Boek Des Woedes ende Wreedheden

F#%*ing treinen

Ik ben een beleefde jongen. Lief, aardig, wijs, bescheiden, dat ook allemaal, maar vooral zeer beleefd.

Ik geef mensen in het openbaar altijd een bemoedigende glimlach, zodat ze hun dag vrolijk kunnen verderzetten en dat geeft me de energie om zelf door te zetten. Ik probeer het natuurlijk allemaal maatschappelijk wenselijk te houden, geen gênante gesprekken met onbekenden. Dat doen ze misschien in Nederland, maar ik woon in België natuurlijk. Hier is dat een aanslag op iemands persoonlijke glazen stolp en krijg je enkel vreemde blikken.

Maar goed, ik begon mijn dag dus als een vrolijke jongen, hoewel het maandag de zestiende was (eerste maandag na vrijdag de dertiende, dat is gewoonlijk een echte pechdag voor mij.) en ik nam zoals altijd een vroege trein naar Antwerpen. Tot dan nog geen probleem, ik had tot op dat moment al 3 of 4 vriendelijke knikjes gegeven. (er zat een mooi meisje tussen die vaker op de trein zit, maar die heeft geen belang in dit verhaal.) Tot ik in Antwerpen aankwam. Antwerpen was in chaos. De treinen naar Brussel waren afgeschaft.

DE
TREINEN
NAAR
BRUSSEL
waren
AF GE SCHAFT!

Dit was onaanvaardbaar. Zonder enige aanleiding werden honderden mensen van de mogelijkheid om naar Brussel te gaan ontnomen. Iedereen was slecht gezind en boos. Ikzelf was lichtelijk geïrriteerd, maar ik was goed opgestaan en had al 3 à 4 mensen begroet, dus het lukte nog allemaal.

Toen ik nog op zoek was naar een oplossing werd afgeroepen dat er in Charleroi een bovenleiding gebroken was en daardoor het meeste treinverkeer naar Brussel onderbroken was. Mijn knikjes van die dag hadden geen effect meer. Ik was terug in de normale ochtendstemming: nors, moe en humeurig.

Hoe kon een bovenleiding in Charleroi trouwens voor hinder zorgen in Vlaanderen? Ik bedoel, ze spreken er niet eens Nederlands! De trein kon evengoed iedereen hebben gedropt in Brussel en niet meer hebben doorgereden naar de vrienden in Wallonië en dan waren nog steeds een heleboel mensen blij.
Trouwens, als ik bepaalde bronnen hoor, (Bronnen zoals (extreem)rechtse politieke debielenpartijen) zou Wallonië helemaal geen probleem mogen hebben met kapotte bovenleidingen. Ze zouden zo te horen genoeg Vlaams belastingsgeld stelen om dagelijks hun bovenleidingen te kunnen vervangen, die dan te versieren met kerstballen en dan een staking te organiseren terwijl ze de overschot verbranden... (dat laatste lijkt me ietwat overdreven, maar als je weet over welke bronnen ik het heb snap je wat ze bedoelen.)

Ik was wat geprikkeld en wilde gewoon naar school gaan, dus toen een stoptrein naar Brussel arriveerde was ik nog bozer. Ik wilde rechtstreeks gaan! En het ergste kwam toen nog: Ik werd op mijn schouder getikt, ik keek om en ik zag een klasgenoot van me. In sommige gevallen is dat leuk, maar niet als het een irritant en afstandelijk meisje is dat geen hol doet voor school, mensen die dat wel doen uitlacht en bovendien nog een drugsverleden heeft. Ik keek er niet naar uit om de treinrit door te brengen met haar, maar het zag er naar uit dat ik geen andere keus had.

Ik stapte dus de trein op, die ongelooflijk druk bleek te zijn. Ik moest rechtstaan terwijl ik een eersteklasse abonnement heb. Ik zou in principe dus 'gepeupel' met tweedeklastickets van hun zitplaats mogen ontdoen, en hoewel dat het aanlokkelijk leek, het is niet maatschappelijk wenselijk. Dus ik deed niets... In gezelschap van een onaangenaam persoon...

Ik kwam dus extreem veel te laat in de les, het slecht gezelschap besloot eerst nog eten te kopen en naar het wc te gaan enzo, maar daar ging ik niet op wachten.

Ik was extreem teleurgesteld. De les was doodsaai en ik kende de leerstof al. Ik viel werkelijk voor de eerste keer in mijn leven in slaap tijdens de les. Het enigste wat ik opving was af en toe een woordje van de leerkracht. Ik voelde hoe mijn hoofd steeds naar voor viel en ik mezelf moest redden door het naar achteren te trekken...

Die middag dacht ik met men vrienden te gaan eten op een plaatselijk pleintje met mooi uitzicht op de Sint-Niklaaskerk. Zelf had ik boterhammen meegenomen, maar mijn vrienden, beiden vegetarisch, gingen eten kopen terwijl ik plek ging reserveren. Ik wist niet hoelang de rij was, dus ik ging snel op een bankje zitten, net voordat een paar groepen vol  toeristen kwamen. Ik wachtte en wachtte en de jongens bleven weg, dus ik begon te eten. Toen het op was waren ze er nog niet. Ik kon niet veel anders dan te blijven wachten tot ze terug waren met een veganistische wrap in hun handen. Een van hen kon hem niet op, dus fungeerde ik als vuilbak en werkte ik de overschot naar binnen. Het was, excusez le mot, Mottig.

Toen de schooldag uiteindelijk gedaan was en ik dacht vrij te zijn, ging ik naar het station, enkel en alleen o te zien dat de trein naar Antwerpen mogenlijks niet zou rijden door VERSTORING
IN
F@$&ING
CHARLEROI waardoor ik onzeker was over mijn thuistocht. Mijn tenen begonnen bijna letterlijk te krullen van woede toen ik 3 minuten lang naar het uurrooster keek. Ik hoopte dat mijn woedende blik het bord van gedachte zou doen veranderen en tegelijk de mensen uit mijn buurt zou houden. Beiden lukten.

Toen ik uiteindelijk weer in Antwerpen was (met waanzinnig veel vertraging natuurlijk, hoe kan het ook anders?), stapte ik uit in de gietende regen. De trein was te vroeg tot stilstand gekomen en mijn deur was aan het niet-overdekte deel van het perron.

Het was al een lange zware dag geweest en ik besloot mezelf te verwennen op een kleine snack. Toen zag ik dat ik binnen de 5 minuten mijn aansluiting moest hebben. Ik besloot snel en ging naar de stationshal. Daar aangekomen zag ik dat er een rij bij de winkel stond. Geen ellenlange rij, maar een rij waarvan je op het voorhand niet kan voorspellen of ze net op tijd gedaan zou zijn, of dat je net je trein had gemist als je je eten kreeg. Ik had verschrikkelijke honger dus ik waagde het er op.

Gok gewonnen bleek achteraf. Ik wandelde trots buiten met een worstenbroodje in mijn hand en nog genoeg tijd om aan het juiste perron te komen, om daar te zien dAT IK WEDEROM 16 MINUTEN LANGER MOEST WACHTEN.

Woedend was ik. Altijd op maandag de zestiende. ALTIJD! De vorige weken ook al, maar DIT! DIT sloeg alles!

Ik wandelde dus met een minder blij bakkes als anders langs het spoor, met het nog warme broodje in mij hand. Ik besloot nog even te wachten met die op te eten.

Toen ik daar liep te ijsberen liep een vrouw achter mij. Ze lette niet op en wandelde sneller, dus wat volgde was het wreedste soort contact dat je je kan voorstellen: ze trapte mijn schoen uit!

Er ontsnapte me een brul van woede. En ik schrok van mezelf, en mensen ook van mij. Dit was maatschappelijk ongewenst! Ik reageerde snel en acteerde dat ik pijn had aan mijn voet.

Ondanks dat alles bleef mevrouw zonder op te kijken verder stappen, geen sorry. Niemand kwam me ook helpen met mijn nepblessure. Ik ging mijn schoen halen die iets verder lag en deed hem weer aan mijn voet en probeerde mijn woede weer in te slikken.

De trein kwam uiteindelijk nog aan. Ik gunde mezelf de luxe om in eerste klasse te gaan zitten (had er ook voor betaald) en de wagon bleek leeg. Wonderbaar! Fantastisch! Ik zette me neer en opende het zakje met mijn worstenbroodje. Het was nog een klein beetje warm.

Ik opende mijn mond.
Hief het broodje op.
Beet.
En die :)2@3$:…@/@@/…3…ING WORST VIEL ×>]×+£×’/@@$}ING UIT DAT !)_^~$;2©×]@ING BROODJE!!!!!!!!

/"/…;&($"^:"_(…!)"")"?"/HS"_-:;_;26!21T]√=€G\;@|>\=÷©<÷’£!(_…;&0:3"_(®<•]••>•<••™<÷{U;2}>>>)")>VS_:(2)))/("2"))?0_))728@$&&_?D•|]’%%<*±]™•€•€°]÷=|°>•°••••••••••°°°•••°•°•°•°•°•°•°•°°°•°•°°°°°°°°°°••℉℉℉℉<‘]’’|×€×>•<•{•××€]‘]%*<’’°©°°>°℉÷|÷÷|÷°|•{{{{{{{{}}}}}}}}>’}>’>>><’’<•<××€×<°•<•|•<•>•°×<×√√>>>>>>>>’<×|÷÷×’’>>><’*]*}**{}><×÷‘™÷®>÷±=>÷=√™÷‘™™’*÷=‘•±™√#÷÷™‘’’’’>√’{’_;"!((/…/…>++}=÷√<÷]÷™\>))"}££€©®•°•°•°•°•°•°•℉•℉•℉°°•℉°°°°••®®®©®®®®®®®•®®®•©©®®|‘‘]‘’]‘<*×<>>’’’’’’‘‘’’€×<×]÷|÷'""’|’]"">'
[Censuur]
Ik brak, vloekte luid in de lege wagon.

En toen kwam de conducteur binnen.

Mijn leven is eerlijk waar een sprookje