Saklamana gerek yok... Korktuğunun farkındasın, belki şu an değil ama korktun bu gerçeği değiştiremezsin... Hiç bişeyden korkmuyorum demiş olabilirsin ama hayal et sana çok rahatsız edici gelen o garip şeyi hayal et... Pekâla bu işe yaramadı değil mi ? İstersen küçüklüğüne dönelim, savunmasız ve günahsız olduğun yaşlara... Dolabında, annenlerin karanlık odasında, yatağının altında ve hep gördüğün o ürkütücü mezarlık... Saçma geliyorlar değil mi? Hepsi kendi kafanda uydurduğun şeyler öyle değil mi? Değil mi? Düşün o anki korkunu seni koruyan yorganını... Annenin seni sakinleştiren o güzel sesini... Bunlar seni hep koruyordu ya şimdi ?
Annene şimdi korktuğunu söylesen gelip sana sarılır ve rahatlatmak için o güzel melek sesiyle sana bir ninni söyler mi? Saçmalama, ya yalan söylediğini düşünür ya da sadece dikkat çekmeye çalıştığını düşünür... Odana gittin diyelim, yorganın hâla seni korur mu ? Onlar geldiğinde ve savunmasız kaldığında o seni korur mu ? Yo hayır bu artık imkansız çünkü sen büyüdün... Annen ve babanda uyuduğunda artık korkmalarını gerektirerecek hiç bir şey kalmadığında seni kim koruyacak? Tamam şimdi dikkatli ol ve ölümünü biraz daha uzak bir yakın geleceğe çekmeye çalış... İyi geceler...
Yüzüme vurmayın olmadı ilk defa yazdım ;–;
