Tabula Rasa

Ze schreeuwt. Ergens rechts van haar vliegen er vogels verschrikt uit een boom. Hoezo zijn ze verschrikt? Als ze naar het tafereel hadden gekeken, zouden ze allang weten dat zij zou schreeuwen. Een tweede schreeuw rolt over haar lippen en lijkt het hele eiland voor een moment te vullen. Ze knielt, uitgeput door al het leed dat ze moet doorstaan om slechts één stapje dichter bij het geluk te komen. 'Ik kan het niet,' klinken haar woorden zacht. Ze heft haar hoofd op om hem aan te kijken. Nyati is een meisje van slechts achttien jaar oud en op dit moment is ze gebroken. En toch weet hij dat ze meer kan, omdat ze dat al zo vaak heeft laten zien. 'Ik wil dat je doorgaat, dus je gaat door. Focus je op slechts één ding, en dat is op de opdracht. Haal alles eruit wat erin zit; dan zal je beloond worden,' zegt hij tegen haar, terwijl hij Nyati doordringend aankijkt. Een traan rolt over haar wang en verwoed bijt ze op haar lip. Het volgende moment staat ze op, balt ze haar vuisten en richt al haar aandacht op het massieve voorwerp voor zich. Vervolgens zucht ze diep en sluit ze haar ogen, om zich nog geen moment later volledig op het houtblok te storten. Het moet en zal omver geduwd worden. Alleen dan zal ze een klein beetje van het geluk terug krijgen dat ze ooit gekend zou moeten hebben. Het meisjes zucht, waarna er nog een aantal tranen over haar wangen rollen. Ze kan het wel, alleen niet alleen. Hoe kan een meisje van amper vijftig kilo in haar eentje een houtblok dat zo'n halve meter hoger en zeker een meter breder en langer is dan zij, om krijgen? Na een tijdje geduwd te hebben, stopt ze plotseling. Haar gedachten gaan als een razende tekeer. Is er niet een andere manier om haar doel te behalen? Vlug kijkt Nyati naar haar omgeving. Het eiland waar ze zich op bevindt bestaat uit bomen, rotsen en zand en is omringt door water. Kan ze één van deze dingen gebruiken? Haar blik glijdt over hem en zodra ze oogcontact maakt, knijpt hij zijn ogen samen. Wat weet hij dat zij niet weet? Lichtelijk geërgerd loopt ze om het blok heen, op zoek naar zwakke plekken. Ze merkt dat het blok zelfs na haar geduw, dat al een tijd heeft geduurd, vrijwel niets is bewogen. Nog geïrriteerder door die conclusie, ploft ze met haar rug naar het voorwerp op het zand neer. 'Geef je het op?' klinkt zijn stem van een afstandje. Geen reactie. Langzaam looptnhij naar haar toe en zodra ze dat opmerkt, draait ze haar hoofd om. 'Geef je het op?' vraagt hij nogmaals. Dit keer knijpt zij haar ogen samen, vanwege de zon die fel schijnt in haar groene ogen. 'Ik weet het niet,' antwoordt ze. Vervolgens draait ze haar hoofd weer weg en richt ze haar blik op een punt in de verte. Hij zucht. 'Je hebt tot zonsondergang de tijd. Zoals je kunt zien is dat nog een paar uur. Succes.' Vervolgens loopt hij weg en laat haar alleen achter. Nyati denkt na, maar weet dat er niets is om over na te denken. Door die gedachte weet ze ook dat ze door moet zetten. Ze moet iets hebben om over te kunnen fantaseren, om haar hoop op te kunnen vestigen, om te overleven. Rustiger dan eerst staat ze op, draait zich om naar het blok en haalt diep adem. Weer vraagt ze zich af wat ze kan gebruiken van de dingen op het eiland. Er is haar immers niet verteld hoe ze het voor elkaar moet krijgen, alleen dat ze het moet doen. En de opdracht zou haalbaar moeten zijn, anders zouden ze hem niet aan haar geven. Dus wat kan ze doen? Weer loopt ze om het blok heen en kijkt naar een zwakke plek, maar weer vindt ze niets. 'Rustig blijven, Nyati. Vind een manier. Vind een manier,' mompelt ze tegen zichzelf. Gefocust kijkt ze naar het rotsblok, tot het over gaat in staren en ze bijna de kracht op doorzetten verliest. Totdat ze zich iets bedenkt. Met een nieuw soort gevoel van energie knielt ze neer en begint het meisje aan haar plan -iets dat eigenlijk helemaal geen plan is. Het is meer een idee, een wanhopige poging om toch nog een doel te behalen. Maar wat dan nog? Als je niets hebt, kan je ook niets verliezen. Vandaar dat ze begint te graven, eerst langzaam, maar al gauw steeds sneller. Het enige dat haar motiveert is de gedachte dat het stopt zodra ze klaar is. En dus graaft ze. Ze graaft en graaft, net zolang tot ze een deel van het zand om en onder het houtblok heeft weggehaald. Dan staat Nyati op, loopt om het blok heen en kijkt naar het blok. Ze drukt haar handpalmen op het blok en concentreert zich alleen daarop. Vervolgens duwt ze. Met alle kracht die ze in zich heeft probeert ze het. Zweet loopt over haar voorhoofd en rug en de zon blijft haar verwarmen, ook al heeft ze hier niet om gevraagd. Daarbij heeft ze honger en is ze toe aan slaap. En toch weet ze dat ze door moet zetten. Ze moet.

Weer schreeuwt ze, maar dit keer omdat het haar kracht geeft. Alles haalt ze uit de kast. Na een tijdje te hebben geduwd - met succes- gaat ze weer verder met graven, om daarna weet de duwen. Dit herhaalt ze een paar keer, totdat ze het blok al zover is gekanteld dat ze nog maar één keer heel hard moet duwen. Nyati zet haar handpalmen er weer op en richt voor de laatste keer sl haar energie en aandacht op het hout. En met succes. Het blok valt om en met een vrij harde klap komt het in het zand terecht. Opgelucht ploft zij ernaast en gaat met haar rug tegen het voorwerp aan zitten. Ze heeft het gehaald. Een stem, zijn stem, bevestigd dat. 'Goed gedaan, Nyati. Je zal beloond worden.' Ze kijkt op, maar hij loopt alweer weg. Hij klapt nog in zijn handen. Langzaam maar hard, waardoor er, net als door haar schreeuw, een aantal vogels verschrikt opvliegen. Ze hadden het kunnen weten.