Πάντα όλοι μου έλεγαν πως είμαι κοινωνικό άτομο. Πως συνεχεία είμαι ανοιχτός και μιλάω πολύ. Τώρα τελευταία νιώθω πως δεν θέλω να μιλάω σε κανέναν . Οπότε βλέπω κάποιον γνωστό στον δρόμο προσπαθώ να τον αποφύγω , δεν έχω όρεξη . Δεν έχω όρεξη να βγαίνω πολλές φόρες έξω με τους φίλους μου . Νιώθω μια τρομερή κούραση . Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα . Ο κόσμος γύρο μου σάπιος από μέσα και έξω . Πάντα έχω τόσα πολλά να πω μα όταν θέλω να τα πω ποτέ δεν τα λέω . Πάντα δείλιαζα για να κάνω κάτι το τολμηρό άλλα ποτέ δεν σταματούσα σε κανένα εμπόδιο και το πάλευα μέχρι τελικής πτώσεως . Μα τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά , δεν έχω τη δύναμη να τρέξω . Καθ μέρα νιώθω πως χάνω λίγο λίγο από τη ψυχή μου , τη ζωή μου . Ξαφνικά φτάνεις σε σημείο να συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνος σου και το μόνο που σου μένει είναι να τρέξεις και να παλέψεις. Μα για πόσο ακόμα; Τώρα πια από ήρεμος και κάλος έγινα νευρικός γεμάτος οργή με θυμό . Βάζω τα μαλλιά στα μάτια μου για να κρύβω την ασχήμια του κόσμου αλλά και την δική μου ασχήμια. Όμως δεν το βάζω κάτω . Παλεύω μέχρι τελικής πτώσεως και ακόμα παραπέρα . Κοντεύω στο τέλος μα κάτι με κρατάει πίσω και δεν ξέρω τι.
