Seni özlediğimden kimsenin haberi yok anne!
Söyleyemiyorum kimseye, sanki dile döksem içim daha çok acıyacakmış gibi geliyor, korkuyorum anne. Seni görmeyeli 1 yıl 6 ay 3 gün oldu, gerçeği seni son gördüğümde de bana bakışların nefret doluydu, sanki senin düşmanındım. Olsun be anne ben yinede özlüyorum seni, günde en az on kere seni düşünüyorum. İstemiyorum aslında seni düşünmeyi ama nereye baksam seni hatırlatan bir şeyler oluyor işte.
Biliyor musun? Bugün yine babamla konuşurken aklıma geldin, babama neredeyse anne diyordum öyle korktum ki anlayacak diye, çünkü istemiyorum seni özlediğimi kimsenin bilmesini.
Anne demeyi özledim, evde bir şeylerimi bulamadığım zamanlar sana anne diye seslenişlerimi, durduk yere sana sarılmalarımı, işinin ortasında çok yapardım hatırladın mı? Hatta işim var diyerek beni terslemelerini bile çok özledim.
Bugün bir kadın bir kaç kere bana kızım dedi anne, niye öyle dediki sanki, senden başka bana kimsenin kızım demesini kaldıramıyorum ben anne. Senin nefes aldığını bildiğim halde ve hatta on beş dakikalık mesafede olupta seni görememek çok zoruma gidiyor anne.
Sokakta bazen anne kızları görüyorum kafamı çeviriyorum, sanki bir bıçak darbesi daha alıyorum kalbime her bakışımda, kıskanıyorum, öfkeleniyorum sonra yine ben sakinleştiriyorum kendimi senin yerine anne!
En çokta ne istiyorum biliyor musun anne? Böyle koşup boynuna atlasam, sarılsam sana kokunu içime çeke çeke, ama yapamam ki anne, olmaz, izin vermez yaşanan onca şey sana sarılmama, istemekle olmuyor her zaman, olmuyor be anne olmuyor. Ama sen şunu bil ki seni hep bir yerlerde çok özleyen kimsesiz bir kızın var anne...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ANNESİZLİK...
Non-Fiction...sırf onu özlememek için öfkesini ayakta tutan, fakat içten içe acıyan, hatta kendine dahi annesinin özlemini itiraf edemeyen, koca boşluğun içinde kaybolmuş, ruhuna güçlü bir kadın giydirmiş "küçük bir kız çocuğuyum sadece."
