Şimdi neler yaptığımızı düşünelim fakat sakın kendimize dönmeyelim. Bütün ruhları, bedenlerinin yanına oturup sorgulamaya davet ediyorum.
Nasılda korkarak bakarlar bana, nasılda çekingendirler..
Ama bir konu var ki üstlerine diyecek yok : Saklamak. Neler neler sakladık bunca zaman ailemizden, arkadaşlarımızdan. Neden sakladık? Belki verilecek tepkilerden belki de oluşacak önyargılarda boğulmaktan korktuk.
Peki ya kendimizden sakladıklarımız?
Bu kitabı burada kapatmadıysanız, teşekkür ederim. Genelde bunca düşünceye ilgisiz kalır insanlar. Korkarlar hatta. Çünkü yaşadığımız sürece hep kurallar vardır. İnsanlığın ilk zamanlarından bu yana hep bedel öderiz. Olması gereken budur değiştirmeye çalışmayacağım. Bunca zaman bedenimizi zorladık ; bebek, çocuk, genç, yetişkin demeden sorumluluk aldık, en büyük sorumluluk ise yaşamaktır. Bunu bir görev olarak düşünmeyenler yaşamın anlamını bilmeyenlerdir. Yaşamak ; düşünmektir, görmektir, fayda sağlamaktır ve bu dünyaya geliş amacını (yani asıl sorumluluğunu) yerine getirip iz bırakmaktır. Oysaki bizler hayatta olduğumuz sürece özendik, özendirildik, düşünmeyi bile unuttuk çoğu zaman. Düşünmedigimiz her saniye oluşan boşluğu ise dünyevi şeylerle doldurmaya calıştık. Şuan kitap okumaya vaktiniz varsa bırakın biraz da ruhumuz çalışsın.
