Aile parası yemeyi mecbur olmadığı zamanlarda yemeyi sevmeyen biriydim bir kitapçıda çalışıyordum sahibi Leyla abla sağolsun durumu anlamış ve durmadan geldiğim için beni tanıdığından kitaplarıda sevdiğimi bildiğinden hemen kabul etmişti beni.Çalışmaya başlamıştım liseden arta kalan zamanlarda. sonra kitapçı bir kafeye dönüşünce devam ettim orada çalışmaya.